عفونت اندوبرونکیال راجعه در فیبروز سیستیک که نیازمند درمان با آنتیبیوتیکهای داخلوریدی به مدت چند هفته در بیمارستان است، هزینههای سلامت و کیفیت زندگی بیماران و خانوادههای ایشان را تحت تأثیر قرار میدهد. این مطالعه یک نسخه بهروز شده از مطالعه مروری نظاممند منتشرشده قبلی است.
تعیین اینکه آیا درمان آنتیبیوتیکی داخلوریدی در خانه در موارد ابتلا به فیبروز سیستیک به اندازه درمان آنتیبیوتیکی داخلوریدیِ بستری در بیمارستان اثربخش است یا خیر و اینکه آیا این روش به وسیله بیماران یا خانواده ایشان یا هر دو ترجیح داده میشود یا خیر.
در مرکز ثبت کارآزماییهایی گروه فیبروز سیستیک و اختلالات ژنتیکی در کاکرین (Cochrane Cystic Fibrosis and Genetic Disorders Group Trials Register) که دربرگیرنده منابع شناساییشده در نتیجه جستوجوهای جامع در پایگاههای اطلاعات الکترونیکی، جستوجوهای دستی مجلات مرتبط و کتب خلاصه مقالات کنفرانسها است، به جستوجو پرداختیم.
جدیدترین تاریخ جستوجو در پایگاه ثبت کارآزماییهای گروه کاکرین: 23 نوامبر .2015
مطالعات تصادفی و شبهتصادفیسازی و کنترل شده درباره درمان آنتیبیوتیکی داخل وریدی در بزرگسالان و کودکان مبتلا به فیبروز سیستیک در خانه، در مقایسه با همین شیوه درمان در بیمارستان.
نویسندگان به صورت مستقل از هم مطالعات را برای ورود به مطالعه مروری نظاممند انتخاب، هر یک از مطالعات منتخب را به لحاظ کیفیت روششناسی ارزیابی و با استفاده از یک فرم استانداردشده نسبت به استخراج دادهها اقدام کردند.
18 مطالعه در نتیجه جستوجو شناسایی شدند. تنها یک مطالعه که نتایج مربوط به 17 شرکتکننده 10 تا 41 ساله و مبتلا به روند تشدیدشونده عفونی با منشاء سودوموناس آئروژینوزا (Pseudomonas aeruginosa) را گزارش کرده بود، توانست وارد مطالعه شود. تمامی 31 مورد پذیرش آنها (18 مورد در بیمارستان و 13 مورد در خانه، بعد از 2 الی 4 روز درمان در بیمارستان) به عنوان رخدادهای مستقل از یکدیگر تحلیل شدند. پیامدها به ترتیب در روز صفر، 10 و 21 بعد از درمان اندازهگیری شدند. شرکتکنندگانی که در خانه بودند نسبت به شرکتکنندگانی که در بیمارستان بودند، کمتر تحقیق و بررسی شدند (0.002 > P). فعالیت عمومی در گروه تحت درمان در خانه بالاتر بود. هیچ تفاوت معناداری در رابطه با نتایج بالینی، عوارض جانبی، مشکلات یا تغییر در لاینهای وریدی یا زمان پذیرش بعدی یافت نشد. شرکتکنندگانی که در خانه بودند به میزان کمتری آنتیبیوتیکهای خانگی با دوزِ کمتر دریافت کردند.
اندازهگیری کیفیت زندگی تفاوت معناداری در رابطه با تنگی نفس و حالت روحی-روانی نشان نداد. اما خستگی و کنترل شرایط درمان (Mastery) در شرکتکنندگانی که در خانه بودند، به دلیل بالاتر بودن سطح فعالیت عمومی و نیاز ایشان به حمایت بیشتر، بدتر بود. اختلالات شخصی، خانوادگی، خواب و خوردن برای شرکتکنندگانی که در خانه بودند نسبت به پذیرششدگان بیمارستانی، اهمیت کمتری داشتند.
درمان در خانه برای خانوادهها و بیمارستان ارزانتر بود. هزینههای غیرمستقیم تعیین نشدند.
شواهد حاضر محدود به فقط یک کارآزمایی بالینی تصادفیسازی شده است. این مطالعه پیشنهاد میکند که در کوتاهمدت، درمان در خانه به افراد آسیب نزده، مستلزم تحقیق و بررسی کمتری بوده، اختلالات اجتماعی را کاهش داده و میتواند هزینه-اثربخش باشد. از نظر کیفیت زندگی، با مفنعت و معایبی همراه است. تصمیمگیری درباره انتخاب درمان در خانه بهتر است با در نظر گرفتن وضعیت فردی و منابع محلی مناسب صورت پذیرد. تحقیقات بیشتری در اولین فرصت ممکن لازم است.