سطوح تناسب اندام پس از سکته مغزی پائین هستند. اینکه آیا بهبود تناسب اندام پس از سکته مغزی، ناتوانی را کاهش میدهد، معلوم نیست.
تعیین اینکه آیا آموزش تناسب اندام پس از سکته مغزی، مرگ، وابستگی و ناتوانی را کاهش میدهد و ارزیابی اثرات آموزش با توجه به عوارض جانبی، عوامل خطر، تناسب اندام، تحرک، عملکرد فیزیکی، کیفیت زندگی، خلقوخو و عملکرد شناختی. مداخلات برای بهبود عملکرد شناختی، پس از آنکه به عنوان اولویت پژوهشی با بالاترین رتبه برای زندگی پس از سکته مغزی شناسایی شدند، توجه زیادی را به خود جلب کردند. بنابراین ما این میزان از پیامدها را برای این مطالعه مروری بهروزرسانی شده اضافه کردیم.
ما ثبت کارآزماییهای گروه استروک در کاکرین (Cochrane Stroke Group Trials Register) (آخرین جستوجو فوریه 2015)، پایگاه کارآزماییهای بالینی ثبتشده کاکرین ((CENTRAL؛ Cochrane Central Register of Controlled Trials)؛ شماره 1؛ 2015؛ فوریه 2015)، MEDLINE (از 1966 تا فوریه 2015)، EMBASE (از 1980 تا فوریه 2015)، CINAHL (از 1982 تا فوریه 2015)، SPORTDiscus (از 1949 تا فوریه 2015) و پنج پایگاه اطلاعاتی دیگر را (فوریه 2015) جستوجو کردیم. ما همچنین ثبت کارآزماییهای در حال انجام را جستوجو کردیم، مجلات مربوط به آنها و مجموعه مقالات کنفرانسها را به صورت دستی بررسی کردیم، و فهرست منابع را غربالگری کردیم و با کارشناسان مربوط در این زمینه تماس گرفتیم.
کارآزماییهای تصادفیسازی برای مقایسه آموزش قلبی - تنفسی یا آموزش مقاومت، یا هر دو (آموزش مختلط)، با مراقبت معمول، عدم مداخله، یا یک مداخله غیرورزشی در بازماندگان سکته مغزی.
دو نویسنده مطالعه مروری به طور جداگانه، کارآزماییها را انتخاب، کیفیت و خطر سوگیری (Bias) را ارزیابی، و دادهها را استخراج کردند. ما دادهها را با استفاده از اثرات تصادفی متاآنالیز (meta-analysis) کردیم. معیارهای پیامد مختلف، تجزیه و تحلیلهای تعیین شده را محدود کرد.
ما 58 کارآزمایی را شامل 2797 شرکتکننده انتخاب کردیم که شامل مداخلات قلبی تنفسی (28 کارآزمایی؛ 1408 شرکتکننده)، مداخلات مقاومتی (13 کارآزمایی؛ 432 شرکتکننده)، و مداخلات آموزش مختلط بودند (17 کارآزمایی؛ 957 شرکتکننده). سیزده مورد مرگ قبل از پایان مداخله و نه مورد مرگ دیگر قبل از پایان پیگیری رخ داد. هیچ داده وابستهای گزارش نشد. معیارهای پیامد مختلف منحصر به آمیختن دادهها شد. شاخصهای جهانی درباره ناتوانی، بهبود متوسطی را بعد از آموزش قلبی تنفسی (میانگین تفاوت استاندارد (SMD): 0.52؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.19 تا 0.84؛ 0.002 = P value) و مقدار کمی بهبود را بعد از آموزش مختلط (SMD: 0.26؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.04 تا 0.49؛ 0.02 = P value) نشان میدهند. مزایای آن در طول پیگیری (به عنوان مثال بعد از آنکه آموزش متوقف شده بود) نامشخص بود. برای ارزیابی اثرات تمرین مقاومتی، دادههای خیلی کمی وجود داشت.
آموزش قلبی و تنفسی شامل راه رفتن، در پایان مداخله، حداکثر سرعت راه رفتن (میانگین تفاوت (MD): 6.71 متر در دقیقه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.73 تا 10.69)، سرعت راه رفتن ترجیحی (MD: 4.28 متر در دقیقه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.71 تا 6.84)، و ظرفیت راه رفتن (MD: 30.29 متر در شش دقیقه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 16.19 تا 44.39) را بهبود بخشید. آموزش مختلط شامل راه رفتن، سرعت راه رفتن ترجیحی (MD: 4.54 متر در دقیقه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.95 تا 8.14)، و ظرفیت راه رفتن (MD: 41.60 متر در شش دقیقه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 25.25 تا 57.95) را افزایش داد. نمرات تعادل کمی بعد از آموزش مختلط بهبود یافت (SMD: 0.27؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.07 تا 0.47). همچنین برخی از مزایای حرکتی در پایان پیگیری ادامه داشت.
تنوع، کیفیت کارآزماییهای انتخاب شده، و نبود داده از نتیجهگیری در مورد سایر پیامدها جلوگیری میکند و قابلیت تعمیمپذیری نتایج قابل مشاهده را محدود میکند.
آموزش قلبی و تنفسی و به میزان کمتر، آموزش مختلط در طول یا پس از مراقبت معمول سکته مغزی، ناتوانی را کاهش میدهد. این کار میتوانست با بهبود تحرک و تعادل رخ دهد. شواهد کافی برای ترکیب آموزش قلبی و تنفسی و مختلط، شامل راه رفتن، به منظور بهبود سرعت و تحمل راه رفتن در برنامههای توانبخشی بعد از سکته مغزی وجود دارد. برخی از درجات بهبود در تعادل نیز میتواند اتفاق بیفتد. شواهد کافی برای حمایت از استفاده از آموزش استقامت وجود دارد. اثرات آموزش بر مرگ و وابستگی پس از سکته مغزی هنوز نامشخص است اما این پیامدها به ندرت در کارآزماییهای آموزش تناسب اندام مشاهده شده است. عملکرد شناختی علیرغم اینکه یک پیامد کلیدی برای بیماران به شمار میآید، در حال بررسی است. کارآزماییهای تصادفیسازی بیشتری با طراحی خوب برای تعیین ورزش مطلوب و شناسایی منافع طولانیمدت مورد نیاز است.