علیرغم آنتی‌میکروبیال‌های مدرن و درمان حمایتی، عفونت‌های باکتریال و قارچی هنوز از عوارض اصلی در افراد مبتلا به نوتروپنی (neutropenia) مرتبط با بیماری طولانی یا نوتروپنی مرتبط با درمان است. از اواخر دهه 1990، تقاضای رو به افزونی برای ترانسفیوژن‌های گرانولوسیت اهدا شده، به منظور درمان یا پیشگیری از عفونت‌ها در افرادی که عملکرد گرانولوسیت‌هایشان با اختلال روبه‌رو است، دیده می‌شود. این یک نسخه به‌روز از مرور کاکرین است که اولین بار در سال 2009 منتشر شد.

تعیین اثربخشی و بی‌خطری ترانسفیوژن پروفیلاکتیک گرانولوسیت در مقایسه با جمعیت کنترلی که این مداخله را دریافت نمی‌کنند، برای پیشگیری از مورتالیتی به هر علتی، مورتالیتی در اثر عفونت، و شواهد بروز عفونت در اثر عفونت یا به هر دلیل دیگری، در افرادی که مبتلا به نوتروپنی یا اختلالات عملکرد نوتروفیل هستند.

برای یافتن کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) و شبه‐RCTها به جست‌وجو در پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (کتابخانه کاکرین (Cochrane Library)، شماره 3، 2015)؛ MEDLINE (از 1946)؛ EMBASE (از 1974)؛ CINAHL (از 1937)، کتابخانه شواهد ترانسفیوژن (Transfusion Evidence Library) (از 1980) و در بانک‌های اطلاعاتی کارآزمایی در حال انجام تا 20 اپریل 2015 پرداختیم.

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) و شبه‐RCTهایی که افراد دریافت کننده ترانسفیوژن‌های گرانولوسیت را به منظور پیشگیری از پیشرفت عفونت، با گروه کنترل که این نوع مداخله را دریافت نمی‌کنند، مقایسه می‌کند. نوزادان، موضوع بحث در مرور دیگر کاکرین هستند و از این مرور حذف شدند. محدودیتی از نظر پیامدهای بررسی شده وجود نداشت، اما این مرور بر مورتالیتی و موربیدیتی ناشی از عفونت و عوارض جانبی تمرکز داشت.

از پروسیجرهای روش‌شناسی استاندارد مورد انتظار مرکز همکاری‌های کاکرین (The Cochrane Collaboration) استفاده کردیم.

دوازده کارآزمایی معیارهای ورود به این مرور را داشتند. یک کارآزمایی هنوز در حال انجام است، بنابراین 11 کارآزمایی واجد شرایط با 653 شرکت‌کننده باقی ماند. این کارآزمایی‌ها بین سال‌های 1978 و 2006 انجام شده و شرکت‌کنندگان را از جمعیت بیمار نسبتا قابل مقایسه انتخاب کردند. در هیچ یک از این مطالعات، افراد مبتلا به اختلال عملکرد نوتروفیل گنجانده نشده بود. ده مطالعه فقط روی بزرگسالان انجام شده و دو مطالعه کودکان و بزرگسالان را وارد کرده بود. ده مورد از این مطالعات حاوی داده‌های جداگانه برای هر بازو بود، بنابراین قادر به ارزیابی نقادانه بودند. یک مطالعه افراد را دوباره تصادفی‌سازی کرد و بنابراین، تجزیه‌وتحلیل کمّی (quantitative) در مورد آنها قابل انجام نبود.

به طور کلی، کیفیت شواهد در طول پیامدهای مختلف بر اساس متدولوژی درجه‌‏بندی توصیه‏، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE)، بسیار پائین تا پائین بود. این مساله به دلیل آن بود که بسیاری از مطالعات در معرض خطر سوگیری (bias) بالا بوده و بسیاری از تخمین‌های پیامدها غیر‐دقیق گزارش شده بودند.

مورتالیتی به هر علتی برای نه مطالعه (609 شرکت‌کننده) گزارش شد. تفاوتی میان مورتالیتی به هر علتی در طول 30 روز، میان افراد دریافت کننده ترانسفیوژن‌های پروفیلاکتیک گرانولوسیت و گروه کنترل دیده نشد (هفت مطالعه؛ 437 شرکت‌کننده؛ RR: 0.92؛ 95% CI؛ 0.63 تا 1.36؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).

مورتالیتی در اثر عفونت برای هفت مطالعه (398 شرکت‌کننده) گزارش شد. تفاوتی میان مورتالیتی به دلیل عفونت در طول 30 روز، میان افراد دریافت کننده ترانسفیوژن‌های پروفیلاکتیک گرانولوسیت و گروه کنترل دیده نشد (شش مطالعه؛ 286 شرکت‌کننده؛ RR: 0.69؛ 95% CI؛ 0.33 تا 1.44؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).

تعداد افراد مبتلا به عفونت‌های قارچی یا باکتریال لوکالیزه یا سیستمیک در نه مطالعه (609 شرکت‌کننده) گزارش شد. میان زیر‐گروه‌های دوز گرانولوسیت تفاوتی دیده شد (تستی برای تفاوت‌های زیر‐گروه 0.01 = P). تفاوتی در تعداد افراد مبتلا به عفونت در طول 30 روز میان افراد دریافت کننده ترانسفیوژن‌های پروفیلاکتیک گرانولوسیت و گروه کنترل، در گروه با دوز کم گرانولوسیت دیده نشد (کمتر از 10¹⁰ × 1.0 گرانولوسیت روزانه) (چهار مطالعه؛ 204 شرکت‌کننده؛ RR: 0.84؛ 95% CI؛ 0.58 تا 1.20؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). در تعداد افراد مبتلا به عفونت در طول 30 روز در افراد دریافت کننده ترانسفیوژن‌های پروفیلاکتیک گرانولوسیت در گروه گرانولوسیت با دوز متوسط (10¹⁰× 1.0 تا 10¹⁰ × 4.0 گرانولوسیت در روز) (4 مطالعه؛ 293 شرکت‌کننده؛ RR: 0.40؛ 95% CI؛ 0.26 تا 0.63؛ شواهد با کیفیت پائین) کاهش دیده شد.

تعداد افراد شرکت‌کننده مبتلا به باکتریمی و فونگمی (fungaemia) در بیماران دریافت کننده ترانسفیوژن‌های پروفیلاکتیک گرانولوسیت کاهش داشت (نه مطالعه؛ 609 شرکت‌کننده؛ RR: 0.45؛ 95% CI؛ 0.30 تا 0.65؛ شواهد با کیفیت پائین).

تفاوتی در تعداد افراد شرکت‌کننده مبتلا به عفونت‌های باکتریال یا قارچی لوکالیزه در شرکت‏‌کنندگان دریافت کننده ترانسفیوژن‌های پروفیلاکتیک گرانولوسیت وجود نداشت (شش مطالعه؛ 296 شرکت‌کننده؛ RR: 0.75؛ 95% CI؛ 0.50 تا 1.14؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).

عوارض جانبی جدی فقط برای شرکت‌کنندگان دریافت کننده ترانسفیوژن‌های پروفیلاکتیک گرانولوسیت و اهدا کنندگان ترانسفیوژن‌های گرانولوسیت گزارش شد.

در افراد مبتلا به نوتروپنی در اثر شیمی‌درمانی میلوساپرسیو یا پیوند سلول‌های بنیادی خونساز، شواهد با درجه پائینی وجود دارد که نشان داد ترانسفیوژن‌های پروفیلاکتیک گرانولوسیت خطر باکتریمی یا فونگمی را کاهش می‌دهند. هم‌چنین شواهدی با درجه پائین دیده می‌شوند که تاثیر ترانسفیوژن‌های پروفیلاکتیک گرانولوسیت ممکن است وابسته به دوز باشند، به طوری که دوزهایی که حداقل 10¹⁰× 1.0 گرانولوسیت در روز باشند، در کاهش خطر عفونت اثربخش‌تر باشند. شواهد کافی برای تعیین هر گونه تفاوت در نرخ مورتالیتی در اثر عفونت، مورتالیتی به هر علتی یا عوارض جانبی جدی وجود ندارد.