پیشینه
مشکلات ناشی از ناکافی بودن گردش خون در پاها (اختلال عروقی)، به ویژه در افراد بالای 60 سال، میتواند بسیار شدید شده و آنها را مجبور به قطع پا کند. این اتفاق ممکن است از زانو یا بالاتر از آن رخ دهد. وضعیتهای پزشکی همراه (کوموربیدیتیها (comorbidities)) از جمله دیابت و بیماری قلبی یا قلبیعروقی میتواند روی توانبخشی فرد تاثیر بگذارد. وقتی که عضو مصنوعی (پروتز) از زانو یا بالاتر از آن قرار داده شود، برای فرد سخت است که دوباره حرکت و عملکرد خود را شروع کند، و برخی از افراد استفاده از ویلچر را انتخاب میکنند. انگیزش، راحتی، زیبایی ظاهری، عملکرد، قابلیت اطمینان، سهولت استفاده، تحرک قبلی و اعمال اضافی مورد نیاز برای استفاده از پای مصنوعی، همه عوامل مهمی است که میتوانند استقلال فرد و استفاده از پروتز را تحت تاثیر قرار دهند. ترس از افتادن، تعداد افتادنها، شرایط اجتماعی، و کمک و حمایت از افراد دیگر نیز تاثیرات مهمی دارند. نویسندگان مرور کارآزماییهایی را جستوجو کردند که انواع مختلف توانبخشی را که برای تحرک یا عملکرد افراد مسن استفاده کننده از اندام مصنوعی مفید باشند، مقایسه کرده باشند.
ویژگیهای مطالعه و نتایج کلیدی
نویسندگان مرور فقط یک کارآزمایی کنترل شده را با کیفیت روششناسی متوسط (اکثر جستوجوهای اخیر تا 14 جون 2018) بازیابی کردند. این کارآزمایی به صورت مقطعی طراحی شده و هر یک از 10 شرکتکننده سه وزن اندام مصنوعی به ظاهر یکسان را به عنوان پروتز در زیر زانو به صورت تصادفی دریافت کردند. تمام اندامهای مصنوعی، پروتزهایی با استایل مدولار بودند. شرکتکنندگان ‐ نه مرد و هشت زن ‐ بالای 50 سال و هشت نفر از آنها بالای 60 سال سن داشتند. بعد از گذشت چند ساعت از کارآزمایی، چهار شرکتکننده کمترین وزن (150 گرم)، پنج نفر پروتز را با وزن متوسط (770 گرم) و یک نفر سنگینترین پروتز (1625 گرم) را ترجیح دادند. هفت نفر از 10 شرکتکننده موفق به رتبهبندی وزنها از سبکترین به سنگینترین شدند. وزن در سرعت پیادهروی شرکتکنندگان در آزمون پیادهروی دو دقیقهای تغییر نکرد. نویسندگان مطالعه هیچ موردی را از عوارض جانبی گزارش نکردند.
کیفیت شواهد و نتیجهگیریها
نتیجهگیری فقط یک کارآزمایی با تعداد اندک شرکتکننده، مواجهه کوتاه‐مدت با وزنهای مختلف در یک محیط آزمایشگاهی و این واقعیت که در وزنها در بین افراد و پروتزهایشان تفاوت وجود داشت، مفید بودن یافتههای این مطالعه را محدود کرد. شواهد محدود وارد شده در این مرور دارای کیفیت بسیار پائین بوده و اطلاعات کافی برای تصمیمگیری در مورد انتخاب توانبخشی با اندام مصنوعی، شامل وزن مناسب پروتز، بعد از قطع آمپوتاسیون ترانسفمورال یک‐طرفه در افراد مسن مبتلا به اختلال عروقی وجود نداشت.