گزینه‌های متعددی برای مدیریت مثانه بیش‌فعال (OAB ؛overactive bladder) وجود دارد، از جمله تحریک الکتریکی (ES) با دستگاه‌های غیرکاشتنی، درمان محافظه‌کارانه و داروها. در تحریک الکتریکی با دستگاه‌های غیرکاشتنی هدف این است که از انقباض عضله متصل کننده (detrusor muscle) و به طور بالقوه از کاهش فرکانس و فوریت ادراری جلوگیری شود.

ارزیابی اثرات ES با الکترودهای غیرکاشتنی برای OAB با یا بدون بی‌اختیاری فوری ادراری در مقایسه با پلاسبو یا هر گونه درمان فعال دیگر؛ ES به‌علاوه مداخله دیگر در مقایسه با مداخله دیگر به تنهایی؛ روش‌های مختلف ES در مقایسه با یکدیگر.

ما ثبت تخصصی بی‌اختیاری ادراری در کاکرین (Cochrane Incontinence Specialised Register) را که شامل مطالعاتی از پایگاه مرکزی کارآزمایی‌های بالینی ثبت شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trials)؛ MEDLINE؛ MEDLINE In-Process؛ ClinicalTrials.gov؛ WHO ICTRP و جست‌وجوی دستی مجلات و مجموعه مقالات کنفرانس‌ها بود، جستجو کردیم (جستجو شده در 10 دسامبر 2015). ما فهرست منابع مقالات مربوطه را جست‌وجو کردیم و با متخصصین در این زمینه تماس گرفتیم. ما محدودیت زبانی را اعمال نکردیم.

ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی یا شبه تصادفی‌سازی و کنترل‌شده را درباره ES با دستگاه های غیر ایمپلنت‌شده در مقایسه با سایر درمان‌ها برای درمان OAB در بزرگسالان انتخاب کردیم. کارآزمایی‌های واجد شرایط، بزرگسالان مبتلا به OAB با یا بدون بی‌اختیاری ادراری (UUI) را انتخاب کردند. کارآزمایی‌های که شرکت‌کنندگان آن‌ها بر بروز بی‌اختیاری ادراری (SUI) تاثیر داشتند، از مطالعه حذف شدند.

دو نویسنده مطالعه مروری، به طور مستقل نتایج جست‌وجو را غربالگری کردند، داده‌ها را از کارآزمایی‌های واجد شرایط استخراج و خطر سوگیری (Bias) را با استفاده از ابزار خطر سوگیری کاکرین بررسی کردند.

ما 63 کارآزمایی واجد شرایط را شناسایی کردیم (4424 شرکت‌کننده تصادفی‌سازی شده). 44 کارآزمایی، پیامدهای اولیه مشاهده درمان یا بهبود را در OAB گزارش نکردند. اکثر کارآزمایی‌ها در معرض خطر پایین یا نامشخص سوگیری انتخاب و سوگیری فرسایشی (Bias Attrition) و خطر نامشخص سوگیری عملکرد و سوگیری تشخیص قرار داشتند. عدم شفافیت در مورد خطر سوگیری عمدتا به دلیل گزارش دهی ضعیف بود.
برای مشاهده بهبود علائم OAB، شواهد با کیفیت متوسط نشان دادند که ES بهتر از ورزش عضلات کف لگن (PFMT)؛ (خطر نسبی (RR): 60.1؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 19.1 تا 14.2؛ 195 = n)؛ درمان دارویی (RR: 20.1؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 40.1 تا 38.1؛ 439 = n) و پلاسبو یا درمان ساختگی (RR: 26.2؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 85.1 تا 77.2؛ 677 = n) است اما مشخص نیست که برای بی‌اختیاری فوری ادرار (UUT)، آیا ES موثرتر از پلاسبو است یا خیر (RR: 03.5؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 28.0 تا 88.89؛ 242 = n). درمان‌های دارویی در کارآزمایی‌ها شامل کرم استروژن، اکسی‌بوتینین، پروپانتلین بروماید، پروبانتین، سولی‌فناسین سوکسینات، ترودیلین، تولترودین و تروسپیم کلراید بودند.
شواهد با کیفیت پایین یا بسیار پایین نشان داد که هیچ شواهدی از تفاوت در مشاهده بهبود UUI زمانی که ES با PFMT با یا بدون بیوفیدبک (biofeedback) مقایسه شد، وجود نداشت.
شواهد با کیفیت پایین نشان داد که علائم OAB به احتمال زیاد، با ES در مقایسه با عدم درمان، بیشتر بهبود می‌یابد (RR: 85.1؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 34.1 تا 55.2؛ 121 = n).
شواهد با کیفیت پایین نشان داد که شرکت‌کنندگان دریافت‌کننده ES به همراه PFMT نسبت به شرکت‌کنندگانی که فقط PFMT دریافت کردند، دو برابر بیشتر احتمال داشت که بهبودی در UUI را گزارش کنند (RR: 82.2؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 44.1 تا 52.5؛ 51 = n).
هنگام مقایسه ES با درمان غیرفعال، پلاسبو / درمان ساختگی یا بیوفیدبک مرتبط با PFMT، یا هنگام مقایسه کردن ES به‌علاوه PFMT با PFMT به تنهایی، شواهد غیرقابل اطمینان با کیفیت پایین یا بسیار پایین در رابطه با کیفیت زندگی وابسته به OAB وجود داشت. شواهد به دست آمده از یک کارآزمایی واحد با کیفیت بسیار پایین وجود داشت که نشان داد در کیفیت زندگی مرتبط با OAB، ممکن است ES بهتر از PEMT باشد.
احتمال وجود عوارض جانبی با ES نسبت به تولترودین (tolterodine)؛ (RR: 12.0، CI 95%: 05.0 تا 27.0؛ 200 = n) (شواهد با کیفیت متوسط) و اکسی‌بوتینین (oxybutynin)؛ (RR: 11.0؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 01.0 تا 84.0؛ 79 = n) پایین‌تر است (شواهد با کیفیت پایین).
با توجه به شواهد موجود با کیفیت بسیار پایین، ما نتوانستیم اطمینان حاصل کنیم که عوارض جانبی ES در مقایسه با پلاسبو / درمان ساختگی، تحریک مغناطیسی یا سولی‌فناسین سوکسینات (solifenacin succinate) کمتر است. ما همچنین در مورد اضافه کردن ES به PFMT یا در مورد اینکه دارودرمانی نسبت به PFMT یا دارودرمانی به تنهایی منجر به عوارض جانبی کمتری می‌شود، بسیار نامطمئن بودیم. ما همچنین نتوانستیم بگوییم که آیا در میزان خطر عوارض جانبی بین انواع مختلف ES، تفاوتی وجود داشت یا خیر.
برای تعیین اینکه آیا یک نوع از ES بیشتر از سایر انواع آن موثر بود یا خیر، یا اینکه آیا مزایای ES پس از توقف دوره درمان فعال، همچنان ادامه داشت یا خیر، شواهد کافی وجود نداشت.

تحریک الکتریکی در درمان OAB، در مقایسه با عدم درمان فعال، پلاسبو / درمان ساختگی، PFMT و دارودرمانی، امیدوارکننده است. ممکن است افزودن ES به سایر روش‌های درمان مانند PFMT مفید باشد. با این حال، کیفیت پایین شواهد پایه به این معنی است که تا زمانی که کارآزمایی‌های به اندازه کافی قوی، برای اندازه گیری پیامدهای ذهنی و عوارض جانبی انجام نگیرد، ما نمی‌توانیم به این نتیجه‌گیری‌ها اطمینان کامل داشته باشیم.