جلد ۲۰۱۸ -                   جلد ۲۰۱۸ - صفحات ۰-۰ | برگشت به فهرست نسخه ها

‎ 10.1002/14651858.CD009258.pub3

XML Print

Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Ravindra Arya, Nisha Giridharan, Vidhu Anand, Sushil K Garg. Clobazam monotherapy for focal or generalized seizures. 3 2018; 2018
URL: http://cochrane.ir/article-1-2113-fa.html
نقش مونوتراپی با کلوبازام برای تشنج‌‌های کانونی یا جنرالیزه
Ravindra Arya* , Nisha Giridharan , Vidhu Anand , Sushil K Garg
پیشینه
این مقاله نسخه به‌روز شده مرور اصیل کاکرین است که در شماره 10 سال 2014 منتشر شده ‌است. لازم است که گزینه‌های مونوتراپی در دسترس برای یک پزشک برای درمان تشنج‌های جدید کانونی یا جنرالیزه گسترده شود. از یک مرور سیستماتیک کاکرین برای مونوتراپی با کلوبازام (clobazam) انتطار می‌رود که جایگاه خود را در درمان تشنج‌های با شروع جدید یا درمان نشده تعیین و شکاف موجود را در شواهد مشخص کند.
اهداف
ارزیابی کارایی، اثربخشی، تحمل‌پذیری و ایمنی کلوبازام به عنوان مونوتراپی در افراد مبتلا به تشنج‌های جنرالیزه یا کانونی با شروع جدید.
روش های جستجو
ما برای آخرین به‌روزرسانی در بانک‌های اطلاعاتی زیر در 19 مارچ 2018 جست‌وجو کردیم: پایگاه ثبت مطالعات کاکرین (CRS Web)؛ شامل پایگاه ثبت تخصصی گروه صرع و پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL)؛ MEDLINE؛ (Ovid؛ ‐1946)؛ BIOSIS Previews؛ (‐1969)؛ سایت ClinicalTrials.gov و پلت‌فرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت(ICTRP). در این مرور محدودیت زبانی وجود نداشت.
معیارهای انتخاب
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی یا شبه‐تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای واجد شرایط برای ورود به مرور بودند که مونوتراپی با کلوبازام را با دارونما (placebo) یا سایر داروهای ضد‐تشنج در افراد مبتلا به دو یا چند تشنج غیر‐منتظره (more unprovoked seizures) یا یک تشنج علامت‌دار حاد نیازمند به داروی ضد‐تشنج مداوم در کوتاه‐مدت، مقایسه کرده بودند.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
معیار پیامد اولیه، زمان اختصاص یافته به درمان بود (زمان نگهداری) (retention time)، که هم اثربخشی و هم تحمل‌پذیری (tolerability) را منعکس می‌کرد. پیامدهای ثانویه شامل معیارهای اثربخشی کوتاه‐مدت و طولانی‐‌مدت، تحمل‌پذیری، کیفیت زندگی و معیارهای تحمل بود. دو نویسنده به‌طور مستقل از هم داده‌ها را استخراج کردند.
نتایج اصلی

ما سه کارآزمایی را شناسایی کردیم که معیارهای مرور را داشتند، و شامل 206 شرکت‌کننده بودند. هیچ یک از مطالعات شناسایی شده، معیار پیامد اولیه از پیش انتخاب شده را نداشتند. انجام متاآنالیز امکان‌پذیر نبود. کمبود جزئیات در مورد پنهان‌سازی تخصیص و خطر بالای سوگیری (bias) تشخیص و عملکرد در دو مطالعه، ما را بر آن داشت که کیفیت شواهد را (با استفاده از سیستم درجه‌‏بندی توصیه‏، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE)) برای برخی از نتایج‌مان به علت خطر سوگیری، پائین ارزیابی کنیم.

در مورد نگهداری درمان در 12 ماه، ما هیچ شواهدی را برای تفاوت بین کلوبازام و کاربامازپین (carbamazepine) پیدا نکردیم که دارای اهمیت آماری باشد (خطر نسبی (RR)؛ 0.83؛ 95% فاصله اطمینان (CI)؛ 0.61 تا 1.12؛ شواهد با کیفیت پائین). شواهد با کیفیت پائینی وجود داشت که نشان می‌داد کلوبازام در مقایسه با منجر به فنی‌توئین (phenytoin) نگهداری بهتری در درمان دارد (RR: 1.43؛ 95% CI؛ 1.08 تا 1.90). ما نتوانستیم تعیین کنیم بیمارانی که کلوبازام دریافت می‌کردند در مقایسه با کسانی که فنی‌توئین دریافت می‌کردند، احتمال کمتری برای قطع دارو به علت عوارض جانبی آن داشتند یا خیر (RR: 0.10؛ 95% CI؛ 0.01 تا 1.65؛ شواهد با کیفیت پائین).

نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
هیچ مزایایی را برای کلوبازام نسبت به کاربامازپین (carbamazepine) برای نگهداری درمان در 12 ماه برای کودکانی که داروی خاصی مصرف نمی‌کنند (drug‐naive children) پیدا نکردیم و مزیت اندکی برای کلوبازام نسبت به فنی‌توئین برای نگهداری درمان در شش ماه در نوجوانان و بزرگسالان مبتلا به نوروسیستی‌سرکوزویس (neurocysticercosis) در یک کارآزمایی بالینی یافت شد. در حال حاضر، شواهد موجود برای کاربرد در عمل بالینی کافی نیست.
خلاصه به زبان ساده

نقش مونوتراپی با کلوبازام برای تشنج‌‌های کانونی یا جنرالیزه

سوال مطالعه مروری

ما شواهد مونوتراپی را با کلوبازام برای درمان تشنج‌های کانونی یا جنرالیزه تازه شروع شده یا درمان نشده مرور کردیم.

پیشینه

صرع به وسیله گرایش غیر‐عادی مغز به تشنج مشخص می‌شود، که قسمت‌های مجزای فعالیت الکتریکی عصبی غیر‐طبیعی است. تشنج‌ها ممکن است در یک قسمت مشخص (تشنج کانونی) یا به یک باره در کل مغز (تشنج جنرالیزه) رخ دهند. در این مرور ما کلوبازام را به عنوان مونوتراپی (درمان فقط با یک دارو) برای درمان تشنج‌های تازه شروع شده یا تشنج جنرالیزه یا کانونی درمان نشده ارزیابی کردیم.

ویژگی‌های مطالعه

در جست‌وجوی ما سه مطالعه با کیفیت پائین شناسایی شدند که کلوبازام را با کاربامازپین و فنی‌توئین برای مونوتراپی تشنج‌ها مقایسه کرده بودند. آنها شامل یک مطالعه چند‐مرکزی که اثربخشی مونوتراپی کلوبازام و کاربامازپین را در 115 کودک مبتلا به صرع درمان نشده مقایسه کرده‌ بود؛ یک مطالعه تک‌مرکزی که کلوبازام را با فنی‌توئین در 48 نوجوان و بزرگسال مبتلا به نوروسیستی‌سرکوزویس (neurocysticercosis) مقایسه کرده‌ بود و یک مطالعه تک‌مرکزی بودند که مونوتراپی کلوبازام را با مونوتراپی کاربامازپین در 43 کودک مبتلا به صرع خوش‌خیم دوران کودکی با جهش‌های سنتروتمپورال (centrotemporal spikes) (BCECTS) مقایسه کرده‌ بودند. در کارآزمایی‌های بالینی با درمان‌های ضد‐تشنج، اثربخشی به‌طور معمول با اندازه‌گیری زمانی که فرد در درمان اختصاص داده ‌شده باقی می‌ماند، اندازه‌گیری می‌شود، که نشان می‌دهد اگر دارو موثر نباشد یا اگر عوارض جانبی غیر‐قابل قبولی داشته باشد فرد مصرف دارو را متوقف خواهد کرد.

نتایج کلیدی

هیچ مزیت قابل توجهی در کلوبازام نسبت به کاربامازپین در افراد با سابقه تشنج‌های جنرالیزه یا کانونی درمان نشده، که برای 12 ماه نگهداری شدند، وجود نداشت. در یک مطالعه، مزیت اندکی برای کلوبازام نسبت به فنی‌توئین برای نگهداری در شش ماه ذکر شد، که با بیمارانی که تشنج‌های نوروسیستی‌سرکوزویس داشتند، محدود شده بود. هیچ تفاوت معناداری بین کلوبازام و کارمازپین در نسبت BCECTS شرکت‌کنندگانی که در چهار هفته، بین چهار و 40 هفته و در طی نه ماه درمان دچار تشنج نشدند، یافت نشد. هم‌چنین، هیچ تفاوت معناداری بین کلوبازام در برابر کاربامازپین در نسبت شرکت‌کنندگانی که در چهارهفته 50% یا بیشتر کاهش تشنج داشتند، یافت نشد. با این وجود، بیماران به‌طور تصادفی برای کنترل تشنج درمان کلوبازام را زودتر از درمان با کاربامازپین دریافت می‌کردند.

هیچ یک از مطالعات میزان زمانی را که شرکت‏‌کنندگان در درمان اختصاص داده شده باقی می‌ماندند (زمان نگهداری) یا کیفیت زندگی را اندازه‌گیری نکردند. ما داده‌های مطالعات را در مورد تعداد شرکت‏‌کنندگانی که در یک نقطه زمانی خاص باقی ماندند یا درمان شدند، ارزیابی کردیم. با وجود این، به علت تعداد کم شرکت‏‌کنندگان در مطالعه قادر نبودیم تعیین کنیم افرادی که قبلا تشنج کانونی یا جنرالیزه درمان نشده داشتند با دریافت کلوبازام نسبت به کسانی که کاربامازپین دریافت کرده بودند، شانس بیش‌تری برای باقی ماندن یا درمان در 12 ماه داشتند یا خیر. یکی از مطالعات نشان داد که پیامدهای اجتماعی و تحصیلی در بیمارانی که کلوبازام و کاربامازپین دریافت کرده بودند، بهبود یافت، با این حال، هیچ تجزیه‌و‌تحلیل مقایسه‌ای وجود نداشت.

کیفیت شواهد

در حال حاضر، شواهد کافی برای کاربرد در عمل بالینی در مورد مونوتراپی کلوبازام در تشنج‌های کانونی یا جنرالیزه وجود ندارد. کیفیت شواهد برای پیامدها تحت تاثیر مسائل طراحی و حجم کوچک نمونه قرار داشت. نیاز مشخصی برای کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده با طراحی خوب، کافی و قوی از مونوتراپی کلوبازام در افراد مبتلا به تشنج‌های تازه شروع شده یا درمان نشده، وجود دارد.

شواهد تا مارچ 2018 به‌روز است.


(۷۴۶ مشاهده)
متن کامل [PDF 4 kb]   (۵۷ دریافت)    

پذیرش: 1396/12/28 | انتشار: 1397/4/20