استفاده از آنالوگ‌های کوتاه‌اثر انسولین (انسولین لیسپرو (lispro)، انسولین آسپارت (aspart)، انسولین گلولیسین (glulisine)) برای افراد بزرگسال و غیر‐باردار مبتلا به‌ دیابت نوع 2، همان‌طور که در بسیاری از بحث‌های علمی ‌منعکس شده، هنوز بحث‌برانگیز است.

ارزیابی اثرات آنالوگ‌های کوتاه‌اثر انسولین در مقایسه با انسولین رگولار (regular) انسانی در افراد بزرگسال، غیر‐باردار مبتلا به‌ دیابت ملیتوس نوع 2.

برای این به‌روزرسانی، به جست‌وجوی CENTRAL؛ MEDLINE؛ Embase؛ پورتال جست‌وجوی WHO ICTRP و ClinicalTrials.gov تا 31 اکتبر 2018 پرداختیم. هیچ محدودیتی را از نظر زبان مقاله اعمال نکردیم.

تمام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌ شده را با طول مدت مداخله حداقل 24 هفته وارد کردیم که آنالوگ‌های کوتاه‌اثر انسولین را با انسولین رگولار انسانی در درمان افراد مبتلا به‌ دیابت نوع 2، که باردار نبودند، مقایسه کردند.

دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم داده‌ها را استخراج کرده و خطر سوگیری (bias) را ارزیابی کردند. پیامدهای دو حالتی را با خطرات نسبی (RR) و نسبت‌های شانس پتو (Peto odds ratios; POR)، با 95% فاصله اطمینان (CI) ارزیابی کردیم. پیامدهای پیوسته را با میانگین‌های تفاوت (MD) با 95% CI ارزیابی کردیم. قطعیت شواهد کارآزمایی‌ها را با استفاده از رویکرد درجه‌‏بندی توصیه‏، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) بررسی کردیم.

ما 10 کارآزمایی را شناسایی کردیم که معیارهای ورود را داشتند، و 2751 شرکت‌کننده را تصادفی‌سازی کردند؛ 1388 شرکت‌کننده برای دریافت آنالوگ انسولین و 1363 شرکت‌کننده برای دریافت انسولین رگولار انسانی اختصاص یافتند. مدت زمان مداخله بین 24 تا 104 هفته، با میانگین حدود 41 هفته بود. جمعیت‌های کارآزمایی، نشان‌دهنده تنوع در طول‌مدت بیماری و معیارهای ورود و خروج بود. هیچ‌کدام از کارآزمایی‌ها کورسازی نشدند، بنابراین خطر سوگیری عملکردی و سوگیری تشخیص، به‌ویژه برای پیامدهای سابجکتیو مانند هیپوگلیسمی (hypoglycaemia)، در نه مورد از 10 کارآزمایی که ما داده‌ها را از آن‌ها استخراج کردیم، بالا بود. چندین کارآزمایی تناقض را در گزارش‌دهی روش‌ها و نتایج نشان دادند.

هیچ‌کدام از کارآزمایی‌های وارد شده، مرگ‌ومیر به هر علتی را به‌عنوان یک پیامد اولیه تعریف نکردند. شش کارآزمایی، اطلاعاتی را در مورد تعداد شرکت‌کنندگانی که حین کارآزمایی فوت کردند، با پنج مورد مرگ از 1272 شرکت‌کننده (0.4%) در گروه‌های آنالوگ انسولین و سه مورد مرگ از 1247 شرکت‌کننده (0.2%) در گروه‌های انسولین رگولار انسانی، ارائه کردند (OR پتو: 1.66؛ 95% CI؛ 0.41 تا 6.64؛ 0.48 = P؛ شواهد با قطعیت متوسط). شش کارآزمایی با 2509 شرکت‌کننده، به‌طور متفاوتی به ارزیابی هیپوگلیسمی شدید پرداختند، بنابراین، نمی‌توانیم نتایج را با انجام یک متاآنالیز خلاصه کنیم. به‌طور کلی، میزان بروز عوارض هیپوگلیسمی شدید ‌پائین بود، و هیچ یک از این کارآزمایی‌ها تفاوت شفافی را بین دو بازوی مداخله نشان ندادند (شواهد با قطعیت پائین).

MD در تغییرات هموگلوبین گلیکوزیله شده A1c؛ (HbA1c)، برابر با 0.03‐% (95% CI؛ 0.16‐ تا 0.09؛ 0.60 = P؛ 9 کارآزمایی؛ 2608 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین) بود. 95% فاصله پیش‌بینی شده بین 0.31‐% و 0.25% گزارش شد. MD در تعداد کلی اپیزودهای هیپوگلیسمی غیر‐شدید ‌در هر شرکت‌کننده در هر ماه 0.08 (95% CI؛ 0.00 تا 0.16؛ 0.05 = P؛ 7 کارآزمایی؛ 2667 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین) بود. 95% فاصله پیش‌بینی شده بین 0.03‐ و 0.19 عارضه در هر شرکت‌کننده در هر ماه به دست آمد. اعتبار نتایج به‌دست آمده برای اپیزودهای‌ شبانه هیپوگلیسمی، سوال‌برانگیز بودند. به‌طور کلی، تفاوت شفافی بین دو آنالوگ انسولین کوتاه‌اثر و انسولین رگولار انسانی وجود نداشت. دو کارآزمایی، کیفیت زندگی مرتبط با سلامت و رضایت را از درمان ارزیابی کردند اما ما نتایج مربوط به هر دو پیامد را نامعتبر در نظر گرفتیم (شواهد با قطعیت بسیار پائین).

هیچ کارآزمایی‌ای برای بررسی اثرات احتمالی طولانی‌مدت (مرگ‌ومیر به هر علتی، عوارض میکروواسکولار یا ماکروواسکولار دیابت)، مخصوصا در شرکت‌کنندگان دارای عوارض مرتبط با دیابت طراحی نشد. هیچ یک از کارآزمایی‌ها اثرات اجتماعی‌اقتصادی را گزارش نکرد.

تجزیه‌وتحلیل ما هیچ اثرات شفافی را از آنالوگ‌های کوتاه‌اثر انسولین در مقایسه با انسولین رگولار انسانی در افراد مبتلا به‌ دیابت نوع 2 نیافت. به‌طور کلی، قطعیت شواهد ضعیف بوده و نتایج مربوط به پیامدهای مرتبط با بیمار، مانند مرگ‌ومیر به هر علتی، عوارض میکروواسکولار یا ماکروواسکولار و اپیزودهای هیپوگلیسمی شدید، اندک بودند. داده‌های مربوط به اثربخشی و ایمنی درازمدت برای نتیجه‌گیری در مورد اثرات آنالوگ‌های کوتاه‌اثر انسولین بر پیامدهای مرتبط با بیمار مورد نیاز هستند.