استرونژیلوئیدیازیس (Strongyloidiasis) یک عفونت رودهای با منشاء استرونگیلوئید استرکورالیس (Strongyloides stercoralis) است که در سراسر دنیا شایع است. عفونت مزمن معمولا باعث ایجاد بثورات پوستی، استفراغ، اسهال یا یبوست و مشکلات تنفسی شده و میتواند در افراد مبتلا به نقص سیستم ایمنی کشنده باشد. این عفونت ممکن است با ایورمکتین یا آلبندازول یا تیابندازول درمان شود.
ارزیابی اثرات ایورمکتین در مقابل بنزیمیدازولس (benzimidazoles) (آلبندازول و تیابندازول) برای درمان عفونت استرونژیلوئیدس مزمن.
ما در مرکز ثبت تخصصی گروه بیماریهای عفونی در کاکرین (Cochrane Infectious Diseases Group Specialized Register) (در 24 آگوست 2015)؛ پایگاه کارآزماییهای بالینی ثبت شده کاکرین (CENTRAL؛ Cochrane Central Register of Controlled Trials)، که در کتابخانه کاکرین منتشر شدهاند؛ MEDLINE (ژانویه 1966 تا آگوست 2015)؛ EMBASE (ژانویه 1980 تا آگوست 2015)؛ LILACS (آگوست 2015)؛ و فهرست منابع مقالات به جستوجو پرداختیم. ما همچنین با استفاده از استراتژی جستوجوی «strongyloid*» در پایگاه ثبت کارآزماییهای کنترلشده metaRegister (یعنی mRCT)، و در فهرست منابع و مجموعه خلاصه مقالات کنفرانسها به جستوجو پرداختیم.
کارآزماییهای کنترلشده تصادفی شده مربوط به ایورمکتین در مقابل آلبندازول یا تیابندازول برای درمان عفونت استرونژیلوئیدس مزمن.
دو نویسنده مطالعه مروری به صورت مستقل از هم نسبت به استخراج و ارزیابی خطر سوگیری (risk of bias) در کارآزماییهای وارد شده به جستوجو پرداختند. ما از خطر نسبی (RR) با 95% فواصل اطمینان (CI) و مدلهای اثر تصادفی یا ثابت استفاده کردیم. در صورتی که کارآزماییها به اندازه کافی در تعاریف ارائه داده شده از عارضه جانبی یکسان عمل کرده بودند، نسبت به تجمیع دادههای مربوط به عوارض جانبی اقدام کردیم.
ما 7 کارآزمایی با 1147 شرکتکننده را که بین سالهای 2011-1994 در مکانهای مختلف (آفریقا، آسیای جنوب شرقی، آمریکا و اروپا) به اجرا درآمده بودند، وارد این مطالعه مروری کردیم.
در کارآزماییهایی که به مقایسه ایورمکتین با آلبندازول پرداخته بودند، درمان انگلشناسی با ایورمکتین بالاتر بود (RR: 1.79؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.55 تا 2.08؛ چهار کارآزمایی؛ 478 شرکتکننده؛ شواهد با کیفیت متوسط). هیچ تفاوت معناداری به لحاظ آماری میان عوارض جانبی این داروها وجود نداشت (RR: 0.80؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.59 تا 1.09؛ چهار کارآزمایی؛ 518 شرکتکننده؛ شواهد با کیفیت پایین).
در کارآزماییهایی که به مقایسه ایورمکتین با تیابندازول پرداخته بودند، تفاوت بسیار کم یا هیچ تفاوتی در درمان انگلشناسی توسط این داروها وجود نداشت (RR: 1.07؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.96 تا 1.20؛ سه کارآزمایی؛ 467 شرکتکننده؛ شواهد با کیفیت پایین). با وجود این، عوارض جانبی بعد از استفاده از ایورمکتین کمتر شایع بود (RR: 0.31؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.20 تا 0.50؛ سه کارآزمایی؛ 507 شرکتکننده؛ شواهد با کیفیت متوسط).
در کارآزماییهایی که به مقایسه دوزهای مختلف از ایورمکتین پرداخته بودند، مصرف دوز دوم به میزان 200μg⁄kg از ایورمکتین ارتباطی با درمان بالاتر در یک زیرگروه کوچک از شرکتکنندهها نداشت (RR: 1.02؛ 95% فاصله اطمینان 95%: 0.94 تا 1.11؛ 2 کارآزمایی؛ 94 شرکتکننده).
سرگیجه، تهوع و اختلال در جهتیابی به طور معمول در تمامی گروههای دارویی گزارش شدند. هیچ گزارشی مبنی بر بروز عوارض جانبی جدی یا مرگ وجود نداشت.
ایورمکتین نسبت به آلبندازول منجر به درمان تعداد بیشتری از افراد شد و همچنین حداقل توسط بدن آنها تحمل/پذیرفته شد. در کارآزماییهای مربوط به مقایسه ایورمکتین و تیابندازول، درمان انگلشناسی مشابه بودند اما عوارض جانبی مربوط به تیابندازول بیشتر بودند.