کوتاه کردن طول مدت پرتودرمانی ممکن است به زنان مبتلا به سرطان مراحل اولیه پستان که تحت درمان جراحی با حفظ پستان قرار دارند، سود برساند. این کار همچنین ممکن است دسترسی به پرتودرمانی با بهرهوری موثرتر را در بخشهای رادیوتراپی اونکولوژی در سطح جهانی بهبود بخشد. این فقط در صورتی ممکن است که درمان کوتاهتر به اندازه پرتودرمانی رایج موثر و بیخطر باشد. این مطالعه مروری، بهروزشده یک مطالعه مروری کاکرین است که برای اولینبار در سال 2008 منتشر شده و در سال 2009 بهروزرسانی شده است.
بررسی تاثیرات تغییرات اندازه کسری رادیوتراپی برای زنان مبتلا به مراحل اولیه سرطان پستان که تحت عمل جراحی درمانی به روش حفظ پستان قرار گرفتهاند.
ما ثبت تخصصی سرطان پستان در کاکرین (Cochrane Breast Cancer)؛ (تا 23 می 2015)، CENTRAL (کتابخانه کاکرین (The Cochrane Library)؛ شماره 4؛ 2015)؛ MEDLINE (از ژانویه 1996 تا می 2015)، EMBASE (از ژانویه 1980 تا می 2015)، پلتفرم بینالمللی ثبت کارآزماییهای بالینی سازمان جهانی بهداشت (ICTRP؛ WHO International Clinical Trials Registry Platform) (از جون 2010 تا می 2015) و ClinicalTrials.gov (از 16 اپریل 2015)، فهرست منابع مقالات و کنفرانسهای در حال برنامهریزی را جستوجو کردیم. در گزینش هیچ محدودیت زبانی یا انتشار وجود نداشت.
کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده در تغییرات اندازه کسری در مقابل اندازه معمول برای پرتودرمانی در زنان مبتلا به مراحل اولیه سرطان پستان که تحت عمل جراحی درمانی با حفظ پستان قرار گرفته بودند.
دو نویسنده مطالعه مروری استخراج دادهها را به طور مستقل انجام دادند، و اختلافات با بحث حل و فصل شد. ما به دنبال اطلاعات گم شده از نویسندگان کارآزماییها بودیم.
ما 8228 زن حاضر را در 9 مطالعه بررسی کردیم. هشت مورد از این 9 مطالعه در معرض خطر کم یا نامشخص سوگیری (Bias) بودند. تغییر اندازه کسری (پرتودرمانی در میزان بیشتر از هر روز اما در تعداد روزهای کمتر از کسر معمول)، اثر بالینی معنادار در: بقای عاری از عود لوکال (نسبت خطر (HR): 0.94؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.77 تا 1.15؛ 7095 زن؛ چهار مطالعه؛ شواهد با کیفیت بالا)، پیامدهای زیبایی (خطر نسبی (RR): 0.90؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.81 تا 1.01؛ 2103 زن؛ چهار مطالعه؛ شواهد با کیفیت بالا) و یا بقای کلی (HR: 0.91؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.80 تا 1.03؛ 5685 زن؛ چهار مطالعه؛ شواهد با کیفیت بالا) نداشت. توکسیسیتی حاد پوستی ناشی از رادیوتراپی (RR: 0.32؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.22 تا 0.45؛ 357 زن؛ دو مطالعه) با تغییر اندازه کسری کاهش یافت. سمیت دیررس سابکوتانئوس ناشی از رادیوتراپی با تغییر اندازه کسری تغییر نکرد (HR: 0.93؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.83 تا 1.05؛ 5130 زن؛ چهار مطالعه؛ کیفیت شواهد بالا). بقای خاص سرطان پستان (RR: 0.93؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.78 تا 1.06؛ 5685 زن؛ سه مطالعه؛ کیفیت شواهد بالا) و بقای عاری از عود (HR: 0.93؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.82 تا 1.05؛ 5685 زن؛ سه مطالعه؛ کیفیت شواهد بالا) با اندازه کسری تغییر یافته متفاوت نشد. ما هیچ دادهای برای میزان ماستکتومی نیافتیم. اندازه کسری تغییر داده شده با میزان کمتر خستگی به گزارش بیمار (P < 0.001) و گزارش پزشک (P = 0.009) در شش ماه (287 زن؛ یک مطالعه) همراه بود. ما هیچ تفاوتی در موضوع تغییر اندازه کسری برای پیآمدهای گزارش شده توسط بیمار: حال خوب جسمی (0.46 = P)، عملکرد خوب کاربردی (0.38 = P)، حال خوب روحی (0.58 = P)، حال خوب اجتماعی (0.32 = P)، نگرانی در مورد سرطان پستان (0.94 = P؛ 287 زن؛ یک مطالعه) نیافتیم. ما هیچ دادهای را که به هزینهها اهمیت داده باشد، پیدا نکردیم.
ما دریافتیم که استفاده از تغییر برنامی اندازه کسری (بیشتر از 2 Gy در هر بخش) اثر بالینی معناداری در عود موضعی ندارد، و همراه با کاهش توکسیسیتی حاد است اما به نظر نمیرسد تاثیری بر شکل پستان، توکسیسیتی دیررس یا کیفیت زندگی براساس گزارش بیمار در زنان انتخاب شده برای درمان حفظ پستان داشته باشد. این افراد عمدتا زنانی با تومورهای نود منفی کوچکتر از 3 سانتیمتر و حاشیه پاتولوژیک منفی هستند.