کاربرد آنالوگهای انسولین کوتاهاثر در افراد مبتلا به دیابت هنوز مناقشهآمیز است، همانگونه که در بسیاری از بحثهای علمی بازتاب داشته است.
ارزیابی اثرات آنالوگهای انسولین کوتاهاثر در مقایسه با انسولین رگولار انسانی در بزرگسالان مبتلا به دیابت نوع .1
ما جستوجوی الکترونیکی را از طریق Ovid انجام دادیم. بهطور همزمان در این پایگاههای اطلاعاتی جستوجو کردیم: (Ovid MEDLINE(R)؛ Ovid Medline در استنادهای در حال انجام و ایندکس نشده؛ (Ovid MEDLINE(R) In-Process & Other Non-Indexed Citations)؛ Ovid MEDLINE(R) Daily و (Ovid OLDMEDLINE(R (از 1946 تا آپریل 2015)، EMBASE (از 1988 تا 2015، هفته 15)، پایگاه کارآزماییهای بالینی ثبت شده کاکرین (CENTRAL؛ (Cochrane Central Register of Controlled Trials)؛ مارچ 2015)، ClinicalTrials.gov و پایگاه کارآزماییهای بالینی اروپایی (هر دو تا مارچ 2015).
ما کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده را با مدت حداقل 24 هفته انتخاب کردیم که در آنها آنالوگهای انسولین کوتاهاثر با انسولین رگولار انسانی در درمان دیابت نوع 1 در افراد غیر باردار مقایسه شده بود.
دو نویسنده مطالعه مروری مستقل از یکدیگر دادهها را استخراج و خطر سوگیری (Bias) را ارزیابی کردند. اختلافات با توافق و رضایت طرفین حل شد. ما کیفیت کلی مطالعه را با استفاده از ابزار GRADE؛ (Grading of Recommendations Assessment, Development, and Evaluation) درجهبندی کردیم. ما از مدل اثرات تصادفی برای تجزیه و تحلیل اصلی استفاده کردیم و نتایج را بهصورت نسبت شانس (OR) با 95% فاصله اطمینان (CI) برای پیامدهای دوتایی ارائه کردیم.
ما 9 مطالعه را شناسایی کردیم که معیارهای ورود به بررسی را برآورده میساختند. این 9 مطالعه شامل 2693 شرکتکننده بود. مدت مداخلات از 24 تا 52 هفته متغیر و میانگین آن 37 هفته بود. شرکتکنندگان متنوع بودند، هم در رابطه با مدت دیابت و هم در رابطه با معیارهای ورود و خروج از مطالعه. اکثر مطالعات در دهه 1990 انجام شده بودند. شرکتکنندگان از اروپا، آمریکای شمالی، آفریقا، و آسیا بودند. هیچ یک از مطالعات به صورت کورشده (blinded) انجام نشده بود. بنابراین خطر سوگیری اجرا (performance bias) خصوصا در مورد پیامدهای مربوط به بیمار (subjective) مانند هیپوگلیسمی در همه مطالعات مشهود بود. همچنین در چندین مطالعه ناسازگاری در گزارش روشها و نتایج دیده شد.
میانگین تفاوت (MD) در هموگلوبین گلیکوزیله A1c؛ (HbA1c)؛ 0.15 - % به نفع آنالوگهای انسولین بود (2608 شرکتکننده؛ 9 مطالعه؛ کیفیت شواهد پائین؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.2 - % تا 0.1 - %؛ 0.00001 > P value). مقایسه خطر هیپوگلیسمی شدید بین دو گروه درمانی نشاندهنده نسبت شانس (OR) 0.89 بود (2459 شرکتکننده؛ 7 مطالعه؛ کیفیت شواهد حیلی پائین؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.71 تا 1.12؛ 0.31 = P value). دادهها برای توضیح هیپوگلیسمی کلی و تبیین اشکال خفیف هیپوگلیسمی کیفیت پائینی داشتند. با این حال تفاوت قابل توجه و اساسی میان دو گروه دیده نشد. در رابطه با اپیزودهای هیپوگلیسمی شدید شبانه، دو مطالعه اثرات معنادار به لحاظ آماری در گروه آنالوگ انسولین (انسولین aspart) گزارش کردند. با این حال بهدلیل گزارشهای ناسازگار در مقالات منتشر شده و گزارشهای کارآزمایی، اعتبار نتایج محل سوال است.
ما همچنین شواهد واضحی را برای اثرات قابل توجه آنالوگهای انسولین در رابطه با کیفیت زندگی مرتبط با سلامت نیافتیم. اما نتایج اندکی مبتنی بر زیرگروههایی از جمعیت کارآزمایی وجود دارد. در هیچ کارآزماییای اثرات قابل توجه در رابطه با افزایش وزن یا هر عارضه جانبی دیگری گزارش نشده بود. هیچ مطالعهای برای بررسی اثرات بلندمدت احتمالی (مانند مورتالیتی به هر علت، عوارض دیابت) بهویژه در افراد مبتلا به عوارض مرتبط با دیلابت طراحی نشده بود.
تجزیه و تحلیل ما نشان میدهد که آنالوگهای کوتاهاثر انسولین روی قند خون در افراد مبتلا به دیابت نوع 1 منفعت خفیف و جزئی دارد. بهدستآوردن نتایجی درباره آثار آنالوگهای کوتاهاثر انسولین بر پیامدهای طولانیمدت مربوط به بیمار، اثربخشی بلندمدت و ایمنی دادهها نیاز است.