<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?> <COCHRANE_REVIEW_TRANSLATION ID="" LANGUAGE="fa-IR" SL_CONTEXT="" SOURCE_ID="" VERSION_NO="" XML_VERSION="2"> <REVIEW_METADATA DOI="10.1002/14651858.CD008237.pub3" GROUP_ID="" ID="" PUBLICATION_STATUS="" STAGE="R" STATUS="A" TYPE="INT" VERSION_NO=""> <AUTHORS>Rishad Khan, Joanne Plahouras, Bradley C Johnston, Michael A Scaffidi, Samir C Grover, Catharine M Walsh</AUTHORS> <ORIGINAL_TITLE>Virtual reality simulation training for health professions trainees in gastrointestinal endoscopy</ORIGINAL_TITLE> <ASSESSED_UP_TO_DATE DAY="12" MONTH="07" YEAR="2017"/> <PUBLISHED_ONLINE DAY="" MONTH="08" YEAR="2018"/> <CITATION_LAST_CHANGED ISSUE_NO="" YEAR=""/> </REVIEW_METADATA> <TITLE LABEL="Review Title">آموزش شبیه‌سازی واقعیت مجازی برای کارآزموزان کارآموزان حرفه‌های سلامت در اندوسکوپی دستگاه گوارش</TITLE> <SUMMARY> <SUMMARY_TITLE LABEL="Summary Title">شبیه‌سازان واقعیت مجازی برای آموزش در اندوسکوپی دستگاه گوارش</SUMMARY_TITLE> <SUMMARY_BODY LABEL="Summary"> <P><B>سوال مطالعه مروری  </B>آیا آموزش شبیه‌سازی واقعیت مجازی می‌تواند به عنوان مکمل و / یا جایگزین آموزش مقدماتی بر پایه بیمار در اندوسکوپی دستگاه گوارش قرار گیرد؟ <STRONG>پیشینه</STRONG> به طور سنتی، کارآموزان آموخته شده‌اند که اندوسکوپی دستگاه گوارش (یک دوربین لوله‌ای که برای به تصویر درآوردن ساختارهای درون روده یا معده به کار می‌رود) را در محیط بالینی تحت نظارت یک اندوسکوپیست آموزش‌دیده اجرا کنند. شبیه‌سازان کامپیوتری واقعیت مجازی از تکنولوژی کامپیوتر برای ایجاد یک تصویر سه‌بعدی یا محیطی استفاده می‌کنند که می‌توانند با یک روش به ظاهر واقعی یا فیزیکی تعامل داشته باشد. این روش در حال محبوب شدن به عنوان راهی برای فراهم کردن فرصت برای آموزش مهارت‌ها در محیطی بدون خطر است. با این حال، آموزش مبتنی بر شبیه‌سازی می‌تواند گران‌قیمت باشد. بنابراین مهم است که از مهارت‌های به‌دست‌آمده از طریق آموزش مبتنی بر شبیه‌سازی برای استفاده در محیط بالینی اطمینان حاصل شود. <STRONG>زمان انجام پژوهش  </STRONG>شواهد تا 12 جولای 2017 به‌روز هستند. <B>ویژگی‌های مطالعه</B> ما 18 کارآزمایی را با 421 شرکت‌کننده و 3817 پروسیجر اندوسکوپی وارد کردیم. 10 کارآزمایی به مقایسه آموزش واقعیت مجازی با عدم آموزش؛ پنج مورد به مقایسه آموزش واقعیت مجازی با آموزش اندوسکوپی مبتنی بر بیمار؛ یک مورد به مقایسه آموزش واقعیت مجازی با نوع دیگری از آموزش شبیه‌سازی اندوسکوپی؛ و دو مورد به مقایسه دو روش متفاوت از آموزش واقعیت مجازی پرداختند. ده کارآزمایی کولونوسکوپی، سه مطالعه سیگموئیدوسکوپی، و پنج مطالعه ازوفاگوگاسترودئودنوسکوپی را مطالعه کردند. شرکت‌کنندگان شامل کارآموزان پزشکی با آموزش‌های محدود یا بدون آموزش از دستگاه گوارش، پزشکی، پزشک خانواده یا جراحی عمومی همراه با پرستاران می‌شدند. <STRONG>نتایج اصلی</STRONG> در مقایسه با هیچ آموزشی، به نظر می‌رسد که آموزش واقعیت مجازی، برای کارآموزان مزیت‌هایی داشته باشد که با اندازه‌گیری توانایی تکمیل پروسیجر به صورت مستقل، درجه‌بندی کلی عملکرد، و به تصویر درآوردن کولون یا مری، سنجیده می‌شوند. ما هیچ شواهد قطعی را دال بر اینکه آموزش واقعیت مجازی، در مقایسه با آموزش سنتی مبتنی بر بیمار یا روش دیگر آموزش شبیه‌سازی اندوسکوپی، مزیتی داشته باشد پیدا نکردیم هر چند داده‌ها محدود بودند. برنامه‌های شبیه‌سازی واقعیت مجازی موجود را می‌توان با استفاده از نظریه آموزشی مانند یک استراتژی یادگیری تدریجی، که به موجب آن کارآموزان موارد دشوار را به‌طور فزاینده‌ای کامل می‌کنند، بهبود بخشید. نتایج این مرور نشان می‌دهد که آموزش واقعیت مجازی اندوسکوپی می‌تواند برای تکمیل آموزش‌های مقدماتی اندوسکوپی مرسوم برای کارآموزان با تجربه محدود یا بدون تجربه اندوسکوپی مورد استفاده قرار گیرد. <B>کیفیت شواهد</B> به‌طور کلی، کیفیت شواهد براساس سوگیری بالقوه ناشی از گزارش‌دهی ضعیف روش‌شناختی در کارآزمایی‌ها و عدم دقت ناشی از تعداد اندک شرکت‌کنندگان و روش‌های اندوسکوپیک، ضعیف بود. مطالعات آینده باید با استانداردهای کیفی مانند تصادفی‌سازی مناسب همراه با استفاده از معیارهای معتبر برای اندازه‌گیری عملکرد اندوسکوپی تناسب داشته باشند. محققان همچنین باید اثربخشی برنامه‌های مختلف شبیه‌سازی را که براساس نظریه‌های آموزشی هستند، مقایسه کنند.</P> </SUMMARY_BODY> </SUMMARY> <ABSTRACT> <ABS_BACKGROUND LABEL="Abstract Background"> <P>اندوسکوپی به‌طور سنتی با کارآموزان در حال تمرین روی بیماران واقعی تحت نظارت اندوسکوپیست‌های باتجربه تدریس می‌شود. اخیرا، آگاهی فزاینده از نیاز به ایمنی بیمار، آموزش شبیه‌سازی را به خط مقدم آموزش کشانده است. آموزش شبیه‌سازی می‌تواند به کارآموزان کمک کند تا مهارت‌های خود را در یک محیط با محوریت یادگیرنده، بدون خطر تمرین کنند. مهم است که اطمینان حاصل شود مهارت‌ها از طریق شبیه‌سازی به‌طور مثبت به محیط بالینی منتقل می‌شوند. این مرور به‌روزشده برای ارزیابی اثربخشی آموزش شبیه‌سازی واقعیت مجازی (VR) در اندوسکوپی دستگاه گوارش انجام شده‌است.</P> </ABS_BACKGROUND> <ABS_OBJECTIVES LABEL="Abstract Objectives"> <P>تعیین اینکه آیا آموزش شبیه‌سازی واقعیت مجازی می‌تواند مکمل / جایگزین آموزش مقدماتی اندوسکوپی مرسوم (مدل کارآموزی) در ازوفاگوگاسترودئودنوسکوپی (oesophagogastroduodenoscopy) تشخیصی، کولونوسکوپی و / یا سیگموئیدوسکوپی (sigmoidoscopy) برای کارآموزان حرفه‌های سلامت با تجربه اندوسکوپیک محدود یا بدون سابقه قبلی شود.</P> </ABS_OBJECTIVES> <ABS_SEARCH_STRATEGY LABEL="Abstract Search Strategy"> <P>ما بانک‌های اطلاعاتی حرفه‌های سلامت، آموزشی و کامپیوتری زیر را تا 12 جولای 2017 جست‌وجو کردیم: پایگاه ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین؛Ovid MEDLINE  Ovid Embase؛ Scopus؛ Web of Science؛ BIOSIS Previews؛ (CINAHL) Cumulative Index to Nursing and Allied Health Litreture؛ AMED، ERIC؛ Education Full Text؛ CBCA Education؛ ACM Digital Library؛ IEEE Xplore؛ Abstracts in New Technology and Engineering، Computer and Information Systems Abstracts و ProQuest Dissertations and Theses Global. ما هم‌چنین منابع خاکستری را تا نوامبر 2017 جست‌وجو کردیم.</P> </ABS_SEARCH_STRATEGY> <ABS_SELECTION_CRITERIA LABEL="Abstract Selection Criteria"> <P>ما کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی و شبه - تصادفی‌سازی شده را وارد کردیم که به مقایسه آموزش شبیه‌سازی اندوسکوپی VR با دیگر روش‌های آموزش اندوسکوپی با پیامدهای اندازه‌گیری شده روی انسان‌ها در محیط بالینی، از جمله آموزش سنتی مبتنی بر بیمار، آموزش با استفاده از شکل دیگری از شبیه‌سازی اندوسکوپی یا هیچ آموزشی پرداخته بودند. ما هم‌چنین کارآزمایی‌هایی را وارد کردیم که به مقایسه دو روش مختلف آموزش VR پرداخته بودند.</P> </ABS_SELECTION_CRITERIA> <ABS_DATA_COLLECTION LABEL="Abstract Data Collection"> <P>دو نویسنده به‌طور مستقل از هم واجد شرایط بودن و کیفیت روش‌شناسی کارآزمایی‌ها را ارزیابی کردند و داده‌ها را روی ویژگی‌ها و پیامدهای کارآزمایی استخراج کردند. ما داده‌هایی را برای متاآنالیز ترکیب کردیم که در آن گروه‌های شرکت‌کننده مشابه بودند، مطالعات مداخله و مقایسه‌کننده مشابه را ارزیابی کردند و تعاریف مشابهی از معیارهای پیامد داشتند. ما خطر نسبی را برای پیامدهای دو تایی با 95% فاصله‌های اطمینان (CI) محاسبه کردیم. ما تفاوت میانگین (MD) و تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD) را با 95% فاصله‌های اطمینان (CI) برای نتایج پیوسته، زمانی که مطالعات معیارهای مشابه یا متفاوت پیامد را گزارش دادند، محاسبه کردیم. ما از سیستم GRADE (نظام درجه‌بندی کیفیت شواهد و قدرت توصیه‌ها) برای رتبه‌بندی کیفیت شواهد استفاده کردیم.</P> </ABS_DATA_COLLECTION> <ABS_RESULTS LABEL="Abstract Results"> <P>ما 18 کارآزمایی (421 شرکت‌کننده؛ 3817 پروسیجر اندوسکوپیک) را وارد کردیم. ما سه کارآزمایی را در معرض خطر کم سوگیری (bias) قضاوت کردیم. 10 کارآزمایی آموزش VR را با عدم آموزش، پنج کارآزمایی با آموزش‌های سنتی اندوسکوپی، یک کارآزمایی با شکل دیگری از آموزش شبیه‌سازی اندوسکوپی، و دو کارآزمایی با دو روش مختلف آموزش VR مقایسه کردند. با توجه به ناهمگونی قابل‌توجه بالینی و روش‌شناختی در طول چهار مقایسه ما، ما یک متاآنالیز را برای چندین پیامد انجام ندادیم. ما کیفیت شواهد را به صورت متوسط، پائین، یا خیلی پائین به علت خطر سوگیری، عدم دقت و ناهمگونی رده‌بندی کردیم. آموزش شبیه‌سازی واقعیت مجازی اندوسکوپی در مقابل عدم آموزش: شواهد ناکافی برای تعیین تاثیر بر نمرات ترکیبی صلاحیت وجود داشت (MD: <span dir="ltr">3.10</B>؛ 95% فاصله اطمینان (CI): <span dir="ltr">0.16</B>- تا 6.36؛ 1 کارآزمایی؛ 24 روش؛ شواهد با کیفیت پائین). نمرات ترکیبی صلاحیت براساس مقیاس‌های 5 نمره‌ای Likert بودند که 7 حوزه را ارزیابی می‌کردند: تکنیک آتروماتیک (atraumatic)، پیشرفت کولونوسکوپ، استفاده از کنترل‌های ابزاری، جریان پروسیجر، استفاده از کمک‌کننده‌ها، دانش پروسیجر خاص و عملکرد کلی. نمره‌ها از 7 تا 35 هستند و نمره بالاتر نشان‌دهنده سطح بالاتر صلاحیت است. آموزش واقعیت مجازی در مقایسه با عدم آموزش، احتمالا مزیت‌هایی برای شرکت‌کنندگان دارد، که با تکمیل مستقل پروسیجر اندازه‌گیری شد (RR: <span dir="ltr">1.62</B>؛ 95% فاصله اطمینان (CI): <span dir="ltr">1.15</B> تا 2.26؛ 6 کارآزمایی؛ 815 روش؛ شواهد با کیفیت متوسط). ما رتبه‌بندی کلی عملکرد (MD: <span dir="ltr">0.45</B>؛ 95% فاصله اطمینان (CI): <span dir="ltr">0.15</B> تا 0.75؛ 1 کارآزمایی؛ 18 روش)، به تصویر درآوردن مخاط (MD: <span dir="ltr">0.60</B>؛ 95% فاصله اطمینان (CI): <span dir="ltr">0.20</B> تا 1.00؛ 1 کارآزمایی؛ 55 روش)، زمان انجام (MD: <span dir="ltr">0.20</B>- دقیقه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): <span dir="ltr">0.71</B>- تا 0.30؛ 2 کارآزمایی؛ 29 روش)، و ناراحتی بیمار (SMD: <span dir="ltr">0.16</B>-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): <span dir="ltr">0.68</B>- تا 0.35؛ 2 کارآزمایی؛ 145 روش) را ارزیابی کردیم و همه آن‌ها شواهدی با کیفیت بسیار پائین داشتند. هیچ کارآزمایی‌ عوارض مرتبط با پروسیجر یا خطاهای بحرانی (مثلا، خونریزی، پاره شدن لومینال) را گزارش نکردند (3 کارآزمایی؛ 550 روش؛ شواهد با کیفیت متوسط). آموزش شبیه‌سازی واقعیت مجازی اندوسکوپی در مقابل آموزش مرسوم بر پایه بیمار: یک مطالعه نمرات ترکیبی صلاحیت را گزارش کرد اما داده‌های کافی برای آنالیز کمی فراهم نکرد. آموزش واقعیت مجازی در مقایسه با آموزش مرسوم بر پایه بیمار منجر به تکمیل کمتر مستقل پروسیجر شد (RR: <span dir="ltr">0.45</B>؛ 95% فاصله اطمینان (CI): <span dir="ltr">0.27</B> تا <span dir="ltr">0.74</B>؛ 2 کارآزمایی؛ 174 روش؛ شواهد با کیفیت پائین). ما زمان انجام (SMD: <span dir="ltr">0.12</B>؛ 95% فاصله اطمینان (CI): <span dir="ltr">0.55</B>- تا 0.80؛ 2 کارآزمایی؛ 34 روش)، رتبه‌بندی کلی عملکرد (MD: <span dir="ltr">0.90</B>-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): <span dir="ltr">4.40</B>- تا 2.60؛ 1 کارآزمایی؛ 16 روش) و به تصویر درآوردن مخاط (MD: <span dir="ltr">0.0</B>؛ 95% فاصله اطمینان (CI): <span dir="ltr">6.02</B>- تا 6.02؛ 1 کارآزمایی؛ 18 روش) را بررسی کردیم، همگی با شواهدی با کیفیت بسیار پائین. آموزش واقعیت مجازی در ترکیب با آموزش مرسوم به نظر می‌رسد بر آموزش واقعیت مجازی به‌تنهایی ارجح باشد. هیچ کارآزمایی‌ عوارض مرتبط با پروسیجر یا خطاهای بحرانی را گزارش نکردند (3 کارآزمایی؛ 72 روش؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). آموزش شبیه‌سازی واقعیت مجازی اندوسکوپی در برابر فرم دیگری از شبیه‌سازی اندوسکوپی: براساس یک مطالعه، هیچ تفاوتی بین گروه‌ها با توجه به امتیاز مرکب از شایستگی، زمان اجرا و به تصویر درآوردن مخاط وجود نداشت. به نظر نمی‌رسد که آموزش واقعیت مجازی در ترکیب با شکل دیگری از آموزش شبیه‌سازی اندوسکوپی در مقایسه با آموزش VR به‌تنهایی، هیچ مزیتی داشته باشد. دو روش آموزش واقعیت مجازی: براساس یک مطالعه، یک برنامه‌درسی ساختارمند آموزشی مبتنی بر شبیه‌سازی VR در مقایسه با یادگیری شخصی کنترل‌شده روی یک شبیه‌ساز VR، به نظر می‌رسد که با توجه به نمره مرکب ارزیابی‌کننده صلاحیت، مزایایی را فراهم کند. براساس یک مطالعه دیگر، یک برنامه آموزشی در حال یادگیری پیشرو که به طور مداوم دشواری کار را افزایش می‌دهد، مزایایی را با توجه به امتیاز ترکیبی صلاحیت نسبت به برنامه آموزشی ساختارمند VR، فراهم می‌کند.</P> </ABS_RESULTS> <ABS_CONCLUSIONS LABEL="Abstract Conclusions"> <P>آموزش مبتنی بر شبیه‌سازی VR می‌تواند به عنوان مکمل آموزش‌های مقدماتی اندوسکوپی مرسوم برای کارآموزان حرفه‌ای سلامت، با تجربه محدود یا بدون تجربه قبلی، استفاده شود. با این حال، ما شواهد کافی را برای توصیه یا مقابله با استفاده از آموزش مبتنی بر شبیه‌سازی VR به عنوان جایگزینی برای آموزش مقدماتی اندوسکوپی مرسوم، پیدا نکردیم. کیفیت شواهد موجود به علت عدم انجام تصادفی‌سازی کافی، پنهان کردن تخصیص و / یا کورسازی ارزیابان پیامد در چندین کارآزمایی پایین بودند. کارآزمایی‌های بیشتری مورد نیاز هستند که در معرض خطر پایین سوگیری، استفاده از معیارهای پیامدی با شواهد قوی از اعتبار و قابلیت اطمینان و بررسی ماهیت بهینه و طول مدت آموزش هستند.</P> </ABS_CONCLUSIONS> </ABSTRACT> <TRANSLATION_NOTES LABEL="Translation Notes"> <P>ترجمه شده توسط مرکز همکار کاکرین ایران</P> </TRANSLATION_NOTES> </COCHRANE_REVIEW_TRANSLATION>