پیشینه
اکسید نیتریک (NO) یک تنظیمکننده درجه انقباض (tone) عروق اصلی اندوژن است. گاز اکسید نیتریک (iNO) استنشاقی به عنوان درمان فشار خون ریوی ماندگار در نوزادان مورد بررسی قرار گرفته است.
اهداف
تعیین اینکه آیا درمان نوزادان هیپوکسیک ترم و نزدیک ترم با iNO، اکسیژناسیون را بهبود داده و میزان مرگ و استفاده از اکسیژناسیون غشای خارج بدنی extracorporeal یا ECMO را کاهش میدهد؛ یا پیامدهای طولانیمدت تکامل عصبی را تحت تاثیر قرار میدهد.
روش های جستجو
ما از شیوه جستوجوی استاندارد گروه نوزادان کاکرین در استفاده کردیم تا پایگاه ثبت مرکزی کارآزماییهای کنترل شده کاکرین (CENTRAL، 2016، شماره یک)، MEDLINE از طریق PubMed (1966 تا ژانویه 2016)، Embase (1980 تا ژانویه 2016) و Cumulative Index to Nursing and Allied Health Literature (CINAHL، 1982 تا ژانویه 2016) را جستوجو کنیم. ما پایگاههای دادههای بالینی، فهرست مقالات کنفرانسها و فهرست منابع مقالات مرتبط را برای کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده و شبهتصادفی جستوجو کردیم. ما با محققان اصلی تحقیقاتی که به صورت خلاصه منتشر شده بودند برای دریافت اطلاعات لازم تماس گرفتیم.
معیارهای انتخاب
مطالعات تصادفیسازیشده از iNO در نوزادان ترم و نزدیک ترم مبتلا به نارسایی تنفسی هیپوکسیک، با پیآمدهای مرتبط کلینیکی، از جمله مرگ، استفاده از ECMO و اکسیژناسیون.
گردآوری و تحلیل دادهها
ما کارآزماییها را تجزیهوتحلیل کردیم تا کیفیت روششناختی را با استفاده از معیارهای گروه مرور نوزادان کاکرین ارزیابی کنیم. ما مرگومیر، اکسیژناسیون، پیامدهای کوتاهمدت بالینی (بهخصوص استفاده از ECMO) و پیامدهای درازمدت رشد را در جدول آوردیم.
آمار: برای پیامدهای طبقهبندیشده، ما تخمین معمول را برای خطر نسبی و تفاوت خطر محاسبه کردیم. برای متغیرهای پیوسته، ما برآوردهای معمول را برای تفاوت وزن داده شده محاسبه کردیم. ما از 95% فاصله اطمینان (CI) استفاده کردیم و یک مدل اثر ثابت برای متاآنالیز شکل دادیم.
نتایج اصلی
ما 17 مطالعه تصادفیسازی و کنترلشده واجد شرایط را یافتیم که شامل نوزادان ترم و نزدیک ترم با هیپوکسی بودند.
ده کارآزمایی، iNO را با کنترل (دارونما یا مراقبت استاندارد بدون iNO) در نوزادان با نمره متوسط یا شدید بیماری مقایسه کرده بودند (Ninos 1996؛ Roberts 1996؛ Wessel 1996؛ Davidson 1997؛ Ninos 1997؛ Mercier 1998؛ Christou 2000؛ Clark 2000؛ INNOVO 2007؛ Liu 2008). Mercier 1998 درمان iNO را با کنترل مقایسه کرده بود، اما اجازه بازگشت را به درمان با iNO برای نوزادانی که معیارهای مشابه شدت بیماری پس از دو ساعت داشتند، داده بود. این کارآزمایی هم نوزاد نارس و هم ترم را در خود جای داده بود، اما اغلب نتایج را برای دو گروه بهطور جداگانه گزارش کرده بود. Ninos 1997 فقط نوزادان مبتلا به فتق دیافراگم مادرزادی را مورد بررسی قرار داده بود.
یک کارآزمایی، iNO را با ونتیلیشن با فرکانس بالا مقایسه کرده بود. (Kinsella 1997)
شش کارآزمایی، نوزادان با نمره وخامت متوسط بیماری (شاخص اکسیژناسیون(OI) و یا تفاوت اکسیژن آلوئولی - شریانی (A-aDO2) را در مطالعه گنجانده و آنها را به گروههای درمان فوری با iNO یا درمان iNO فقط پس از تشدید معیارها تقسیم کرده بودند. (Barefield 1996; Day 1996; Sadiq 1998;Cornfield 1999; Konduri 2004; Gonzalez 2010).
نیتریک اکسید استنشاقی به نظر موجب بهبود پیامدها در نوزادان ترم و نزدیک ترم هیپوکسیک با کاهش میزان مجموع مرگومیر نهایی یا استفاده از ECMO است (شواهد با کیفیت بالا). این کاهش به علت کاهش استفاده از ECMO (با تعداد افراد مورد نیاز برای درمان یک نتیجه سودمند اضافی (NNTB برابر 5.3) بود؛ مرگومیر تحت تاثیر قرار نگرفته بود. اکسیژناسیون در تقریبا 50% از نوزادانی که iNO دریافت کرده بودند، بهبود یافته بود. OI با میانگین متوسط 15.1 طی 30 تا 60 دقیقه بعد از شروع درمان کاهش یافته و فشار نسبی اکسیژن شریانی (PaO2) با میانگین 53 میلیگرم جیوه افزایش یافته بود. اینکه نوزادان شواهد مشخصی را از پرفشاری خون ریوی پایدار نوزادان (PPHN) در اکوکاردیوگرافی داشته باشند، به نظر نمیرسید که واکنش را به iNO تحت تاثیر قرار دهند. پیامدها در نوزادان مبتلا به فتق دیافراگم بهبود نیافته بود؛ پیامدها اندکی، اما نه به میزان شاخصی، با iNO بدتر شده بود (شواهد با کیفیت متوسط).
پیامدهای بالینی در نوزادانی که iNO را در زمان معیارهای کمتر شدید دریافت کرده بودند، بهتر از کسانی نبود که وارد مطالعه شده بودند، اما فقط در صورتی درمان دریافت کرده بودند که وضعیت آنها بدتر شده بود. تعداد کمتر نوزادانی که iNO را زودهنگام دریافت کرده و معیارهای درمان دیررس را نشان دادند، بیانگر این است که iNO زودتر، پیشرفت بیماری را کاهش میدهد، اما مرگومیر و نیاز به ECMO را کاهش نمیدهد (شواهد معتبر). بروز ناتوانی، بروز ناشنوایی و نمرات رشد نوزادان همگی بین بازماندگان آزمایشها، چه آنها که iNO دریافت کرده بودند و چه کسانی که دریافت نکرده بودند، مشابه بود.
نتیجهگیریهای نویسندگان
نیتریک اکساید استنشاقی با غلظت اولیه 20 ppm برای نوزادان ترم و نزدیک ترم مبتلا به نارسایی تنفسی هیپوکسیک که فتق دیافراگمی ندارند، موثر است.
خلاصه به زبان ساده
نیتریک اکسید برای نارسایی تنفسی در نوزادان متولد شده ترم یا نزدیک ترم
سوال مطالعه مروری
آیا گاز نیتریک اکسید استنشاقی، اضافهشده بر درمان استاندارد، برای نوزادان ترم یا نزدیک ترم که بیماری ریوی منجر به کاهش سطح اکسیژن دارند، سودمند است؟ بهطور مشخص، آیا از میزان مرگومیر یا تعداد نوزادانی که نیاز به درمان ECMO بسیار تهاجمی دارند، میکاهد؟
پیشینه
نیتریک اکسید یک مولکول طبیعی است که رگهای خونی را شل میکند و زمانی که با گازهایی که بیمار تنفس میکند، مخلوط شود، فعال میشود.
ویژگیهای مطالعه
در یک جستوجوی بهروز شده در فوریه 2016، نویسندگان بررسی، تعداد 17 مطالعه را برای گنجاندن در بررسی در نظر گرفتند. اکثر نتایج گزارش شده در این بررسی از 10 مطالعه با کیفیت متوسط تا بالا به دست آمده بود که نیتریک اکسید (iNO) استنشاقی را با درمان استاندارد بدون iNO مقایسه کرده بودند. شش مطالعه شروع iNO را زمانی که نوزادان کمتر بیمار بودند، با انتظار برای اینکه آنها بیمارتر شوند، و سپس درمان آنها را، مقایسه کرده بودند. این مطالعات کوچکتر بودند و فقط یک مورد کارآزمایی با کیفیت بالا بودند.
نتایج اصلی
نیتریک اکسید استنشاقی ایمن است و میتواند به بعضی از نوزادان ترم با نارسایی تنفسی که به روشهای دیگر حمایتی پاسخ نمیدهند، کمک کند. نیتریک اکسید استنشاقی باعث افزایش میزان اکسیژن در خون نوزادان میشود و به نظر میرسد احتمال بیشتری دارد نوزادان بدون نیاز به ECMO، که یک درمان بسیار تهاجمی با عوارض بسیار است، زنده بمانند. متاسفانه، مزایای iNO در نوزادانی که نارسایی تنفسی آنها ناشی از فتق دیافراگم است، مشخص نیست. نیتریک اکسید استنشاقی اثرات نامطلوب کوتاهمدت و طولانیمدت را نشان نداده است. هیچ شواهدی نشان نداده که استفاده زودهنگام iNO مفیدتر یا با تعداد بیشتر از نوزادان درمان شده همراه باشد و شمار مرگومیر یا نیازمند به ECMO هم به میزان قابلتوجهی کاهش نمییابد.