پیشینه
پرخاشگری وضعیتی است که در آن تمایل به ایجاد صدمه وجود دارد، صرفنظر از این که این رفتار بهصورت رفتاری یا بیان به شکل شفاهی باشد و صرفنظر از اینکه آسیب فیزیکی پایدار باشد.
آرامسازی (De-escalation) یک اقدام مداخلهای روانشناختی برای مدیریت افراد مبتلا به رفتارهای ناراحتکننده یا تهاجمی است. استراتژیهای مدیریت ثانویه مانند آرامشبخشی سریع، مداخله فیزیکی و انزوا فقط باید هنگامی به کار برده شود که آرامسازی و دیگر استراتژیها برای آرام کردن فرد بیمار تاثیر نداشته باشد.
اهداف
بررسی تأثیرات تکنیکهای آرامسازی در مدیریت کوتاهمدت افکار پرخاشگرانه یا آژیتاسیون یا احتمالا ناشی از سایکوز (psychosis).
روش های جستجو
ما پایگاه ثبت کارآزماییهای گروه تحقیقاتی اسکیزوفرنی کاکرین را جستوجو کردیم (آخرین جستوجو 7 اپریل 2016).
معیارهای انتخاب
کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده که از تکنیکهای آرامسازی برای مدیریت کوتاهمدت رفتارهای پرخاشگرانه یا آژیتاسیون استفاده کردند. ما برنامهریزی کردیم که کارآزماییهای شامل افراد بزرگسال (حداقل 18 سال) با پتانسیل رفتار تهاجمی و پرخاشگرانه به علت سایکوزیس، از افرادی را که در یک محیط روانپزشکی تا افرادی که احتمالا تحت تاثیر الکل یا مواد مخدر و / یا به عنوان بخشی از یک محیط حاد قرار داشتند، انتخاب کنیم. ما برنامهریزی کردیم که کارآزماییهایی را انتخاب کنیم که معیارهای ورودی ما را داشتند و اطلاعات مفیدی فراهم کردند.
گردآوری و تحلیل دادهها
ما از روشهای استاندارد روششناسی مورد انتظار کاکرین استفاده کردیم. دو نویسنده مطالعه مروری، تمام خلاصههای مطالعات شناساییشده در فرآیند جستوجو را بررسی کردند. از آنجایی که قادر نبودیم هیچ مطالعهای را انتخاب کنیم، نتوانستیم استخراج و تجزیهوتحلیل اطلاعات را انجام دهیم.
نتایج اصلی
از 345 ارجاع که با استفاده از استراتژیهای جستوجو شناسایی شدند، فقط یک مرجع برای بررسی بیشتر مناسب بود. با این حال، پس از مشاهده متن کامل، آن را حذف کردیم زیرا این مطالعه یک کارآزمایی تصادفیسازی و کنترلشده نبود.
نتیجهگیریهای نویسندگان
به نظر میرسد استفاده از تکنیکهای آرامسازی برای افراد مبتلا به پرخاشگری یا آژیتاسیون ناشی از سایکوز به عنوان رویکرد عملی بالینی به خوبی پذیرفته شده؛ اما با شواهدی از کارآزماییهای تصادفیشده تایید نشده است. مشخص نیست که چرا این زمینه بدون تحقیق باقی مانده است. انجام کارآزماییها در این زمینه میتواند تحت تأثیر بودجه، نگرانیهای اخلاقی موجه یا غیر قابل پیشبینی، سرعت بهکارگیری و نیز دشواری در تعیین دقیق بودن تأثیرات خود آرامسازی باشد. با حامیان مالی و کمیتههای اخلاقی، محققان خلاق در کارآزماییها، متخصصان بالینی و گروههای کاربران خدمات و همکاری گسترده، این کمبود تحقیقات تصادفیشده میتواند برطرف شود.
خلاصه به زبان ساده
تکنیکهای آرامسازی برای آژیتاسیون یا پرخاشگری ناشی از سایکوز
سوال مطالعه مروری
آیا تکنیکهای آرامسازی برای مدیریت آژیتاسیون یا پرخاشگری ناشی از سایکوز موثر هستند؟
پیشینه
پرخاشگری، تمایل به ایجاد صدمه است، صرفنظر از این که بهصورت رفتاری باشد یا بهطور صریح بیان شود و صرفنظر از اینکه آسیب فیزیکی پایدار باشد.
آرامسازی یک مداخله روانشناختی برای مدیریت رفتار پرخاشگرانه یا آژیتاسیون است. در این روش از تکنیکهایی استفاده میشود که به افراد مبتلا به پرخاشگری یا آژیته کمک میکند تا احساسات خود را مانیتور و رفتار خود را کنترل کنند و تلاش کنند رفتارهای تهاجمی را متوقف کنند.
جستوجوها
ما برای یافتن کارآزماییهای که افراد مبتلا به سایکوز را با رفتارهای پرخاشگرانه و آژیته برای دریافت تکنیکهای آرامسازی، مراقبتهای استاندارد یا مداخلات دیگری برای مدیریت پرخاشگری تصادفیسازی کردند، جستوجوهای الکترونیکی انجام دادیم (آخرین جستوجو در اپریل 2016 انجام شد). 345 رکورد توسط نویسندگان مطالعه مروری یافت و بررسی شد.
نتایج
هیچ کارآزماییای شرایط ورود را به مطالعه نداشت. در حال حاضر شواهدی مبتنی بر کارآزمایی که به ارزیابی اثربخشی تکنیکهای آرامسازی برای مدیریت پرخاشگری یا آژیتاسیون پرداخته باشد وجود ندارد.
نتیجهگیری
مشخص نیست که چرا کارآزماییهای تصادفیشده وجود ندارد. مسائل متعددی مانند هزینه، ملاحظات اخلاقی، مشکل در به کارگیری افراد در کارآزمایی، و همچنین توانایی دقیق ارزیابی اثرات آرامسازی، میتوانند از عوامل تاثیرگذار باشند. در عین حال، تکنیکهای آرامسازی در حال حاضر بدون هیچگونه شواهد مبتنی بر کارآزمایی مورد استفاده قرار میگیرند.