آنتیبادیهای سرمی مونوکلونال ضدگلیکوپروتئین موجود در میلین (anti-MAG) ممکن است در برخی افراد مبتلا به نوروپاتی دمیلینهکننده و پاراپروتئین ایمنوگلوبولین M؛ (IgM) علت بیماری باشد. ایمنیدرمانی با هدف کاهش سطح این آنتیبادیها به نظر میآید که مفید باشد. این مطالعه، بهروزرسانیشده مطالعه مروری است که اولین بار در سال 2003 منتشر و پس از آن در سال 2006 و 2012 بهروز رسانیشدهاست.
بررسی اثرات ایمنیدرمانی برای نوروپاتی محیطی دمیلینهکننده حاصل از پاراپروتئین IgM anti-MAG.
در اول فوریه 2016، مرکز ثبت تخصصی عصبی عضلانی در کاکرین (Cochrane Neuromuscular Specialised Registe)، پایگاه کارآزماییهای بالینی ثبت شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trials)؛ MEDLINE و Embase را برای کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده (RCT ؛Randomised Controlled Trials) جستوجو کردیم. همچنین، مراکز ثبت کارآزماییها و فهرست کتابها بررسی شد و با نویسندگان و متخصصان این حیطه ارتباط برقرار کردیم.
کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده (RCT ؛Randomised Controlled Trials) یا شبه RCTها را گردآوری کردیم که شامل شرکتکنندههایی با این شرایط میشدند: شرکتکنندههایی که با هر سنی برای نوروپاتی محیطی دمیلینهکننده حاصل از آنتیبادی anti-MAG (با گاموپاتی مونوکلونال بدون مشخصکردن اهمیت یا شدت) با هر نوع ایمنیدرمانی درمانشدهاند.
معیار پیامد اولیهمان تعداد شرکتکنندههای بهبودیافته در ناتوانی بود و با مقیاس اختلال نوروپاتی (NIS ؛Neuropathy Impairment Scale) یا با مقیاس اصلاحشده Rankin؛ (mRS ؛modified Rankin Scale) بعد از 6 ماه از تصادفیسازی بررسی شد. معیارهای پیامد ثانویه به صورت زیر بود: بهبود متوسط در ناتوانی (که با NIS یا mRS 12 ماه بعد از تصادفیسازی بررسی شد)؛ تغییر در بهبود که با بهبود در زمان راهرفتن 10 متری ارزیابی میشد، تغییر در یک معیار خطی معتبر ناتوانی مثل مقیاس ناتوانی کلی Rasch-built؛ (Rasch-built Overall Disability Scale ؛R-ODS) در 6 و 12 ماه بعد از تصادفیسازی، تغییر در امتیازات بالینی فردی و مولفههای الکتروفیزیولوژیکی در 6 و 12 ماه بعد از تصادفیسازی؛ تغییر در غلظت سرمی پاراپروتئین IgM و تیتر آنتیبادی anti-MAG در 6 ماه بعد از تصادفیسازی؛ و عوارض جانبی درمانها.
برای گردآوری و تجزیه و تحلیل دادهها از روشهای استاندارد روششناسی کاکرین پیروی کردیم.
8 کارآزمایی مناسب (با 236 شرکتکننده) را شناسایی کردیم که موارد زیر را آزمایش کردند: ایمنوگلوبولین داخل وریدی (IVIg)، اینترفرون alfa-2a، تعویض پلاسما، سیکلوفسمامید و استروئیدها، و ریتوکسیماب. دو کارآزمایی IVIg (با 22 و 11 شرکتکننده، شامل 20 شرکتکننده با آنتیبادی ضد MAG)، مداخلات و نتایج قابل مقایسهای داشتند، اما هر دو کارآزمایی کوتاهمدت بودند. همچنین، 2 کارآزمایی ریتوکسیماب rituximab را با نتایج و مداخلات قابل مقایسه گردآوری کردیم.
از لحاظ بالینی یا آماری، منفعتهای بسیار کمی در درمانهای استفادهشده از نتایج از پیش مشخصشده این مطالعه مروری وجود داشت، اما همه نتایج از پیش مشخصشده در هر کارآزمایی گردآوریشده استفاده نشد و نتایج مورد توجه بیشتری به وجود آمد. یک کارآزمایی خوب در مورد IVIg، که خطر سوگیری (bias) پائینی داشت، منفعت آماری را از لحاظ بهبود در mRS در 2 هفته و بهبود در زمان راهرفتن 10 متری را در 4 هفته نشان داد، اما این نتایج کوتاهمدت، اهمیت بالینی سوالبرانگیزی دارند. سیکلوفسفوماید هیچ منفعتی را در نتیجه اولیه تکی کارآزمایی نشان نداد، و منفعت بسیار کمی در نتیجه اولیه اختصاصی این مطالعه مروری نشان داده شد، اما برخی از عوارض جانبی سمی شناسایی شدند.
2 کارآزمایی ریتوکسیماب (با 80 شرکتکننده) منتشرشدهاست، یکی از آنها (با 26 شرکتکننده) خطر سوگیری بالایی داشت. در متاآنالیز (meta-analysis)، گرچه شواهد کیفیت پائینی دارند، ریتوکسیماب مقیاسهای ناتوانی (علت و درمان نوروپاتی التهابی (INCAT ؛Inflammatory Neuropathy Cause and Treatment) را در 8 تا 12 ماه بهبود میبخشد (خطر نسبی (RR): 3.51؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.30 تا 9.45؛ 73 شرکتکننده) و بهبود در برداشت جهانی از نمره تغییر، شرکتکنندههای بسیار زیادی بهبود مییابند (RR: 1.86؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.27 تا 2.71؛ 70 شرکتکننده). دیگر معیارها زیاد بهبودی نداشتند، اما 95% فاصله اطمینان (CI) گسترده اثری را رد نمیکنند. عوارض جانبی گزارششده ریتوکسیماب بسیار کم و اکثرا کماهمیت بودند.
در دیگر کارآزماییها عوارض جانبی جدی، بسیار کم بود.
شواهد معتبر کمی از کارآزماییهای ایمنیدرمانی در نوروپاتی پاراپروتئینامیک (paraproteinaemic)؛ anti-MAG برای ایجاد یک پایه علمی به جهت پشتیبانی از هر ایمنیدرمانی خاص وجود دارد. IVIg در کوتاهمدت از لحاظ آماری منفعت مهمی دارد، اما احتمالا از لحاظ بالینی چنین نیست. اما، متاآنالیز 2 کارآزمایی ریتوکسیماب شواهد با کیفیت پائینی را در مورد منفعت این عامل ارائه میدهد. نتیجهگیریهای این متاآنالیز باید تایید شود، به دلیل اینکه یکی از این دو کارآزمایی کیفیت خیلی پائینی دارد. به کارآزماییهای تصادفی بزرگ و خوب با مدت حداقل 12 ماه به جهت بررسی درمانهای کنونی و جدید، با ارجحیت به کارگیری معیارهای نتیجهای معتبر، ثابت، قابلتوجه و متحد، نیاز است.