هیپوگلیسمی نوزادی، یک رخداد شایع است که میتواند با آسیب مغزی همراه باشد. برای کنترل این حالت معمولا یک منبع گلوکز جایگزین برای نوزاد فراهم میشود که یا با فورمولا بهصورت رودهای یا با محلول دکستروز بهصورت وریدی داده میشود. این مسئله غالبا نیازمند مراقبت از مادر و نوزاد در محیطی جداگانه است که میتواند ممانعتی برای خورن شیر مادر ایجاد کند. ژل دکستروز ساده و ارزان قیمتبوده و میتوان همراه با شیر مادر و مراقبتهای مادری، بهمنظور اصلاح سریع هیپوگلیسمی آن را بهطور مستقیم در مخاط دهان قرار داد.
برررسی اثربخشی ژل دکستروز در اصلاح هیپوگلیسمی و کاهش اختلال رشد عصبی درازمدت.
ما در منابع زیر از زمان آغاز به کار پایگاه اطلاعاتی تا فوریه 2016 به جستوجو پرداختیم: MEDLINE ،EMBASE، پایگاه کارآزماییهای بالینی ثبتشده کاکرین (CENTRAL؛ Cochrane Central Register of Controlled Trials)، Cumulative Index to Nursing and Allied Health Literature؛ (CINAHL) و Web of Science. ما همچنین در مرکز بینالمللی شبکههای کارآزماییهای بالینی به جستوجو پرداخته و مجموعه مقالات و نشستهای علمی خاص را بهصورت دستی جستوجو کردیم.
مطالعات تصادفیسازی و شبه تصادفیسازی که ژل دکستروز را با دارونما، عدم درمان یا درمانهای دیگر، برای هیپوگلیسمی نوزادی مقایسه کرده بودند.
دو نویسنده مطالعه مروری بهطور مستقل به ارزیابی کیفیت کارآزماییها و استخراج دادهها پرداختند و انتشاراتی را که خودشان از نویسندگان آن بودند، بررسی نکردند.
ما دو کارآزمایی با 312 نوزاد شناسایی کردیم. شواهدی در رابطه با اصلاح هیپوگلیسمی برای هر رویداد هیپوگلیسمیک در دسترس نبود. ما مدارکی دال بر وجود تفاوت بین ژل دکستروز و ژل دارونما در بروز ناتوانیهای عمده حسیعصبی طی پیگیری دو ساله پیدا نکردیم (خطر نسبی (RR): 6.27؛ 95% فاصله اطمینان (CI)؛ 0.77 تا 51.03؛ 1 کارآزمایی؛ تعداد: 184؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). ژل دکستروز در مقایسه با ژل دارونما یا عدم استفاده از ژل، نیاز به درمان وریدی را برای هیپوگلیسمی تغییر نداد (RR معمولی: 0.78؛ 95% فاصله اطمینان (CI)؛ 0.46 تا 1.32؛ 2 کارآزمایی؛ تعداد: 312؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). احتمال جداشدن کودکانی که با ژل دکستروز درمان شده بودند، از مادرانشان به خاطر درمان هیپوگلیسمی کمتر بود (RR: 0.54؛ 95% فاصله اطمینان (CI)؛ 0.31 تا 0.93؛ یک کارآزمایی؛ تعداد: 237 ؛شواهد با کیفیت متوسط) و شانس اینکه پس از ترخیص منحصرا از شیر مادر تغذیه شوند، در آنها بیشتر بود (RR: 1.10؛ 95% فاصله اطمینان (CI)؛ 1.01 تا 1.18؛ یک کارآزمایی؛ تعداد: 237؛ شواهد با کیفیت متوسط). افزایش در غلظت گلوکز خون اندازهگیری شده پس از استفاده از ژل دکستروز، mmol/L 0.4 بود (95% فاصله اطمینان (CI)؛ 0.14 - تا 0.94؛ یک کارآزمایی؛ تعداد: 75). محققین در یکی از کارآزماییها هیچ عارضه جانبی گزارش نکرده بودند (تعداد: 237).
درمان نوزادان مبتلا به هیپوگلیسمی نوزادی با ژل دکستروز 40%، میزان جدایی مادر و نوزاد را بهخاطر درمان کاهش داده و احتمال تغذیه انحصاری با شیر مادر را پس از ترخیص از بیمارستان در مقایسه با ژل دارونما افزایش میدهد. هیچ شواهدی مبنی بر وقوع عوارض جانبی در دوره نوزادی یا پس از گذشت دو سال وجود نداشت. باید ژل دکستروز خوراکی را بهعنوان خط اول درمان نوزادان مبتلا به هیپوگلیسمی نوزادی در نظر گرفت.