سوال مطالعه مروری
ما شواهدی را ارزیابی کردیم که افرادی با شمارش پائین پلاکت، پیش از جایگذاری یک لاین مرکزی (کاتتر وریدی مرکزی (CVC)) نیاز به ترانسفیوژن پلاکت دارند یا خیر، و اگر چنین است، شمارش پلاکت بیماران در چه سطحی نیاز به ترانسفیوژن پلاکت خواهد داشت.
پیشینه
بیمارانی که شمارش پائین پلاکت دارند اغلب نیاز به جایگذاری لاین مرکزی پیدا میکنند. لاین مرکزی کاتترهایی هستند که نوک آنها معمولا در یکی از دو ورید اصلی که خون را به قلب باز میگرداند، جایگذاری میشوند. آنها در موارد مختلفی استفاده میشوند، از جمله: تجویز شیمیدرمانی؛ نظارت فشرده و درمان بیماران شدیدا بدحال؛ تغذیه وریدی (هنگامی که بیمار نمیتواند غذا بخورد)؛ و هنگامی که بیماران به درمانهای مکرر طولانیمدت در یک ورید نیاز دارند. روش فعلی مدیریت این وضعیت در بسیاری از کشورها، افزایش شمارش پلاکتها به سطحی بالاتر از حد از پیش تعیین شده با استفاده از ترانسفیوژن پلاکت، به منظور پیشگیری از خونریزی جدی ناشی از پروسیجر است. با این حال، سطح شمارش پلاکت توصیه شده پیش از جایگذاری لاین مرکزی، از کشوری به کشور دیگر بسیار متفاوت است. این بدان معناست که پزشکان در مورد سطح صحیح شمارش پلاکتها، یا نیاز به ترانسفیوژن پلاکت وجود ددارد یا خیر، اطمینان ندارند. اگر پزشک از اولتراسوند برای هدایت جایگذاری لاین مرکزی استفاده کند، احتمال خونریزی پس از انجام آن، اندک است. بنابراین، ممکن است بیماران در معرض خطرات ناشی از ترانسفیوژن پلاکت قرار گیرند، بدون آنکه فواید بالینی آشکاری برای آنها داشته باشد.
ویژگیهای مطالعه
شواهد تا فوریه 2015 بهروز هستند. در این مرور، یک کارآزمایی تصادفیسازی و کنترل شده شناسایی شد که به مقایسه ترانسفیوژنهای پلاکت در شمارش پائین پلاکت (25×109/L) در مقابل ترانسفیوژن پلاکت در سطح بالاتر آن (50×109/L) پیش از وارد کردن لاین مرکزی، به منظور پیشگیری از خونریزی پرداخت. این کارآزمایی هنوز در حال انتخاب شرکتکنندگان بوده و قرار بود در دسامبر سال 2017 این مرحله کامل شود. هیچ کارآزماییای وجود ندارد که عدم انجام ترانسفیوژن پلاکت را در مقایسه با ترانسفیوژن پلاکت در شمارش از پیش تعیین شده پلاکتها مقایسه کرده باشد.
نتایج کلیدی
از یک مطالعه واجد شرایط هیچ نتیجهای حاصل نشد، زیرا هنوز در مرحله جذب شرکتکنندگان است. این مطالعه در حال انجام (انتظار میرود که 165 شرکتکننده را وارد کند) قادر به ارائه اطلاعات کافی برای پیامدهای اولیه این مرور نخواهند بود زیرا خونریزی ماژور و مرگومیر، حوادث شایعی نیستند. ما نیاز به طراحی یک مطالعه با حداقل 4634 شرکتکننده داریم تا قادر به تشخیص افزایش در تعداد موارد مبتلا به خونریزی ماژور از 1 مورد در هر 100 بیمار به 2 مورد در هر 100 بیمار باشیم.
کیفیت شواهد
هیچ شواهدی برآمده از کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده برای پاسخ به سوالات مطالعه مروری ما وجود ندارد.