درمانهای زیادی برای درمان حاد میگرن در بزرگسالان در دسترس است، بعضی از آنها هم مجوز استفاده در کودکان و بزرگسالان را در شرایط سرپایی دریافت کردهاند. مطالعه مروری نظاممند مربوط به کارآزماییهای درمانهای حاد میگرن در کودکان و بزرگسالان میتواند به پزشکان برای انتخاب مدیریت درمان مبتنی بر شواهد کمک کند.
بررسی تاثیرات مداخلات فارماکولوژیک با هر شیوه تجویزی در قبال دارونما برای میگرن در کودکان و نوجوانان 17 ساله یا کمتر. برای دستیابی به اهداف این مطالعه مروری، کودکان به افراد زیر 12 سال و نوجوانان به افراد بین 12 تا 17 ساله اطلاق شد.
ما هفت پایگاه اطلاعاتی کتابشناسی و چهار کارآزمایی بالینی ثبتشده و همچنین منابع منتشرنشده مربوط به مطالعات را تا فوریه 2016 بررسی کردیم.
ما کارآزماییهای بالینی تصادفیسازی و کنترلشده آیندهنگر در کودکان و نوجوانان مبتلا به میگرن که داروهای تسکیندهنده علائم حاد میگرن با دارونما در بیماران سرپایی را مقایسه کرده بودند، بررسی کردیم.
دو نویسنده مطالعه مروری، عناوین و خلاصه مقالات را انتخاب و کل متن مطالعات مرتبط را مرور کردند. دو نویسنده مطالعه مروری به طور مستقل استخراج دادهها را از مطالعاتی که معیارهای انتخاب را داشتند، انجام دادند. ما خطر نسبی (RR) و تعداد مورد نیاز برای درمان برای کسب پیامد سودمند اضافی (NNTB) را محاسبه کردیم. ما خطر تفاوت (RD) و تعداد مورد نیاز درمان برای رسیدن به پیامد مضر اضافی (NNTH) را برای نسبت عوارض جانبی محاسبه کردیم. درصد بیماران بدون درد در دو ساعت، مقیاس پیامد اولیه اثربخشی بود. ما از عوارض جانبی برای ارزیابی ایمنی و تحمل استفاده کردیم. معیارهای پیامد ثانویه شامل تسکین سردرد، استفاده از داروی نجاتبخش، عود سردرد، وجود تهوع و وجود استفراغ بود. ما شواهد را با استفاده از GRADE (درجهبندی توصیهها، ارزیابی، ارتقا و بررسی؛ Grading of Recommendations Assessment, Development and Evaluation) بررسی کردیم و جدول خلاصه یافتهها را ساختیم.
ما در مجموع 27 کارآزمایی تصادفیسازی و کنترلشده (RCT) مربوط به داروهای تسکین دهنده علائم میگرن یافتیم، که در آنها 9158 کودک و نوجوان شرکت داشتند و 7630 نفر (میانگین سنی از 8.2 تا 14.7 سال) دارو دریافت کرده بودند. 24 مطالعه مربوط به داروهای گروه تریپتان، شامل آلموتریپتان، التریپتان، ناراتیریپتان، ریزاتریپتان، سوماتریپتان، سوماتریپتان بعلاوه ناپروکسن سدیم، و زولمیتریپتان بود. سایر داروهای مطالعه شده شامل پاراستامول (استامینوفن)، ایبوپروفن و دیهیدروارگوتامین (DHE) بود. بیش از نیمی از مطالعات مروری، سوماتریپتان را ارزیابی کرده بودند. تمام مطالعات به جز یک مورد، عواض جانبی را گزارش کرده بودند. اکثر مطالعات در معرض خطر پائین یا نامشخص سوگیری (Bias) قرار داشتند، و کیفیت کلی شواهد، براساس معیارهای GRADE، پائین تا متوسط بود، که این افت عمدتا به خاطر تناقض و عدم دقت مطالعات بود. ایبوپروفن در برطرف کردن کامل درد در دو ساعت در دو مطالعه کوچک که شامل 162 کودک بود، بسیار موثرتر بود (RR1.87 :؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.15 تا 3.04) شواهد با کیفیت پائین (به دلیل عدم دقت). پاراستامول برتری خاصی در یک مطالعه کوچک با 80 کودک، بر دارونما نداشت. تریپتانها به عنوان کلاسی از داروها در ایجاد خلاصی از در سه مطالعه کوچک شامل 273 کودک (RR: 1.57؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.06 تا 2.62؛ NNTB = 13؛ شواهد با کیفیت متوسط) و 21 مطالعه شامل 7026 نوجوان (RR: 1.32؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.19 تا 1.47؛ NNTB = 6؛ شواهد با کیفیت متوسط) نسبت به پلاسیو برتری داشت. تفاوت مشهودی در اندازه تاثیر در مطالعات دربرگیرنده کودکان در مقابل مطالعات نوجوانان دیده نشد. تریپتان با افزایش خطر عوارض جانبی مینور (غیر جدی) در نوجوانان همراه بود (RR: 0.13؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.08 تا 0.18؛ NNTH = 8)، اما مطالعات هیچ عارضه جدی را گزارش نکرده بودند. احتمال بروز عوارض جانبی مینور در کودکان قابل اعتنا نبود (RD: 0.06؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.04 - تا 0.17؛ NNTH = 17). در یک مطالعه که 490 نوجوان در آن حضور داشتند، سوماتریپتان بعلاوه ناپروکسن سدیم بر دارونما ارجحیت داشت (RR: 3.25؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.78 تا 5.94؛ NNTB = 6) (شواهد با کیفیت متوسط). در یک مطالعه کوچک با سیزده شرکتکننده کودک دیهیدرو ارگوتامین خوراکی مزیتی بر دارونما نداشت.
شواهدی با کیفیت پائین از دو کارآزمایی کوچک نشان داد که ایبوپروفن میتواند رهایی از درد را در درمان حاد کودکان با میگرن بهبود بخشد. ما تنها اطلاعات محدودی از عوارض جانبی همراه با ایبوپروفن در کارآزماییهای جای گرفته در این مطالعه مروری داشتیم. تریپتان هم به عنوان یک کلاس دارویی در فراهم آوردن بیدردی در کودکان و نوجوانان موثر بود اما احتمال وجود عوارض جانبی مینور با آن گزارش شد. سوماتریپتان همراه با ناپروکسن سدیم هم در درمان نوجوانان با میگرن موثر بود.