گزارش شده استفاده از القای سووفلوران برای بیهوشی عمومی ایمن و قابل اطمینان بوده و توسط بیماران نیز پذیرفته شده است. برای القای سووفلوران هم از غلظتهای پائین و هم غلظتهای بالا استفاده میشود. روش غلظت اولیه پائین شامل تزریق غلظت پائینی از سووفلوران و سپس افزایش تدریجی غلظت دوز تا زمان بیهوش شدن بیمار است. روش غلظت اولیه بالا شامل تزریق با غلظت بالا از همان ابتدا و ادامه با همان دوزهای بالا تا زمان بیهوش شدن بیمار است. نسخه اصلی این مطالعه مروری در سال 2013 منتشر و در سال 2016 بهروزرسانی شدهاست.
هدف این مطالعه مروری مقایسه زمانهای القا و نرخهای عوارض بین روشهای القای بیهوشی با غلظتهای بالا و پائین سووفلوران در بزرگسالان و کودکانی است که برای بیهوشی عمومی تحت القای تنفسی قرار میگیرند. غظلت بالا را بهصورت بیشتر یا مساوی و غظلت پائین را کمتر از چهار درصد غلظت اولیه تعریف کردیم.
برای این مطالعه مروری بهروزرسانی شده، پایگاههای اطلاعاتی زیر را جستوجو کردیم: پایگاه ثبت مرکزی کارآزماییهای کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ (Cochrane Central Register of Controlled Trials)؛ شماره 2؛ 2016)، MEDLINE (از 1950 تا فوریه 2016)، EMBASE (از 1980 تا فوریه 2016)، منابع علمی سلامت آمریکای لاتین و کارائیب (LILACS؛ Latin American Caribbean Health Sciences Literature)؛ (1982 تا فوریه 2016) و موسسه اطلاعات علمی (ISI)؛ Web of Science؛ (از 1946 تا فوریه 2016). همچنین فهرست منابع مقالات مربوطه و خلاصه کنگرهها را جستوجو کردیم. جستوجوی اصلی در سپتامبر سال 2011 انجام شدهاست.
برای این مطالعه مروری تمامی کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترل شده منتشر شده و منتشر نشدهای را جستوجو کردیم که القای تنفسی را با غلظت اولیه بالا و پائین سووفلوران مقایسه میکرد. نتایج اولیه شامل دو مقیاس بیهوشی (زمان از بین رفتن رفلکس پلک (LOER) و زمان لازم برای رها شدن یک شی سنگین از دست بیمار)، زمان تعبیه موفق ماسک لارنژیال (LMA) و زمان لولهگذاری داخل تراشه بود. نتایج دیگر شامل عوارض این روش بود.
همانطور که در کتابچه راهنمای کاکرین برای مرورهای ساختارمند مداخلات توضیح داده شده، از روش استاندارد برای انجام مطالعه مروری نظاممند استفاده کردیم. دو نویسنده مطالعه مروری مستقلا جزئیات روشهای کارآزمایی و اطلاعات نتایج را از گزارشهای تمامی کارآزماییهای مناسب برای انتخاب استخراج کردند. هر جایی که ممکن بود، تمامی تجزیه و تحلیلها را بر اساس تمایل به درمان انجام دادیم. هنگامی که هیچ ناهمگونی آماری وجود نداشت، تمامی اثرات درمانی را با استفاده از یک مدل اثر ثابت (fixed-effect model) تخمین زدیم، درحالی که در موارد وجود ناهمگونی قابل توجه از مدل اثرات تصادفی (random-effects model) استفاده کردیم.
برای این مطالعه مروری بهروزرسانی شده، دوباره جستوجو کردیم و یک مطالعه جدید (با 100 شرکتکننده) گردآوری کردیم. در مجموع، 11 مطالعه با 829 شرکتکننده گرد آوردیم، اگرچه اکثر تجزیه و تحلیلها مبتنی بر اطلاعات حاصل از شرکتکنندههای کمتر و شواهد با کیفیت پائین بود. ناهمگونی چشمگیری در کارآزماییهای گردآوری شده وجود داشت. بنابراین، باید این نتایج را با دقت مطالعه کرد. ترکیب کارآزماییها برای نتایج اولیه (LOER) غیرممکن بود، اما کارآزماییها به طور جداگانه زمانهای القای سریعتری را (معمولا 24 تا 82 ثانیه سریعتر، 41 ثانیه (31.37 تا 50.62)) با غلظت اولیه بالای سووفلوران گزارش کردند (6 مطالعه؛ 443 شرکت کننده؛ شواهد با کیفیت پائین). به نظر میرسید که آپنه در گروه غلظت اولیه بالا سووفلوران بیشتر باشد (خطر نسبی (RR): 3.14؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.72 تا 5.7؛ دو مطالعه؛ 160 شرکتکننده؛ شواهد با کیفیت پائین). هیچ تفاوتی بین گروهها از لحاظ رخداد سرفه (نسبت شانس (OR): 1.23؛ 95% CI: 0.53 تا 2.81؛ 8 مطالعه؛ 589 شرکتکننده؛ شواهد با کیفیت پائین)، لارنگواسپاسم (OR 1.59؛ CI %95: 0.16 تا 15.9؛ 7 مطالعه؛ 588 شرکتکننده؛ شواهد با کیفیت پائین)، گرفتگی نفس
(OR: 1.16؛ CI 95: 0.47 تا 2.83؛ 5 مطالعه؛ 389 شرکتکننده؛ شواهد با کیفیت پائین)، حرکت کردن بیمار (RR 1.14؛ CI 95: 0.69 تا 1.89؛ 5 مطالعه؛ 445 شرکتکننده؛ شواهد با کیفیت پائین) یا برادیکاردی (OR 0.8؛ CI 95: 0.22 تا 2.88؛ 3 مطالعه؛ 199 شرکتکننده؛ شواهد با کیفیت پائین) وجود نداشت، و رخداد کلی عوارض پائین بود.
روش غلظت اولیه بالا سووفلوران احتمالا باعث القای سریعتری میشود و نرخهای عوارض مشابهای را به جز آپنه که ممکن است بیشتر باشد، ایجاد میکند. اما، به دلیل کیفیت پائین شواهد به دست آمده، این نتیجهگیری قطعی نیست.