شش مطالعه جدید (624 شرکتکننده) را برای این نسخه بهروز وارد کردیم، که در مجموع شامل 23 کارآزمایی بود که در آنها در مجموع 2890 شرکتکننده تحت توانبخشی قلبی، تصادفیسازی شدند. شرکتکنندگان مبتلا به انفارکتوس میوکارد حاد، ریواسکولاریزاسیون یا نارسایی قلبی بودند. تعدادی از مطالعات جزئیات کافی را برای ارزیابی خطر بالقوه سوگیری ارائه نکردند، به ویژه، جزئیات مربوط به تولید و پنهانسازی توالی تخصیص تصادفی و کورسازی ارزیابی پیامد ضعیف گزارش شد.
هیچ شواهدی مبنی بر تفاوت بین توانبخشی قلبی مبتنی بر خانه و مبتنی بر مرکز در پیامدهای بالینی اولیه تا 12 ماه پیگیری مشاهده نشد: مورتالیتی کلی (نسبت خطر (relative risk) (RR): 1.19؛ 95% CI؛ 0.65 تا 2.16؛ 1505 شرکتکننده؛ 11 مطالعه/13 مقایسه؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)، ظرفیت ورزش (تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD): 0.13‐؛ 95% CI؛ 0.28‐ تا 0.02؛ 2255 شرکتکننده؛ 22 مطالعه/26 مقایسه؛ شواهد با کیفیت پائین)، یا کیفیت زندگی مرتبط با سلامت تا 24 ماه (قابل تخمین نیست). بهطور کلی مدت کارآزماییها کوتاه بودند، فقط سه مطالعه پیامدها را پس از 12 ماه گزارش داد (ظرفیت ورزش: SMD: 0.11؛ 95% CI؛ 0.01‐ تا 0.23؛ 1074 شرکتکننده؛ 3 مطالعه؛ شواهد با کیفیت متوسط). با این حال، بهطور مرزی شواهدی از سطوح بالاتری از تکمیل برنامه توسط شرکتکنندگان مبتنی بر خانه وجود داشت (RR: 1.04؛ 95% CI؛ 1.00 تا 1.08؛ 2615 شرکتکننده؛ 22 مطالعه/26 مقایسه؛ شواهد با کیفیت پائین).
سوال مطالعه مروری
ما برنامههای توانبخشی قلبی مبتنی بر خانه را با توانبخشی قلبی تحت نظارت مبتنی بر مرکز برای بزرگسالان مبتلا به انفارکتوس میوکارد (جریان خون به قلب متوقف شده است)، آنژین (درد قفسه سینه)، نارسایی قلبی یا افرادی که تحت ریواسکولاریزاسیون (revascularisation) قرار داشتند، مقایسه کردیم.
پیشینه
توانبخشی قلبی با هدف بازگرداندن سلامت به افراد مبتلا به بیماری قلبی، از طریق ترکیبی از ورزش، آموزش و پشتیبانی روانی انجام میشود. بهطور مرسوم برنامههای توانبخشی قلبی مبتنی بر مرکز (به عنوان مثال مبتنی بر بیمارستان، ورزشگاه یا در مرکز ورزشی) پس از عوارض قلبی به افراد ارائه میشود. برای افزایش دسترسی و مشارکت، برنامههای توانبخشی قلبی مبتنی بر خانه ارائه شده است.
تاریخ جستوجو
ما تا سپتامبر 2016 به جستوجو پرداختیم.
ویژگیهای مطالعه
برای یافتن کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترل شده (کارآزماییهایی که در آنها شرکتکنندگان به صورت تصادفی به یکی از دو یا چند گروه درمان اختصاص داده میشوند) که به بررسی اثربخشی برنامههای توانبخشی قلبی مبتنی بر خانه در برابر برنامههای تحت نظارت مبتنی بر مرکز در بزرگسالان مبتلا به بیماریهای قلبی پرداختند، به جستوجو پرداختیم.
23 کارآزمایی را وارد کردیم (2890 شرکتکننده). اکثر کارآزماییها نسبتا کوچک بودند (میانه تعداد شرکتکنندگان 104، دامنه: 20 تا 525). میانگین سنی شرکتکنندگان بین 51.6 تا 69 سال بود. فقط 19% از شرکتکنندگان به کار گرفته شده را زنان تشکیل میدادند؛ چهار کارآزمایی شامل زنان نبودند.
ترکیب افراد به کار گرفته شده در کارآزماییها متغیر بود؛ 10 مطالعه ترکیبی از جمعیت افراد مبتلا به بیماریهای قلبیعروقی را وارد کرد، پنج مطالعه شامل افرادی بود که حمله قلبی داشتند و چهار مطالعه هر کدام افرادی را به کار گرفتند که تحت ریواسکولاریزاسیون قرار گرفتند یا افرادی بودند که نارسایی قلبی داشتند.
منابع تامین مالی مطالعه
شانزده مطالعه منابع مالی را گزارش کردند؛ هفت مطالعه منبع مالی را گزارش نکردند. هیچ مطالعهای دریافت کمک مالی را از آژانسی که علاقه تجاری به نتایج داشتند، گزارش نکرد.
نتایج کلیدی
ما دریافتیم که برنامههای توانبخشی قلبی مبتنی بر خانه و مبتنی بر مرکز در مزایای اندازهگیری شده بر اساس تعداد مرگومیرها، ظرفیت ورزش و کیفیت زندگی مرتبط با سلامت مشابه هستند. برای تایید اینکه این تاثیرات کوتاه‐مدت توانبخشی قلبی مبتنی بر خانه و مبتنی بر مرکز میتوانند در طول زمان پایدار باشند، دادههای بیشتری مور نیاز هستند.
کیفیت شواهد
گزارشهای ضعیف، ارزیابی کیفیت روششناسی مطالعات وارد شده و خطر سوگیری (bias) آنها را دشوار میسازد. کیفیت شواهد از بسیار پائین (مورتالیتی کامل) تا متوسط (ظرفیت ورزش بیش از 12 ماه و کیفیت زندگی مرتبط با سلامت) بود. دلیل اصلی ارزیابی پائین کیفیت، گزارشدهی ضعیف در مطالعات وارد شده بود.