14 مطالعه را شامل 3932 شرکت کننده در این مرور وارد کردیم. دو مطالعه دیگر را هم شناسایی کردیم که معیارهای ورود را داشتند اما هر دو در مراحل اولیه بدون ارائه نتایج منقطع شدند. تمام مطالعات بین سالهای 2001 و 2015 منتشر شدند. نه مطالعه درباره آنتیبیوتیک ماکرولید مداوم، دو مطالعه درباره آنتیبیوتیک پروفیلاکسی متناوب (سه بار در هفته) و دو مطالعه درباره رژیمهای آنتیبیوتیک پالسی (به عنوان مثال پنج روز هر هشت هفته) بودند. مطالعه نهایی شامل یک بازوی مداوم، یک بازوی متناوب و یک بازوی پالسی بود. آنتیبیوتیکهای بررسی شده عبارت بودند از آزیترومایسین (azithromycin)، اریترومایسین (erythromycin)، کلاریترومایسین (clarithromycin)، داکسیسایلین (doxycyline)، روکسیترومایسین (roxithromycin) و موکسیفلوکساسین (moxifloxacin). مدت زمان مطالعه از سه ماه تا 36 ماه متغیر بود و تمام مطالعات از آنالیز قصد درمان (intention‐to‐treat) استفاده کردند. اکثر نتایج تجمعی دارای کیفیت متوسط بودند. خطر سوگیری مطالعات وارد شده بهطور کلی پائین بود.
این مطالعات شرکتکنندگانی را با میانگین سنی بین 65 و 72 سال به کار گرفتند که غالبا مبتلا به COPD با حداقل شدت متوسط بودند. پنج مطالعه فقط شامل شرکتکنندگانی با تشدیدهای مکرر بود و دو مطالعه شرکتکنندگان نیازمند به استروئیدهای سیستمیک یا آنتیبیوتیکها یا هر دو، یا شرکتکنندگانی را که در مرحله نهایی بیماری خود بوده و نیاز به اکسیژن داشتند، وارد کردند. یک مطالعه شرکتکنندگان مبتلا به هیپرتانسیون ریوی (pulmonary hypertension ) ثانویه تا COPD را به کار گرفت و مطالعه بعدی بهطور خاص طراحی شد تا نشان دهد که ریشه کنی پنومونی کلامیدیا (Chlamydia pneumoniae) نرخ تشدید را کاهش میدهد یا خیر.
پیامدهای اولیه مشترک برای این مرور تعداد تشدیدهای بیماری و کیفیت زندگی بود.
با استفاده از آنتیبیوتیکهای پروفیلاکتیک، تعداد شرکتکنندگانی که دچار یک یا چند تشدید شدند، کاهش یافت (نسبت شانس (OR): 0.57؛ 95% CI؛ 0.42 تا 0.78؛ 2716 شرکتکننده؛ 8 مطالعه؛ شواهد با کیفیت متوسط). این نشان دهنده 61% کاهش در شرکتکنندگان گروه کنترل در مقایسه با 47% کاهش در گروه درمان بود (95% CI؛ 39% تا 55%). تعداد افراد مورد نیاز برای درمان برای حصول یک پیامد مفید اضافی (NNTB) با آنتیبیوتیکهای پروفیلاکتیک که به مدت سه تا 12 ماه برای پیشگیری از بروز یک فرد مبتلا به تشدید مورد استفاده قرار گرفت، 8 بود (95% CI؛ 5 تا 17). تست برای تفاوت زیر‐گروه نشان داد که آنتیبیوتیکهای مداوم و متناوب ممکن است موثرتر از آنتیبیوتیکهای پالسی باشند (0.02 = P؛ I² = 73.3%).
فراوانی تشدیدها به ازای هر بیمار در سال نیز با درمان آنتیبیوتیک پروفیلاکتیک کاهش یافت (خطر نسبی: 0.67؛ 95% CI؛ 0.54 تا 0.83؛ 1384 شرکتکننده؛ 5 مطالعه؛ شواهد با کیفیت متوسط). اگرچه ما قادر به تجمیع نتایج نبودیم، شش مطالعه از هفت مطالعه گزارش دهنده زمان سپری شده تا اولین تشدید، افزایشی (یعنی مزیت) را با آنتیبیوتیکها نشان داد، که در چهار مطالعه دارای اهمیت آماری گزارش شد.
بهبودی با اهمیت آماری در کیفیت زندگی وجود داشت که توسط پرسشنامه تنفسی سنت جورج (SGRQ) درباره درمان آنتیبیوتیک پروفیلاکتیک اندازهگیری شد، اما این بهبود کمتر از چهار واحد بهبودی و دارای اهمیت بالینی بود (تفاوت میانگین (MD): 1.94‐؛ 95% CI؛ 3.13‐ تا 0.75‐؛ 2237 شرکتکننده؛ 7 مطالعه؛ شواهد با کیفیت بالا).
آنتیبیوتیکهای پروفیلاکتیک تاثیر قابل توجهی بر پیامدهای ثانویه فراوانی بستری در بیمارستان، تغییر در حجم بازدمی اجباری در یک ثانیه (forced expiratory volume in one second; FEV1)، حوادث جانبی جدی یا مورتالیتی به هر علتی نشان ندادند (شواهد با کیفیت متوسط). شواهد اندکی درباره مزیت تحمل ورزش وجود داشت، اما این شواهد فقط بر اساس یک مطالعه واحد با کیفیت پائین روششناسی به دست آمد.
حوادث جانبی رکورد شده بسته به نوع آنتیبیوتیک مورد استفاده میان مطالعات متفاوت بود. آزیترومایسین با کاهش شنوایی قابل توجهی در گروه درمان همراه بود، که در بسیاری از موارد برگشتپذیر یا تقریبا برگشتپذیر بود. مطالعه مربوط به موکسیفلوکساسین پالسی تعداد بالای حوادث جانبی را به دلیل افزایش مشهود در حوادث جانبی دستگاه گوارش در بازوی درمان گزارش کرد (0.001 > P). برخی از حوادث جانبی که منجر به قطع مصرف دارو شد از جمله توسعه QTc طولانی یا وزوز گوش، در گروه درمان بهطور معنیداری بیشتر از گروه دارونما نبودند اما در عمل بالینی ملاحظات مهمی را مطرح کردند.
افزایش مقاومت آنتیبیوتیکی در جامعه نگرانی زیادی را به وجود میآورد. شش مطالعه این موضوع را گزارش کردند، اما ما قادر به ترکیب نتایج نبودیم. یک مطالعه دریافت، شرکتکنندگانی که به تازگی کولونیزه شده بودند، نرخ بالاتری از مقاومت آنتیبیوتیکی را نشان میدادند. شرکتکنندگانی که در شروع درمان با سودودوموناس حساس به موکسیفلوکساسین کلونیزه بودند، به سرعت به درمان کینولون (quinolone) مقاوم شدند. یک مطالعه دیگر با سه بازوی فعال درمانی، نشان داد که میزان مقاومت آنتیبیوتیکی ایزولهها در هر سه بازو پس از 13 هفته درمان افزایش یافت.
استفاده از آنتیبیوتیکهای پروفیلاکتیک مداوم و متناوب منجر به مزیت بالینی قابل توجهی در کاهش دورههای تشدید بیماران مبتلا به COPD میشود. تمام مطالعات مربوط به آنتیبیوتیکهای مداوم و متناوب از ماکرولیدها استفاده کردند، از این رو مزیت ذکر شده فقط برای استفاده از آنتیبیوتیکهای ماکرولیدی تجویز شده به صورت حداقل سه بار در هفته است. تاثیر آنتیبیوتیکهای پالسی هنوز نامطمئن است و نیاز به پژوهش بیشتری دارد.
مطالعات وارد شده در این مرور بیشتر شامل شرکتکنندگانی بودند که تشدیدهای مکرر با COPD با شدت حداقل متوسط داشتند. همچنین افراد مسن با میانگین سنی بالای 65 سال بودند. نتایج این مطالعات فقط در گروهی از شرکتکنندگان اعمال شد که در این مطالعات مورد بررسی قرار گرفتند و ممکن است قابل تعمیم به سایر گروهها نباشد.
با توجه به نگرانی در مورد مقاومت آنتیبیوتیک و عوارض جانبی خاص، برای در نظر گرفتن استفاده پروفیلاکتیک از آنتیبیوتیکها باید بین مزایای فردی بیماران و آسیبهای احتمالی در جامعه ناشی از استفاده بیش از حد از آنتیبیوتیکها تعادل ایجاد شود. پایش عوارض جانبی مهم از جمله افت شنوایی، وزوز گوش و QTc طولانی در جامعه در این گروه از بیماران سالمند ممکن است نیاز به منابع سلامت اضافی داشته باشد.