سرطان پانکراس یکی از پنج علت اصلی مرگ و میر ناشی از سرطان در کشورهای صنعتی است. برای درمان آدنوکارسینوم در سر این غده و ضایعات پیشسرطانی، استفاده از پانکراتیکودئودنکتومی نسبی، درمان استاندارد برای تومورهای قابل برداشت است. گاستروژژونوستومی یا دودنوژژونوستومی پس از پانکراتیکودئودنکتومی نسبی را میتوان از طریق آنتیکولیک یا مسیر رتروکولیک دوباره برقرار کرد. درباره تکنیک مطلوبتر بازسازی روده بحثها کماکان ادامه دارد.
مقایسه اثربخشی و ایمنی گاستروژژونوستومی یا دودنوژژونوستومی آنتیکولیک و رتروکولیک پس از پانکراتیکودئودنکتومی نسبی.
در 29 سپتامبر 2015 به جستوجوی سیستماتیک متون مربوط پرداختیم تا همه کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده و در پایگاه کارآزماییهای بالینی ثبت شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trials)، کتابخانه کاکرین (The Cochrane Library)؛ شماره 9؛ 2015؛ MEDLINE (از 1946تا سپتامبر 2015) و EMBASE (از 1974تا سپتامبر 2015) را شناسایی کنیم. هیچ محدودیت زبانی بهکار نبردیم. ما به صورت دستی به جستوجوی فهرست منابع کارآزماییهای شناساییشده به منظور یافتن تعداد بیشتری از کارآزماییهای مرتبط پرداختیم و رجیستری کارآزماییها را در سایت clinicaltrials.gov برای دستیابی به کارآزماییهای در حال انجام، بررسی کردیم.
ما همه کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده را در نظر گرفتیم که در آنها ترمیم آنتیکولیک در برابر ترمیم رتروکولیک امتداد روده پس از پانکراتیکودئودنکتومی نسبی برای هر اندیکاسیون مطلوب و واجد شرایط، مقایسه شده بود.
دو نویسنده مطالعه مروری به طور مستقل به غربالگری منابع مشخص و استخراج دادهها از کارآزماییهای موردنظر پرداختند. همان دو نویسنده مطالعه مروری مستقلاً خطر سوگیری (Bias) را در کارآزماییهای مورد نظر بر اساس روششناسی استاندارد کاکرین ارزیابی کردند. ما برای ادغام نتایج حاصل از تکتک کارآزماییها، مدل اثرات تصادفی را هنگام متاآنالیز (meta-analysis) بهکار بردیم. برای مقایسه پیامدهای دوتایی از نسبت شانس (odds ratios) و برای مقایسه پیامدهای پیوسته از میانگین تفاوت استفاده کردیم.
از مجموع 216 استناد شناساییشده طی جستوجوی سیستماتیک متون و منابع مربوط، ما شش کارآزمایی تصادفیسازی و کنترلشده (گزارششده در 9 نشریه) را با مجموع 576 شرکتکننده بررسی کردیم. در خصوص کیفیت روششناسی و خطر سوگیری در کارآزماییهای مورد نظر ناهمگونی متوسطی وجود داشت. هیچکدام از نتایج ادغامشده برای پیامد اصلی مورد نظر ما تفاوت معناداری را درباره این موارد نشان ندادند: تخلیه با تأخیر معده (نسبت شانس (OR): 0.60؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.31 تا 1.18؛ 0.14 = P)، مرگ و میر (خطر تفاوت (RD): 0.01؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.31 تا 1.18؛ 0.14 = P)، فیستول پانکراس بعد از عمل (OR: 0.98؛95% فاصله اطمینان (CI): 0.65 تا 1.47؛ 0.92 = P)، خونریزی بعد از عمل (OR: 0.79؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.38 تا 1.65؛ 0.53 = P)، آبسه داخل شکمی (OR: 0.93؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.52 تا 1.67؛ 0.82 = P)، نشت صفرا (OR: 0.89؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.36 تا 2.15؛ 0.79 = P)، میزان عمل مجدد (OR: 0.59؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.27 تا 1.31؛ 0.20 = P) و مدتزمان بستری شدن در بیمارستان (میانگین تفاوت (MD): 0.67 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.85 - تا 1.51؛ 0.55 = P). علاوه بر این، پیامدهای حول و حوش عمل از مدتزمان عمل و خونریزی حین عمل و زمان برداشتن NGT تفاوت مرتبطی را نشان نداد. فقط در یک کارآزمایی، گزارشی از کیفیت زندگی مربوط به زیرگروهی از شرکتکنندگان آمده بود که آن نیز تفاوت معناداری را بین دو گروه در هیچیک از مقاطع زمانی نشان نداد. کیفیت کلی شواهد به دلیل ناهمگونی، وجود برخی تناقضها و خطر سوگیری در کارآزماییهای مورد بررسی در سطح پائین تا متوسط بود.
شواهد با کیفیت پائین تا متوسط، تفاوت معناداری را در موربیدیتی، مرگومیر، مدتزمان بستری شدن در بیمارستان یا کیفیت زندگی بین مسیرهای بازسازی آنتیکولیک و رتروکولیک برای درمان گاستروژژونوستومی یا دودنوژژونوستومی نشان نمیدهند. با توجه به ناهمگونی در تعریف مراحل پایانی بین کارآزماییها و تفاوت در مدیریت بعد از عمل، تحقیقات آینده باید بر تعریف واضح از نقاط پایانی (endpoints) (یا همان اهداف) و مدیریت استانداردشده حول وحوش عمل استوار باشند تا بالقوه تفاوت بین این دو روش مشخص شود. برای پیشگیری و درمان عوارضی مانند تخلیه با تأخیر معده باید راهبردهای جدیدی ارزیابی شوند.