فیبروز سیستیک نوعی اختلال چند ارگانی اتوزومی مغلوب است که شیوعی تقریباً یک مورد در هر 3500 تولد زنده دارد. آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک نوعی بیماری ریوی است که به دنبال بروز افزایش حساسیت ناشی از قارچ آسپرژیلوس رخ میدهد و در میان 15-2 درصد از افراد مبتلا به فیبروز سیستیک شایع است. اصلیترین راه درمان این بیماری استفاده از کورتیکواستروئیدها و ایتراکونازولها است. درمان با کورتیکواستروئیدها برای یک بازه زمانی طولانی و یا استفاده مکرر از آنها در مواقع تشدید آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک، ممکن است عوارض جانبی قابلتوجهی به همراه داشته باشد. درمان با نوعی آنتیبادی مونوکلونال ایمونوگلوبین E، مانند اومالیزوماب (omalizumab)، در چندین مورد مبتلا به آسم آلرژیک شدید منجر به بهبود کنترل آسم شده است. استعمال دارو به صورت تزریق زیرجلدی هر 2-4 هفته یکبار بوده است. از آنجایی که آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک هم مانند آسم، در نتیجه حساسیت به انواع خاصی از آلرژنها ایجاد میشود، برای درمان این بیماری هم شاید بتوان از روش درمان با آنتیبادی ضد ایمونوگلوبین E استفاده کرد. بنابراین درمان با آنتیبادی ضد ایمونوگلوبین E، با استفاده از موادی چون اومالیزوماب (omalizumab)، ممکن است به عنوان یک روش درمانی بالقوه در درمان آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک در افراد مبتلا به فیبروز سیستیک به حساب آید. این مطالعه، یک نسخه بهروز شده از مطالعه مروری نظاممند است.
ارزیابی کارایی و عوارض جانبی درمان آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک با استفاده از آنتیبادی ضد ایمونوگلوبین E در افراد مبتلا به فیبروز سیستیک.
ما در مرکز ثبت کارآزماییهای فیبروز سیستیک کاکرین (Cochrane Cystic Fibrosis Trials Register) که در نتیجه جستوجو در پایگاههای اطلاعاتی الکترونیکی و بررسی دستی در مجلات و خلاصه مقالات کنفرانسها به دست آمدهاند، به جستوجو پرداختیم. ما همچنین فهرست منابع مقالات مرتبط و مطالعات مروری نظاممند را نیز جستوجو کردیم. آخرین جستوجو: 27 جولای .2015
ما به منظور دستیابی به کارآزماییهای در حال اجرا با مراجعه به سایت clinicaltrials.gov، کارآزماییهای ثبت شده در حال اجرا را جستوجو کردیم. آخرین جستوجو در clinicaltrials.gov: بیست و سوم اکتبر .2015
کارآزماییهای بالینی تصادفی و نیمهتصاذفیسازی و کنترل شده که به مقایسه روش درمان با آنتیبادی ضد ایمونوگلوبین E و پلاسبو یا سایر روشهای درمان آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک در افراد مبتلا به فیبروز سیستیک پرداختهاند.
دو نویسنده به طور مستقل از هم به استخراج دادهها و ارزیابی احتمال سوگیری (bias) در مطالعات منتخب پرداختند. آنها برای انجام تحلیل دادهها با استفاده از نرمافزار Review Manager برنامهریزی کردند.
فقط یک مطالعه با حضور 14 شرکتکننده، برای بررسی در این مطالعه مروری نظاممند، مناسب بود. این مطالعه دو سو کور که به مقایسه دریافت روزانه 600 میلیگرم اومالیزوماب یا پلاسبو همراه با دریافت دو بار در روز ایتراکونازول و کورتیکواستروئیدهای خوراکی، حداکثر به میزان 400 میلیگرم در روز پرداخته بود. دوره درمان شش ماه به طول انجامید اما مطالعه قبل از موعد مقرر به اتمام رسیده و دادههای کامل شده در دسترس نبودند. ما با محققین مطالعه تماس گرفتیم و به ما گفته شد که مطالعه به دلیل عدم امکان بهکارگیری شرکتکنندهها در مطالعه، علیرغم همه تلاشهای مستدل به عمل آمده، به اتمام رسیده بود. شش مورد از هر 9 مورد (66.67%) و یک مورد از هر پنج مورد (20%) شرکتکننده به ترتیب در گروه تحت درمان با اومالیزوماب و گروه تحت درمان با پلاسبو، با یک یا چند مورد عوارض جانبی شدید مواجه شدند.
شواهد کافی در رابطه با کارایی و ایمن بودن روش درمان با آنتیبادی ضد ایمونوگولوبین E (اومالیزوماب) در افراد مبتلا به فیبروز سیستیک و آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک وجود ندارد. اجرای مطالعات تصادفیسازی و کنترل شده با مقیاس بزرگ و آیندهنگر در رابطه با روش درمان با آنتیبادی ضد ایمونوگولوبین E در افراد مبتلا به فیبروز سیستیک و آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک که در آنها به سنجش پیامدهای آزمایشگاهی و بالینی همانند نیاز به استروئید، تشدید آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک و عفونت ریه پرداخته شود، نیاز است.