فلج مغزی (CP ؛cerebral palsy) یکطرفه، وضعیتی است که کنترل و عملکرد عضلات یک طرف بدن را تحت تاثیر قرار میدهد. کودکان مبتلا به CP یکطرفه در استفاده همزمان از دستان خود مشکلاتی دارند که ثانویه به اختلالاتی است که در مغز نوزاد یا جنین در حال رشد رخ میدهند. اغلب، اندامی که بیشتر تحت تاثیر قرار گرفته، نادیده گرفته میشود. هدف حرکتدرمانی با القای محدودیت (CIMT ؛constraint‐induced movement therapy)، افزایش استفاده از اندام فوقانیای است که بیشتر تحت تاثیر قرار گرفته و بهبود عملکرد دو دستی است. CIMT بر اساس دو اصل بنا شده است: محدود کردن استفاده از اندام کمتر آسیبدیده (بهعنوان مثال استفاده از اسپلینت (splint)، میت (mitt) یا قلاب (sling)) و تمرین درمانی فشرده برای اندام بیشتر تحت تاثیر قرار گرفته.
ارزیابی اثر حرکتدرمانی با القای محدودیت (CIMT) در درمان اندام فوقانی بیشتر آسیبدیده در کودکان مبتلا به CP یکطرفه.
در مارچ 2018، ما CENTRAL؛ MEDLINE؛ Embase؛ (CINAHL) Cumulative Index to Nursing and Allied Health Literature؛ PEDro؛ OTseeker؛ پنج پایگاه اطلاعاتی دیگر و سه پایگاه ثبت کارآزمایی را جستوجو کردیم. ما همچنین جستوجوها را در استنادات انجام دادیم، فهرست منابع را کنترل کردیم، با کارشناسان تماس گرفتیم، مجلات کلیدی را بهصورت دستی جستوجو کردیم و با استفاده از Google Scholar به جستوجو پرداختیم.
کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده (RCTs ؛randomised controlled trials)، RCTهای خوشهای یا کارآزماییهای کنترلشده از نظر بالینی که در میان کودکان مبتلا به CP یکطرفه، در سنین 0 تا 19 سال انجام شدند، و CIMT را با شکل دیگری از CIMT، یا دوز پائین، دوز بالا یا دوز تطبیق داده شده از فرم جایگزین مداخله اندام فوقانی مانند مداخله دو دستی مقایسه کردند. در درجه اول، پیامدها عبارت بودند از عملکرد دو دستی، ظرفیت یک دستی و توانایی دستی. پیامدهای ثانویه عبارت بودند از اقدامات خودمراقبتی، عملکرد بدن، مشارکت و کیفیت زندگی.
دو نویسنده مرور بهطور مستقل از هم عناوین و چکیدهها را برای حذف مطالعات نامناسب غربالگری کردند. پنج نویسنده مرور برای استخراج دادهها و ارزیابی خطر سوگیری (bias) در هر مطالعه واردشده جفت شدند. ارزیابیهای سیستم GRADE (نظام درجهبندی کیفیت شواهد و قدرت توصیهها) توسط دو نویسنده مرور انجام شد.
ما 36 کارآزمایی را وارد کردیم (1264 شرکتکننده)، که بین سالهای 2004 و 2018 منتشر شدند. حجم نمونهها از 11 تا 105 متغیر بود (میانگین 35). میانگین سنی 5.96 سال (انحراف معیار (SD): 1.82)، بین 3 ماه و 19.8 سال متغیر بود؛ 53% از شرکتکنندگان مرد و 47% مبتلا به بیماری همیپلژی سمت چپ (left hemiplegia) بودند. 57 معیار پیامدی در سراسر مطالعات استفاده شدند. متوسط طول برنامههای CIMT چهار هفته بود (بین 1 و 10 هفته متغیر بود). تعداد جلسات بین 2 بار در هفته و 7 روز در هفته متغیر بود. مدت زمان جلسات مداخله بین 0.5 تا 8 ساعت در روز متغیر بود. میانگین مجموع ساعات CIMT ارائهشده 137 ساعت بود (بین 20 تا 504 ساعت متغیر بود). رایجترین دستگاههای محدودکننده یک میت/دستکش یا یک آویز یا اسلینگ بود (11 مطالعه در هر مورد).
ما در سراسر مطالعات، خطر سوگیری را متوسط تا بالا ارزیابی کردیم.
کیفیت شواهد مربوط به همه نتیجهگیریها پایین تا بسیار پایین بود. برای کودکان مبتلا به CP یکطرفه، شواهدی وجود داشت که نشان میداد CIMT در مقایسه با مقایسه دوز پایین منجر به بهبود عملکرد دودستی و ظرفیت یک دستی میشود، اما نه در مقایسه با مقایسه دوز بالا یا دوز تطبیقیافته. براساس شواهد موجود، به نظر میرسد که CIMT برای کودکان مبتلا به CP ایمن باشد.