سوال
آیا آموزش مهارتهای ارتباطی به متخصصان سلامت روان برای بیماران مبتلا به بیماریهای شدید روانی مزیتی دارد؟
پیشینه
بیماریهای روانی شدید (مانند اسکیزوفرنی (schizophrenia) یا اختلال اسکیزوافکتیو (schizoaffective)) یک اختلال روانی، رفتاری یا عاطفی است که فعالیتهای زندگی یک فرد را برای مدت طولانی (برای مثال از چند ماه تا چند سال) به شدت محدود یا مختل میکند.
افراد مبتلا به مشکلات روانی شدید همیشه از برنامههای درمان خود پیروی نمیکنند. ارتباط موثر بین متخصصین سلامت و بیماران آنها بخش مهمی از حصول اطمینان از این است که اطلاعات حیاتی در مورد گزینههای درمان و حفظ ارتباط با خدمات، توسط بیمار درک و پیگیری شود. برای بیماران مبتلا به مشکلات شدید سلامت روان و مراقبین آنها این تعامل میتواند چالشبرانگیز باشد. پیامدهای منفی بسیاری برای بیماران دارای این مشکلات وجود دارد که دچار ارتباطات نامناسب با متخصصین سلامت میشوند، این پیامدها شامل بیگانگی، افزایش نشانهها و احتمال بستری شدن اجباری است. تصور میشود که وقتی مهارتهای ارتباطی موثر توسط متخصصین سلامت روان مورد استفاده قرار میگیرد، بیمارانشان بیشتر راضی هستند و به برنامههای درمانی خود پایبند هستند. علاوه بر این، روابط متخصص‐بیمار بخش مهمی از دادن اطمینان به بیمار برای کنترل بیماری خود در رژیمهای درمانی است. با این حال، شواهدی از کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) وجود ندارد که در این زمینه برای افراد مبتلا به بیماری روانی شدید به صورت دستورالعمل استفاده شود.
جستوجوها
برای یافتن RCTها با استفاده از پایگاه ثبت کارآزماییهای گروه اسکیزوفرنی در کاکرین یک جستوجو انجام دادیم، آخرین تاریخ جستوجو در فوریه 2016 بود. فقط پنج مطالعه احتمالی یافت شد و از میان آنها فقط یک مطالعه پایلوت توانست وارد مرور شود. این مطالعه تاثیر آموزش مهارتهای ارتباطی را برای توانایی روانپزشکان در شناسایی و شفاف نمودن سوءتفاهمها طی ارتباط با بیماران بر روی بیماران اندازهگیری کرد.
نتایج
ما علاقهمند به بررسی تاثیر آموزش مهارتهای ارتباطی بر پایبندی بیمار به درمان، رضایت، وضعیت روانی، استفاده از خدمات و کیفیت زندگی بودیم. فقط میتوانستیم از دادههای گزارش شده برای رضایت بیمار از درمان، رابطه درمانی و وضعیت روانی (نشانههای روانپزشکی) استفاده کنیم. رضایت از رابطه درمانی پنج ماه پس از درمان، در بیماران تحت درمان توسط روانپزشکانی که آموزش ارتباطی داشتند، نسبت به بیماران درمان شده توسط روانپزشکانی که آموزش نداشتند، اندکی افزایش یافت. رضایت از درمان و وضعیت روانی بیمار در دو گروه درمان مشابه بود.
نتیجهگیریها
این نتایج بر اساس شواهد با کیفیت پائین است و قطعی نیست؛ شواهد موجود حاصل از یک کارآزمایی کوچک پایلوت است که برای رسیدن به نتیجهگیریهای معنادار کافی نیست. انجام پژوهشهای بیشتر با کیفیت بالا در این زمینه مورد نیاز است.