توپیرامات (topiramate) داروی ضدصرع (AED) با طیف گسترده جدیدتر است. برخی از مطالعات، منافعی را از توپیرامات در درمان صرع میوکلونیک جوانان (JME) نشان دادهاند. با این حال، در حال حاضر مرورهای سیستماتیکی برای تعیین اثربخشی و تحملپذیری توپیرامات در افراد مبتلا به JME وجود ندارد. این یک بهروزرسانی از مرور کاکرین است که اولین بار در سال 2015 منتشر و آخرین بار در سال 2017 بهروز شد.
ارزیابی اثربخشی و تحملپذیری توپیرامات در درمان JME.
برای آخرین بهروزرسانی، ما پایگاه ثبت مطالعات کاکرین (CRS Web)، را که شامل ثبت تخصصی گروه صرع در کاکرین و پایگاه ثبت مرکزی کارآزماییهای کنترلشده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Registre of Controlled Trails)؛ MEDLINE (Ovid 1946‐ ) و ClinicalTrials.gov بودند در 10 جولای 2018 جستوجو کردیم. ما همچنین پایگاه ثبت کارآزماییهای در حال انجام، فهرست منابع و مجموعه مقالات کنفرانسها را جستوجو کردیم و با نویسندگان مطالعه و شرکتهای داروسازی تماس گرفتیم.
ما کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشدهای (RCTs ؛randomised controlled trails) را وارد کردیم که به بررسی توپیرامات در مقابل دارونما یا سایر درمانهای AED برای افراد مبتلا به JME، با پیامدهای نسبت پاسخدهندگان و نسبت شرکتکنندگان دچار عوارض جانبی (AEها) پرداختند.
دو نویسنده مرور بهطور مستقل از هم عناوین و چکیده مقالات رکوردهای شناساییشده را غربالگری کرده، مطالعات را برای ورود انتخاب، و دادهها را استخراج کردند، دادهها را بهصورت متقاطع از نظر دقت بررسی کرده (هر نویسنده ارزیابی نویسنده دیگر را بررسی کرد) و کیفیت روششناسی را مورد ارزیابی قرار دادند. ما بهدلیل دادههای محدود موجود، متاآنالیز (meta‐analyses) را انجام ندادیم.
ما سه مطالعه را با مجموع 83 شرکتکننده وارد کردیم. از نظر اثربخشی، نسبت بیشتری از شرکتکنندگان در گروه توپیرامات در مقایسه با شرکتکنندگان در گروه دارونما، کاهش 50% یا بیشتری را در تشنجهای جنرالیزه تونیک-کلونیک اولیه (PGTCS) داشتند. تفاوت معنیداری بین توپیرامات و والپروات از نظر شرکتکنندگان با کاهش 50% یا بیشتر در تشنجهای میوکلونیک یا از نظر PGTCS، یا رهایی از تشنج وجود نداشت. از نظر تحملپذیری، ما AEهای مرتبط با توپیرامات را متوسط یا شدید رتبهبندی کردیم، در حالی که ما 59% از AEهای مرتبط با والپروات را بهصورت وجود شکایتهای شدید رتبهبندی کردیم. علاوهبراین، نمرات سمیت سیستمیک در گروه والپروات بالاتر از گروه توپیرامات بود.
بهطور کلی، ما هر سه مطالعه را در معرض خطر بالای سوگیری فرسایشی (attrition bias) و خطر نامشخص سوگیری گزارشدهی قضاوت کردیم. ما هر سه مطالعه را از نظر سایر حوزههای باقیمانده خطر سوگیری (توالی تصادفی، تخصیص، کورسازی)، در معرض خطر پایین تا نامشخص سوگیری قضاوت کردیم. ما کیفیت شواهد بهدست آمده را از مطالعات بسیار پایین قضاوت کردیم.
ما هیچ مطالعه جدیدی را از زمان آخرین نسخه منتشرشده این مرور در سال 2017 نیافتیم. این مرور شواهد کافی را برای حمایت از توپیرامات برای درمان افراد مبتلا به JME ارائه نمیکند. بر اساس دادههای محدود موجود فعلی، بهنظر میرسد که توپیرامات بهتر از والپروات تحمل میشود، اما از نظر اثربخشی، منافع شفافتری نسبت به والپروات ندارد. RCTهای خوب طراحیشده، دوسوکور با حجم نمونههای بزرگ برای بررسی اثربخشی و تحملپذیری توپیرامات در افراد مبتلا به JME مورد نیاز هستند.