پیشینه
همکاری بینحرفهای (IPC ؛interprofessional collaboration) ضعیف میتواند ارائه خدمات سلامت و مراقبت از بیمار را به صورت نامطلوبی تحت تأثیر قرار دهد. مداخلاتی که مشکلات IPC را مورد توجه قرار میدهند، دارای پتانسیل بهبود عملکرد حرفهای و پیامدهای مراقبتهای بهداشتی هستند.
اهداف
ارزیابی تأثیر مداخلات مبتنی بر عملکرد طراحیشده برای بهبود همکاری بینحرفهای (IPC) در میان متخصصان مراقبتهای بهداشتی و اجتماعی، در مقایسه با مراقبت معمول با با یک مداخله جایگزین، بر حداقل یکی از این پیامدهای اولیه: پیامدهای سلامت بیمار، فرآیند بالینی یا پیامدهای کارایی یا پیامدهای ثانویه (رفتار تعاملی).
روش های جستجو
ما در CENTRAL (تا سال 2015 شماره 11)؛ MEDLINE؛ ( CINAHL) Cumulative Index to Nursing and Allied Health Literture؛ ClinicalTrials.gov و پلتفرم بینالمللی مرکز ثبت کارآزماییهای بالینی WHO تا نوامبر 2015 جستوجو کردیم. ما در مجلات بینحرفهای مرتبط تا نوامبر 2015 جستوجوی دستی انجام داده و فهرست منابع مطالعات منتخب را مرور کردیم.
معیارهای انتخاب
ما کارآزماییهای تصادفیسازیشده مداخلات IPC مبتنی بر عملکردی را انتخاب کردیم که دربرگیرنده متخصصان مراقبتهای بهداشتی و اجتماعی در مقایسه با مراقبت معمول یا با یک مداخله جایگزین بودند.
گردآوری و تحلیل دادهها
دو نویسنده این مطالعه مروری به طور مستقل مناسب بودن هر مطالعه بالقوه مرتبطی را ارزیابی کردند. ما دادهها را از مطالعات انتخابی استخراج کرده و خطر سوگیری (bias) هر مطالعه را ارزیابی کردیم. ما با توجه به تعداد کم مطالعات انتخابی و ناهمگونی آنها در شرایط بالینی، مداخلات و پیامدها، قادر به انجام متاآنالیزی از پیامدهای مطالعه نبودیم. در نتیجه ما دادههای مطالعه را خلاصه کرده و نتایج را به صورت روایی برای گزارش روشهای مطالعه، پیامدها، تأثیر و قطعیت شواهد ارائه کردیم.
نتایج اصلی
ما در مجموع نه مطالعه را انتخاب کردیم (6540 شرکتکننده)؛ شش کارآزمایی تصادفیسازیشده خوشهای و سه کارآزمایی تصادفیسازیشده منفرد (1 مطالعه پزشکان؛ 1 مطالعه بیماران و 1 مورد پزشکان و بیماران را تصادفیسازی کرده بود). همه مطالعات در کشورهایی با درآمد بالا (استرالیا، بلژیک، سوئد، انگلستان و آمریکا) در شرایط مراقبت اولیه، ثانویه، ثالثه (tertiary) و جمعی انجام شده و دارای پیگیری تا 12 ماه بودند. هشت مطالعه، یک مداخله IPC را با مراقبت معمول مقایسه کرده و اثرات مداخلات IPC مبتنی بر عملکرد مختلف را ارزیابی کرده بودند: فعالیتهای بینحرفهای تسهیلشده خارجی (مانند تیم برنامهریزی عملیاتی؛ 4 مطالعه)، راندهای بینحرفهای (2 مطالعه)، جلسات بینحرفهای (1 مطالعه) و فهرستهای بازبینی بینحرفهای (1 مطالعه). یک مطالعه نوعی از جلسات بینحرفهای را با نوع دیگری از جلسات بینحرفهای مقایسه کرده بود. ما خطر سوگیری اجرا (attrition) را در چهار مطالعه بالا و خطر سوگیری تشخیص را در تعداد مشابهی از مطالعات بالا ارزیابی کردیم.
برای مطالعاتی که مداخله IPC را با مراقبت معمول مقایسه کرده بودند، وضعیت عملکرد در بیماران مبتلا به استروک میتواند اندکی از طریق فعالیتهای بینحرفهای تسهیلشده خارجی بهبود یابد (1 مطالعه؛ 464 شرکتکننده؛ شواهد با قطعیت پایین). ما مطمئن نیستیم که کیفیت مراقبت ارزیابیشده توسط بیمار (1 مطالعه؛ 1185 شرکتکننده)، تداوم مراقبت (1 مطالعه؛ 464 شرکتکننده) یا همکاری تعاملی (4 مطالعه؛ 1936 شرکتکننده) به وسیله فعالیتهای بینحرفهای تسهیلشده خارجی بهبود یافته باشد؛ زیرا ما قطعیت شواهد را برای این پیامدها بسیار پایین ردهبندی کردیم. ممکن است تبعیت متخصصان مراقبتهای بهداشتی از عملکردهای توصیهشده با فعالیتهای بینحرفهای تسهیلشده خارجی یا جلسات بینحرفهای، اندکی بهبود پیدا کند (3 مطالعه؛ 2576 شرکتکننده؛ شواهد با قطعیت پایین). ممکن است استفاده از منابع مراقبتهای بهداشتی، اندکی از طریق بینحرفهای تسهیلشده خارجی، فهرستهای بازبینی و راندهای بینحرفهای بهبود یابد (4 مطالعه؛ 1679 شرکتکننده؛ شواهد با قطعیت پایین). هیچیک از مطالعات انتخابی در مورد مرگومیر، موربیدیتی یا نرخهای عوارض بیمار گزارش نکرده بودند.
ممکن است کنفرانسهای ویدئویی چندرشتهای در قیاس با کنفرانسهای صوتی چندرشتهای، طول متوسط درمان را کاهش داده و میتواند تعداد کنفرانسهای چندرشتهای موردنیاز را به ازای هر بیمار و طول بستری بیمار کاهش دهد. تفاوت اندک یا عدم تفاوت بین این مداخلات در تعداد ارتباطات میان متخصصان بهداشتی درمانی وجود داشت (1 مطالعه؛ 100 شرکتکننده؛ شواهد با قطعیت پایین).
نتیجهگیریهای نویسندگان
با توجه اینکه قطعیت شواهد مطالعات منتخب را پایین تا بسیار پایین ارزیابی کردیم، شواهد کافی برای انجام نتیجهگیریهای روشن درباره اثرات مداخلات IPC وجود نداشت. بااینحال به دلیل مشکلاتی که متخصصان سلامت در هنگام همکاری در عملکرد بالینی با آنها مواجه میشوند، امیدوارکننده است که تحقیقات در مورد تعداد مداخلات برای بهبود IPC از زمانی که این مرور برای آخرین بار بهروزرسانی شده بود، افزایش یافته است. با آنکه این زمینه در حال رشد است، نیاز به مطالعات قوی و با روشهای مخلوط بیشتری وجود دارد. مطالعات آینده باید متمرکز بر دورههای سازش طولانیتر پیش از ارزیابی مداخلات IPC تازه اجراشده و استفاده از پیگیری طولانیتر برای ایجاد درک آگاهانهتر از اثرات IPC بر عملکرد بالینی باشند.
خلاصه به زبان ساده
چقدر استراتژیها برای بهبود نحوه همکاری گروههای حرفهای مراقبتهای بهداشتی و اجتماعی با یکدیگر مؤثر هستند؟
هدف این مرور چیست؟
هدف این مطالعه مروری کاکرین، یافتن این بود که آیا استراتژیها برای بهبود همکاری بینحرفهای (فرایندی که از طریق آن گروههای حرفهای مراقبتهای بهداشتی و اجتماعی با یکدیگر کار میکنند)، میتواند به طور مثبت بر ارائه مراقبت به بیماران تأثیرگذار باشد یا خیر. محققان کاکرین، همه مطالعات مرتبط را برای پاسخ به این پرسش جمعآوری و تجزیهوتحلیل کردند و نه مطالعه را با 5540 شرکتکننده یافتند.
پیامهای کلیدی
استراتژیها برای بهبود همکاری بینحرفهای بین متخصصان مراقبتهای بهداشتی و اجتماعی، میتواند اندکی وضعیت عملکردی بیمار، پیروی متخصصان از عملکردهای توصیهشده و استفاده از منابع مراقبتهای بهداشتی را بهبود دهد. ما به دلیل فقدان شواهد واضح، مطمئن نیستیم که آیا این استراتژیها، کیفیت مراقبت ارزیابیشده را توسط بیمار، تداوم مراقبت یا همکاری تعاملی بهبود میبخشند یا خیر.
چه چیزی در این مرور مطالعه شده است؟
میزان همکاری مناسب متخصصان مراقبتهای بهداشتی و اجتماعی مختلف با بکدیگر، کیفیت مراقبتی را که آنها فراهم میکنند، تحت تأثیر قرار میدهد. اگر مشکلاتی در چگونگی ارتباط و تعامل این متخصصان با یکدیگر وجود داشته باشد، میتواند منجر به معضلاتی در مراقبت بیمار شود. مداخلات مبتنی بر عملکرد همکاری بینحرفهای، استراتژیهایی هستند که در شرایط مراقبتهای بهداشتی برای بهبود تعاملات و فرایندهای کاری میان دو یا تعداد بیشتری از متخصصان مراقبتهای بهداشتی انجام میگیرند. این مرور، مداخلات همکاری بینحرفهای متفاوت را در مقایسه با مراقبت معمول یا یک مداخله جایگزین مطالعه کرده بود تا ببیند آنها مراقبت بیمار یا همکاری را بهبود میبخشند یا خیر.
نتایج اصلی این مرور چیست؟
نویسندگان مروری نه مطالعه مرتبط را در شرایط مراقبت اولیه، ثانویه، ثالثه و جمعی یافتند. همه مطالعات در کشورهایی با درآمد بالا (استرالیا، بلژیک، سوئد، انگلستان و آمریکا) انجام شده و تا 12 ماه به طول انجامیده بودند. اغلب مطالعات به خوبی اجرا شده بودند؛ گرچه برخی مطالعات گزارش کرده بودند که بسیاری از شرکتکنندگان کنارهگیری کردهاند. این مطالعات، شیوههای مختلف همکاری بینحرفهای را ارزیابی کرده بودند؛ یعنی فعالیتهای بینحرفهای تسهیلشده خارجی (مانند برنامهریزی تعاملی/ فعالیتهای بازتابنده که به وسیله فردی که بخشی از گروه/ تیم نیست، هدایت میشود)، راندهای بینحرفهای، جلسات بینحرفهای و فهرستهای بازبینی بینحرفهای.
فعالیتهای بینحرفهای تسهیلشده خارجی میتواند اندکی وضعیت فانکشنال بیمار و تبعیت متخصصان مراقبتهای بهداشتی را از عملکردهای توصیهشده بهبود دهد و ممکن است اندکی استفاده را از منابع بهداشتی بهبود بخشد. ما مطمئن نیستیم که آیا فعالیتهای بینحرفهای تسهیلشده خارجی، کیفیت مراقبت ارزیابیشده را توسط بیمار، تداوم مراقبت یا رفتارهای همکاری تعاملی بهتر کند. استفاده از راندهای بینحرفهای و فهرستهای بازبینی بینحرفهای میتواند اندکی بهرهگیری را از منابع بهداشتی بهبود دهد. ممکن است جلسههای بینحرفهای، پیروی از عملکردهای توصیهشده و استفاده از منابع بهداشتی را بهبود بخشد.
نیاز به تحقیقات بیشتری شامل مطالعاتی که مداخلات را در مناسبترین میزان برای ایجاد درک بهتری از طیف مداخلات ممکن و اثربخشی آنها آزموده باشند، نحوه تحت تأثیر قرار دادن همکاری بینحرفهای و منجر شدن به تغییرات در مراقبت و پیامدهای سلامت بیمار و اینکه چنین مداخلاتی ممکن است در کدام شرایط مفیدتر باشند، وجود دارد.
چگونه این مرور بهروزرسانی شده است؟
نویسندگان مرور مطالعاتی را جستوجو کردند که تا نوامبر 2015 منتشر شده باشند.