سوال مطالعه مروری
ما شواهد به دست آمده را از کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترل شده ارزیابی کردیم تا بتوانیم تعیین کنیم که ننوشیدن الکل حولوحوش زمان انجام جراحی عوارض پس از جراحی را در افرادی که دارای مصرف پر‐خطر الکل هستند، کاهش میدهد یا خیر. این برنامهها از شرکتکنندگان برای ترک نوشیدن یا برای کاهش مصرف الکل آنها پیش، حین، و پس از جراحی حمایت کردند. «نوشیدن پر‐خطر» به صورت مصرف الکل معادل بیش از 3 واحد الکل (سه لیوان کوچک شراب) در روز یا 21 واحد در هفته ‐ همراه با یا بدون سوءمصرف الکل یا وابستگی ‐ تعریف شد. اکثر مطالعات بالینی نشان میدهند که مصرف این مقدار الکل باعث افزایش نرخ عوارض پس از جراحی میشود.
پیشینه
مصرف پر‐خطر الکل یک مشکل جهانی است و الکل یک تهدید مهم برای سلامت جهانی به شمار میآید. سالانه بیش از 3.3 میلیون مورد مرگومیر با مصرف پر‐خطر الکل همراه بوده و مصرف جهانی الکل همچنان رو به افزایش است. افرادی که سطح بالایی از مصرف الکل دارند اغلب نیاز به پروسیجرهای برنامهریزی شده و اورژانسی جراحی دارند.
نوشیدن پر‐خطر پیامدهای جراحی را تحت تاثیر قرار میدهد ‐ حتی زمانی که بیماری وابسته به الکل نیست. عوارض جراحی معمول عبارتند از عفونت، مشکلات قلبی و تنفسی و اپیزودهای خونریزی. الکل منجر به اختلالات کبد، پانکراس و اختلالات سیستم عصبی میشود. توقف نوشیدن الکل میتواند سیستم این اندامها را تا حدی طبیعی کرده و وقوع عوارض پس از جراحی را کاهش دهد. ترک نوشیدن میتواند منجر به نشانههای خفیف تا شدید ترک الکل شده و منجر به تغییر در شیوه زندگی شود.
این مرور اولین بار در سال 2012 منتشر شده و در سال 2018 بهروز شد.
تاریخ جستوجو
شواهد تا 21 سپتامبر 2018 بهروز است.
ویژگیهای مطالعه
سه کارآزمایی تصادفیسازی و کنترل شده را با مجموع 140 شرکتکننده وارد کردیم. هر سه مطالعه شامل شرکتکنندگان با مصرف پر‐خطر الکل بودند (روزانه 3 تا 40 AU) که نیاز به جراحی پیدا کرده بودند. این مطالعات، مداخلات شدید ترک الکل را با هدف ترک کامل الکل در زمان جراحی در مقایسه با عدم مداخله بررسی کردند. مداخلات شامل استراتژیهای آموزشی برای ترک الکل و پیشگیری از عود بود. برنامهها به ترتیب سه ماه پیش از جراحی، چهار هفته پیش از جراحی و از زمان پذیرش برای جراحی و ادامه آن به مدت شش هفته پس از جراحی آغاز شدند.
کیفیت شواهد
کیفیت شواهد از کیفیت متوسط تا پائین است.
نتایج کلیدی
در هر سه مطالعه، برنامههای مداخله شدید، تعداد شرکتکنندگانی که نوشیدن الکل را ترک کردند، به وضوح افزایش داد. به نظر میرسد وقوع عوارض پس از جراحی نیز کاهش یافت. در مقایسه با 33 نفر از 61 شرکتکننده در گروه کنترل، 20 شرکتکننده از 61 شرکتکننده در گروه مداخله دچار عارضهای شدند که نیاز به درمان داشتند (شواهد با کیفیت متوسط). در مقایسه با پنج نفر از 70 شرکتکننده در گروه کنترل، 41 شرکتکننده از 70 شرکتکننده در گروه مداخله با موفقیت نوشیدن الکل را ترک کردند (شواهد با کیفیت متوسط). دادهها برای نشان دادن تاثیر ترک نوشیدن بر تعداد مرگومیر کافی نبود (شواهد با کیفیت پائین) و نتایج تاثیری بر طول مدت بستری در بیمارستان نشان نداد. هیچ کدام از مطالعات وارد شده تعداد شرکتکنندگانی را که در طولانیمدت (در پیگیری سه، شش، نه و 12 ماه) پرهیز از نوشیدن پر‐خطر الکل را ادامه دادند، گزارش نکردند.
مطالعات وارد شده اندک بوده و حجم نمونههای کوچکی داشتند؛ بنابراین باید هنگام نتیجهگیری بر اساس این نتایج مراقب بود. هر سه مطالعه در دانمارک انجام شدند، و اکثر شرکتکنندگان مرد بودند. شرکتکنندگان وارد شده ممکن است نمایانگر یک گروه انتخابی باشند، زیرا میتوانند انگیزه بیشتری داشته باشند و/یا بیشتر علاقهمند به شرکت در پژوهشهای بالینی یا پژوهشهای متفاوت باشند، بنابراین ممکن است این تاثیرات در هر دو گروه مداخله و کنترل این مطالعات بیش از حد تخمین بزند. پژوهش بیشتری مورد نیاز است و برای بهبود پیامدهای پس از جراحی میان مصرف کنندگان پر‐خطر استراتژیهای جدیدی مورد نیاز است.