سوال مطالعه مروری
ما بررسی کردیم زنانی که مبتلا به سندرم تخمدان پلیکیستیک (polycystic ovary syndrome; PCOS) هستند و در باردار شدن دچار مشکل شدهاند، مصرف مکمل اینوزیتول مزیتی را برای آنها به دنبال خواهد داشت یا خیر.
پیشینه
احتمال مواجه شدن با مشکلات در زنان مبتلا به PCOS که برای بارداری تلاش میکنند، در نتیجه بیماری آنها بیشتر است. میتوان درمانهای مختلفی را به زنانی که دچار معضل باردار شدن هستند، پیشنهاد کرد. یکی از درمانهایی که میتواند ارائه شود، مکملها هستند. اینوزیتول یکی از مکملهایی است که تصور میشود شانس بارداری را افزایش میدهد. در این لحظه اطمینان نداریم که مصرف اینوزیتول در واقع به باردار شدن این زنان کمک میکند و اینکه مضراتی در ارتباط با دریافت این مکملها وجود دارد یا خیر.
تاریخ جستوجو
ما به جستوجوی مطالعات منتشر شده تا جولای 2018 پرداختیم.
ویژگیهای مطالعه
در مجموع 13 کارآزمایی تصادفیسازی و کنترل شده را شامل 1472 زن نابارور مبتلا به PCOS یافتیم. تمام این مطالعات دربرگیرنده زنان مبتلا به PCOS بودند که دچار مشکل در باردار شدن بودند. همه زنان وارد شده در این مطالعات مراقبت معمول پیش از زایمان را دریافت کرده بودند. علاوه بر این، به زنان میو‐اینوزیتول (نوعی از اینوزیتول) داده شد و سپس با زنانی که عدم درمان یا ملاتونین (melatonin)، متفورمین (metformin)، کلومیفن سیترات (clomiphene citrate) یا دی‐کایرو‐اینوزیتول (نوع دیگری از اینوزیتول) را دریافت کرده بودند، مقایسه شدند. همه زنان در 11 مطالعه، لقاح آزمایشگاهی (in vitro fertilisation; IVF) یا تزریق داخل سیتوپلاسمی اسپرم (intracytoplasmic sperm injection; ICSI) نیز داشتند و در دو مطالعه باقیمانده، زنان تحت القای تخمکگذاری قرار گرفتند.
نتایج کلیدی
میو‐اینوزیتول همراه با فولیک اسید در برابر فولیک اسید (درمان استاندارد) به عنوان پیشدرمان برای IVF (شواهد با کیفیت پائین یا بسیار پائین)
مطالعات اندکی درباره این مقایسه موجود هستند و کیفیت این مطالعات پائین تا بسیار پائین است. بر مبنای شواهد موجود کنونی، نتوانستیم نشان دهیم که مصرف میو‐اینوزیتول شانس باردار شدن یا بچهدار شدن را میان زنان مبتلا به PCOS افزایش میدهد یا خیر. یافتهها پیشنهاد میکنند که اگر شانس بچهدار شدن برای زنان تحت پیشدرمان برای IVF با درمان استاندارد 12% باشد، این شانس میان زنان مصرف کننده میو‐اینوزیتول میتواند به کمی 9% یا به زیادی 51% باشد. راجع به اینکه میو‐اینوزیتول میتواند نرخهای سقط جنین را کاهش دهد یا خیر، ابهام داریم، چرا که این نتایج بر مبنای فقط دو مطالعه هستند که یکی از آنها نرخ سقط غیر‐معمول بالایی را بین زنانی که میو‐اینوزیتول دریافت نکردهاند، گزارش کرده بود؛ بنابراین ما مطمئن نیستیم که این، تاثیر حقیقی درمان باشد. ممکن است MI تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در نرخ بارداری چند‐قلویی ایجاد کند.
ما نتوانستیم مزیت یا آسیب مصرف میو‐اینوزیتول را برای زنان مبتلا به PCOS که تحت القای تخمکگذاری قرار گرفتهاند، ارزیابی کنیم؛ زیرا فقط دو کارآزمایی را شناسایی کردیم و هر یک از آنها مقایسه متفاوتی را انجام داده بودند.
کیفیت شواهد
به دلیل تشریح ضعیف نحوه اجرای این کارآزماییها و تعداد کم کارآزماییهایی که توانستیم وارد کنیم، کیفیت شواهد را از پائین تا بسیار پائین ارزیابی کردیم. همچنین گزارشدهی در مورد مسائلی که برای زوجهای نابارور مهم است، ضعیف بود؛ این مسائل عبارت بودند از شانس بچهدار شدن در صورت مصرف میو‐اینوزیتول و اینکه استفاده از آن منجر به تاثیرات زیانبار میشود یا خیر.