سوال مطالعه مروری
ما شواهد مربوط به آنتیبیوتیکهای استنشاقی را برای درمان تشدید حملات ریوی (شعلهور شدن) در عفونت ریه در افراد مبتلا به فیبروز سیستیک مورد بررسی قرار دادیم.
پیشینه
فیبروز سیستیک یک اختلال ژنتیکی جدی است که ناشی از مخاط غیر‐طبیعی چسبنده در بخشهای متعددی از بدن است. در ریهها مخاط چسبنده میتواند منجر به عفونت تکرار شونده شود. تشدید حملات ریوی منجر به بروز نشانههای شدیدتری میشود. آنتیبیوتیکها بخش مهمی از درمان هستند و ممکن است از طریق دهان، یا از طریق سوزن به جریان خون یا استنشاق دارو تجویز شوند. ما میخواستیم بدانیم که آنتیبیوتیکهای استنشاقی نسبت به سایر روشها سلامت عمومی را بهبود بخشیدند یا خیر.
این ممکن است به این معنا باشد که آنتیبیوتیکهای استنشاقی میتوانند از بستری شدن افراد مبتلا به فیبروز سیستیک به دلیل آنتیبیوتیکهای داخل وریدی و برخی از عوارض جانبی پیشگیری کنند. آنتیبیوتیکهای استنشاقی همچنین برای افرادی که دسترسی به وریدهایشان دشوار است، راحتتر است. این یک نسخه بهروز شده از این مرور است.
تاریخ جستوجو
شواهد تا تاریخ زیر بهروز است: 09 اکتبر 2018.
ویژگیهای مطالعه
ما چهار کارآزمایی را با مجموع 167 شرکتکننده یافتیم، دو کارآزمایی آنتیبیوتیکهای استنشاقی به تنهایی را با آنتیبیوتیکهای داخل وریدی به تنهایی (77 شرکتکننده) و دو کارآزمایی ترکیبی از آنتیبیوتیکهای استنشاقی و داخل وریدی را با آنتیبیوتیکهای داخل وریدی به تنهایی (90 شرکتکننده) برای درمان تشدید حملات ریوی در افراد مبتلا به فیبروز سیستیک مقایسه کردند. در تمام کارآزماییها آنتیبیوتیکهای استنشاقی با آنتیبیوتیکهای مشابه تجویز شده به صورت داخل وریدی مقایسه شدند. تعداد شرکتکنندگان در هر کارآزمایی بین 18 تا 62 نفر بود.
نتایج کلیدی
آنتیبیوتیکهای استنشاقی به تنهایی در برابر آنتیبیوتیکهای داخل وریدی به تنهایی
یک کارآزمایی (18 شرکتکننده) بهبود درک شده در شیوه زندگی را در هر دو گروه گزارش کرد اما هیچ یک از کارآزماییها زمان غیبت از کار یا مدرسه را گزارش نکردند. هر دو کارآزمایی عملکرد ریه را اندازهگیری کردند، اما هیچ تفاوتی را بین گروههای درمان گزارش نکردند. یک کارآزمایی (18 شرکتکننده) هیچ تفاوتی را از نظر نیاز به آنتیبیوتیکهای اضافی گزارش نکرد و کارآزمایی دوم (59 شرکتکننده) زمان بعدی تشدید حملات ریوی را گزارش کرد ‐ تفاوتی بین آنتیبیوتیکهای استنشاقی یا داخل وریدی برای هر پیامد وجود نداشت. فقط یک کارآزمایی (18 شرکتکننده) حوادث جانبی و میکروبشناسی خلط را اندازهگیری کرد، اما هیچ تفاوتی را بین درمانها برای هر دو پیامد نیافتیم.
آنتیبیوتیکهای استنشاقی به همراه آنتیبیوتیکهای داخل وریدی در برابر آنتیبیوتیکهای داخل وریدی به تنهایی
هیچ یک از کارآزماییها کیفیت زندگی یا زمان غیبت از کار یا مدرسه را گزارش نکردند. هر دو کارآزمایی عملکرد ریه را گزارش کردند، اما تفاوتی بین گروهها نیافتند. هیچ یک از کارآزماییها نیاز به آنتیبیوتیکهای اضافی یا زمان بعدی تشدید حملات ریوی را گزارش نکردند؛ با این حال، یک کارآزمایی (28 شرکتکننده) پذیرش در بیمارستان را گزارش کرد و تفاوتی بین گروهها نیافت. هر دو کارآزمایی تفاوتی را بین گروهها از نظر حوادث جانبی گزارش نکردند و یک کارآزمایی (62 شرکتکننده) هیچ گونه تفاوتی را از نظر ظهور ارگانیسمهای مقاوم به آنتیبیوتیک گزارش نکرد.
کیفیت شواهد
ما کیفیت شواهد را بسیار پائین درجهبندی کردیم. در مورد اینکه هیچ کدام از این کارآزماییها بیان نکردند که شرکتکنندگان مبتلا به CF چگونه تشخیص داده شدند یا اینکه تشدید حملات ریوی را چگونه تعریف کردند، نگرانیهایی داشتیم. محرمانه نگه داشتن گروه درمان از شرکتکنندگان در کارآزماییهایی که روشهای مختلف ارائه آنتیبیوتیکها را مقایسه کردند، امکانپذیر نبود و تصور کردیم که این موضوع احتمالا برخی از نتایج را تحت تاثیر قرار خواهد داد. مطمئن نبودیم که شرکتکنندگان واقعا به طور تصادفی در گروههای مختلف قرار میگیرند یا خیر و نمیدانیم که این موضوع چگونه ممکن است بر نتایج تاثیر بگذارد.