لولهگذاری (cannulation) داخل وریدی روشی دردناک است که باعث پرخاشگری و استرس میشود. با تزریق بیحسی موضعی میتوان در حین لولهگذاری درد را از بین برد، اما این کار روش دردناکی است. کرمهای ضددردی موضعی برای اثربخشی به 30 تا 90 دقیقه زمان نیاز دارد. یک ضددرد موضعی با سرعت اثر بیشتر، سرعت بررسی و درمان را افزایش میدهد. در این مطالعه مروری از ویپوکولانتها استفاده شده، اما مطالعات، نتایج ترکیبی را گزارش کردهاند.
تعیین اثربخشی ویپوکولانتها بر درد حاصل از لولهگذاری داخل وریدی در بزرگسالان و کودکان. بررسی متغیرهایی که ممکن است کارایی ویپوکولانتها را تحت تاثیر قرار دهد، شامل موارد زیر هستند: زمان لازم برای به کاربردن، فاصله از پوست و زمان لولهگذاری، و نیز نگاهی به اثرات جانبی در استفاده از ویپوکولانتها.
برای این مطالعه مروری، پایگاه ثبت مرکزی کارآزماییهای کنترل شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trials)؛ MEDLINE؛ EMBASE؛ منابع علمی سلامت آمریکای لاتین و کارائیب (LILACS ؛Latin American Caribbean Health Sciences Literature)؛ ( Cumulative Index to Nursing and Allied Health Literature (CINAHL؛ شبکه علمی موسسه اطلاعات علمی (ISI) و پایگاههای اطلاعاتی http://clinicaltrials.gov؛ http://www.controlled-trials.com و http://www.trialscentral.org را تا می 2015 جستوجو کردیم. همچنین فهرست منابع مقالات گردآوری شده را به طور اجمالی بررسی کردیم.
تمامی کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده (RCT) کور و غیرکور را که هر نوع ویپوکولانت را با دارونما یا کنترل برای کاهش درد در حین لولهگذاری داخل وریدی در بزرگسالان و کودکان مقایسه کردهاند، گردآوری کردیم.
3 نویسنده مطالعه مروری مستقلا کیفیت کارآزمایی ها را بررسی و اطلاعات را استخراج کردند. این نویسندگان با نویسندگان مطالعات برای اطلاعات بیشتر تماس گرفتند و مطالعات گردآوری شده را برای خطر سوگیری (risk of bias) بررسی کردند. اطلاعات را برای نتیجه اولیه درد در حین لولهگذاری، و برای نتایج ثانویه شامل درد همراه با استفاده از ویپوکولانت، نرخ موفقیت اولین تلاش لولهگذازی داخل وریدی، عوارض جانبی و رضایت شرکتکنندهها، گردآوری و تجزیه و تحلیل کردیم. تجزیه و تحلیلهای زیرگروهی برای نتیجه اولیه به جهت بررسی اختلافهای مبتنی بر سن، نوع ویپوکولانت مورد استفاده، زمان استفاده از ویپوکولانت و وضعیت بالینی (اورژانس در مقابل انتخابی) انجام دادیم. از متاآنالیز مدل اثرات تصادفی (random-effects model meta-analysis) در RevMan 5.3 استفاده کردیم و با آزمون نمودارهای جنگلی (forest plot) و محاسبه آماره I2؛ (I2 statistic) ناهمگونی را بین کارآزماییها ببرسی کردیم.
9 مطالعه مناسب با 1070 شرکتکننده پیدا و روی آنها تجزیه و تحلیلهای کیفی انجام دادیم. برای نتیجه اولیه (درد در حین لولهگذاری داخل وریدی) در متاآنالیز، 8 مطالعه با 848 شرکتکننده گردآوری کردیم. استفاده از ویپوکولانت باعث کاهش امتیازهای درد شد که به صورت یک مقیاس آنالوگی دیداری خطی 100میلیمتری (VAS 100) در مقایسه با کنترلها اندازهگیری شد (میانگین تفاوتها (MD): mm 12.5 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): mm 18.7 - تا 6.4 - ؛ شواهد با کیفیت متوسط). مطالعهای را که هیچ تاثیراتی در مداخله نشان نداد، در متاآنالیز قرار ندادیم.
استفاده از ویپوکولانت باعث افزایش امتیاز درد در زمان استفاده شد که با VAS 100 در مقایسه با کنترلها اندازهگیری شد (MD: 6.3 mm؛ 95% فاصله اطمینان (CI): mm 2.2 تا 10.3؛ 4 مطالعه؛ 461 شرکتکننده؛ شواهد با کیفیت بالا) و در موفقیت اولین تلاش در مقایسه با کنترلها باعث هیچ اختلافی نشد (خطر نسبی (RR): 1.00؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.94 تا 1.06؛ 6 مطالعه؛ 812 شرکتکننده؛ شواهد با کیفیت متوسط). 8 عارضه جانبی مینور را که در 279 شرکتکننده گزارش شد، ثبت کردیم (تفاوت خطر (RD)؛ 0.03؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0 تا 0.05؛ 5 مطالعه؛ 551 شرکتکننده؛ شواهد با کیفیت پائین).
خطر کلی سوگیری مطالعات به طور جداگانه، با خطر سوگیری بالا برای سوگیری تشخیصی و اجرایی در 4 مطالعه، بین پائین و بالا بود. تجزیه و تحلیل حساسیتی نشان داد که کنارگذاشتن مطالعات با خطر سوگیری بالا یا نامشخص، نتایج این مطالعه مروری تغییر نمیدهد.
شواهد با کیفیت متوسط نشان میدهد که استفاده فوری از یک ویپوکولانت قبل از لولهگذاری داخل وریدی درد را کاهش میدهد. استفاده از ویپوکولانت نه سختی لولهگذاری را افزایش میدهد نه باعث عوارض جانبی میشود، اما در حین استفاده با ناراحتی خفیفی همراه است.