ترک مواد مدیریت شده قدم مهمی قبل از درمان بدون دارو یا نقطه آخر درمان جایگزینی طولانی‌مدت است.

بررسی اثرات آنتاگونیست‌های اوپیوئید همراه با حداقل آرامبخشی برای ترک اپیوئید. مقایسه‌کننده‌ها شامل موارد زیر بودند: دارونما و نیز رویکردهای بهتر سم‌زدایی مانند کاهش تدریجی دوزهای متادون، آگونیست‌های آدرنرژیک، بوپرنورفین (buprenorphine) و داروهای علامتی.

پایگاه‌های اطلاعاتی زیر را تا تاریخ دسامبر 2016 جست‌وجو کردیم: CENTRAL ،MEDLINE ،Embase ،PsycINFO و Web of Science. همچنین، 2 مرکز ثبت کارآزمایی را جست‌وجو و فهرست منابع مطالعات گردآوری شده را برای به دست آوردن منابع بیشتر از مطالعات مرتبط بررسی کردیم.

کارآزمایی‌های بالینی تصادفی و نیمه‌تصادفی‌سازی و کنترل شده و مطالعات کوهورت کنترل شده آینده‌نگری را گردآوری کردیم که آنتاگونیست‌های اوپیوئید را همراه با حداقل آرامبخشی با رویکردهای دیگر یا رژیم‌های مختلف آنتاگونیست اوپیوئید برای ترک شرکت‌کننده‌های وابسته به اوپیوئید مقایسه کردند.

از روش‌های استاندارد روش‌شناسی مورد انتظار کاکرین استفاده کردیم.

10 مطالعه (6 کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده و 4 مطالعه کوهورت آینده‌نگر شامل 955 شرکت‌کننده) مناسب معیارهای انتخاب‌مان برای این مطالعه مروری بود. 7 مطالعه از این 10 مطالعه، خطر سوگیری (bias) بالایی در حداقل یکی از حیطه‌هایی که بررسی کردیم، داشتند.
9 مطالعه، ترکیبی از یک آگونیست آدرنرژیک ـ آنتاگونیست اوپیوئید را در مقابل یک رژیم درمانی دارای آگونیست آلفا 2 آدرنرژیک (کلونیدین (clonidine) یا لوفکسیدین (lofexidine)) مقایسه کردند. مقایسه‌های دیگر (دارونما، کاهش تدریجی دوزهای متادون، بوپرنورفین) در مطالعات گردآوری شده، برای تحلیل‌های معنادار خیلی متنوع بودند. بنابراین، این مطالعه مروری، بر 9 مطالعه که یک آنتاگونیست اوپیوئید (نالترکسون (naltrexone) یا نالوکسون (naloxone)) را به همراه کلونیدین یا لوفکسیدین در مقابل درمان‌های دارای کلونیدین یا لوفکسیدین مقایسه کرده‌اند، متمرکز است.
5 مطالعه در مراکز بستری و 2 مطالعه روی بیماران سرپایی با مراقبت روزانه انجام شد. 2 مطالعه فقط برای روز اول تجویز آنتاگونیست اوپیوئید از مراقبت روزانه استفاده کردند. و نیز یک مطالعه در یک مرکز سرپایی، بدون مشخص کردن سطح مراقبت ارائه شده، انجام شد.
مطالعات وارد شده از نظر نوع رژیم درمان آنتاگونیستی اپیوئید، مقایسه‌کننده، ارزیابی معیارهای پیامدها، و ابزار بررسی پیامدها ناهمگون بودند. در نتیجه، اعتبار هرگونه تخمینی از اثر کلی مشکوک است، بنابراین، برای هر تحلیلی، نتوانستیم نتایج جمع‌آوری شده را جمع‌بندی کنیم.
کیفیت شواهد برای درمان با ترکیب آگونیست آدرنرژیک و آنتاگونیست اوپیوئید در مقابل یک آگونیست آلفا 2 آدرنرژیک خیلی پائین است. 2 مطالعه داده‌هایی را از حداکثر شدت ترک، و 4 مطالعه داده‌هایی را از شدت متوسط در طول دوره ترک گزارش کردند. ترک حداکثری که با آنتاگونیست‌های اوپیوئید به همراه آگونیست‌های آدرنرژیک ایجاد شد، به نظر می‌رسد که نسبت به ترک مدیریت شده با کلونیدین یا لوفکسیدین شدیدتر است، اما شدت متوسط در طول دوره ترک کمتر است. در برخی شرایط، ترک با آنتاگونیست نسبت به ترک مدیریت شده با آگونیست‌های آدرنرژیک ممکن است با نرخ‌های بالاتری از تکمیل درمان همراه باشد. اما، این نتیجه در همه مطالعات دیده نشد، و اطمینانی به میزان هر منفعتی وجود ندارد.
ما نتوانستیم هیچ داده‌ای را در مورد رخداد عوارض جانبی استخراج کنیم، اما 2 مطالعه به دنبال تجویز اولین دوز نالتروکسون، دلیریوم (Delirium) یا گیجی را گزارش کردند. دلیریوم ممکن است احتمالا با دوزهای بالاتر اولیه نالتروکسون نسبت به نالوکسون (که نیمه‌عمر کوتاه‌تری دارد) ایجاد شود، اما نمی‌توانیم این نتیجه را با شواهد موجود تائید کنیم.
برای هر نتیجه‌گیری برای بهترین مدت درمان، داده‌های کافی وجود ندارد.

استفاده از آنتاگونیست‌های اوپیوئید به همراه آلفا 2 آگونیست‌های آدرنرژیک رویکردی قابل دسترس برای مدیریت ترک اوپیوئید است. اما، مشخص نیست که آیا این رویکرد مدت ترک را کاهش می‌دهد یا انتقال را به درمان با نالتروکسون نسبت به آگونیست آدرنرژیک برای ترک بیشتر آسان می‌کند یا خیر.
به دلیل امکان استفراغ، اسهال و دلیریوم، حمایت و کنترل بالا برای چندین ساعت بعد از تجویز آنتاگونیست‌های اوپیوئید مطلوب است.
در حال حاضر موضوع استفاده از آنتاگونیست‌های اوپیوئیدی برای القا و تسریع ترک اوپیوئید، حوزه فعال تحقیقات یا کار بالین نیست، و جامعه پژوهشگران باید اولویت خود را روی رویکردهایی مثل درمان با بوپرنورفین (buprenorphine) که انتقال را به مواد پیوسته‌رهش نالتروکسون تسهیل می‌کند، قرار دهند.