استئوآرتریت یک بیماری مزمن است که مشخصه آن درد موضعی، تندرنس و محدودیت حرکت است. درحال حاضر درمان قطعی برای آن وجود ندارد. بنابراین تنها میتوان علامتهای فرد را درمان کرد یا درمانی جهت جلوگیری از پیشرفت بیماری انجام داد. کارآزماییهای بالینی نشان میدهند که ورزش در آب میتواند فوایدی برای مبتلایان به استئوآرتریت داشته باشد. این یک به روزرسانی از مطالعه مروری کاکرین منتشر شده است.
ارزیابی تاثیرات ورزش در آب، در مقایسه با عدم انجام مداخله، برای افرادی که مبتلا به استئوآرتریت زانو یا لگن یا هر دو هستند.
ما پایگاههای اطلاعاتی زیر را تا 28 آپریل 2015 جستوجو کردیم: پایگاه کارآزماییهای بالینی ثبتشده کاکرین ((CENTRAL؛ Cochrane Central Register of Controlled Trials)، کتابخانه کاکرین (The Cochrane Library) شماره 1؛ 2014)، MEDLINE (از سال 1949)، EMBASE (از سال 1980)، CINAHL (از سال 1982)، PEDro (پایگاه اطلاعاتی شواهد فیزیوتراپی) و Web of Science (از سال 1945). ما هیچگونه محدودیت زبانی اعمال نکردیم.
کارآزماییهای بالینی تصادفیسازی و کنترلشدهای که ورزش در آب را با یک گروه کنترل (مثل مراقبتهای معمول، آموزش، توجه اجتماعی، تماس تلفنی، لیست انتظار جراحی) در افراد مبتلا به استئوآرتریت زانو یا لگن مقایسه کرده بودند.
دو نویسنده مطالعه مروری بهطور جداگانه به انتخاب کارآزماییها، استخراج دادهها و ارزیابی خطر وجود سوگیری (Bias) در کارآزماییهای انتخابی پرداختند. ما نتایج گردآوریشده را با استفاده از شاخصهای میانگین تفاوت استاندارد (SMD) تجزیه و تحلیل کردیم.
ما 9 کارآزمایی جدید را که واجد معیارهای لازم بودند، وارد مطالعه کرده و 2 مورد از کارآزماییهای قبلی را حذف کردیم. بنابراین مجموع شرکتکنندگان از 800 نفر به 1190 نفر و شمار کارآزماییها از 6 به 13 افزایش پیدا کرد. اکثر شرکتکنندگان زن بوده (75%) و متوسط سن آنها 68 سال و متوسط شاخص توده بدنی (BMI) آنها 29.4 بود. میانگین طول مدت ابتلا به استئوآرتریت 6.7 سال بوده و مدت آن در بین شرکتکنندگان تفاوت زیادی داشت. میانگین مدت ورزش در آب 12 هفته بود. 12 کارآزمایی در همه ابعاد، به استثناء کورسازی شرکتکنندگان و پرسنل، خطر سوگیری پائین یا نامشخص داشتند. این کارآزماییها نشان دادند که در مقایسه با گروه کنترل، ورزش در آب یک بهبودی کوچک کوتاهمدت در درد (SMD: 0.31 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.47 - تا 0.15 - ؛ 12 کارآزمایی؛ 1076 شرکتکننده) و ناتوانی (SMD: 0.32 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.47 - تا 0.17 - ؛ 12 کارآزمایی؛ 1059 شرکتکننده) دارد. در مقایسه با گروه کنترل (نمره 0 تا 100)، این تاثیرات با 5 نمره کاهش (3 تا 8 نمره کاهش در 95% فاصله اطمینان (CI)) در میانگین درد و ناتوانی و 7 نمره افزایش (95% فاصله اطمینان (CI)؛ 0 تا 13 نمره بالاتر) در میزان متوسط کیفیت زندگی همراه بودند. هیچکدام از مطالعات انتخابی، ارزیابی رادیولوژیک انجام نداده بودند. در رابطه با ورزش در آب هیچ عارضه جدی در کارآزماییها گزارش نشده بود.
شواهدی با کیفیت متوسط وجود داشت که نشان میداد ورزش در آب میتواند تاثیرات بالینی کوچک و کوتاهمدتی بر درد و ناتوانی گزارش شده توسط خود بیمار و کیفیت زندگی مبتلایان به استئوآرتریت زانو و لگن داشته باشد. نتایج این بهروزرسانی مطالعه مروری تغییری نسبت به مطالعه مروری اولیه این بهروزرسانی نداشته است.