موضوع چیست؟
دهانه رحم، کانال عبوری شبیه گردن باریک است که در انتهای پائینی رحم قرار دارد که وارد واژن میشود. دهانه رحم زن در آغاز بارداری محکم و دیلاته نشده است، اما به تدریج و در تمام طول مدت بارداری نرم میشود. باز شدن پیشرونده، یا دیلاتاسیون، دهانه رحم با انقباضات رحمی در طول زایمان رخ میدهد. دیلاتاسیون مکانیکی دهانه رحم در زایمان سزارین، پیش از شروع زایمان، باز کردن مصنوعی و ساختگی دهانه رحم است. این کار توسط جراح، با استفاده از یک انگشت پوشیده شده با دستکش، فورسپس اسفنجی یا دیگر ابزارهای جراحی انجام میشود.
چرا این موضوع مهم است؟
برخی از متخصصان زایمانی معتقد هستند که باز کردن دهانه رحم به درناژ خون از رحم، به دنبال تولد با زایمان سزارین برنامهریزی شده و پیش از آغاز زایمان، کمک میکند. افزایش درناژ ممکن است خطر عفونت داخل رحمی و خونریزی پس از زایمان (postpartum haemorrhage) را کاهش دهد. از طرف دیگر، باز کردن مکانیکال دهانه رحم میتواند منجر به آلوده شدن رحم با میکروارگانیسمهای واژینال و افزایش خطر عفونت یا ترومای دهانه رحم شود. برای تعیین تاثیرات دیلاتاسیون مکانیکی دهانه رحم طی یک زایمان سزارین برنامهریزی شده پیش از شروع زایمان، روی مقدار خون از دست رفته پس از جراحی یا عفونت رحمی، در مقایسه با عدم دیلاتاسیون مکانیکی، دست به کار میشویم.
ما چه شواهدی را پیدا کردیم؟
ما به جستوجوی شواهدی از کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترل شده در سپتامبر 2017 پرداختیم. هشت مطالعه را با مجموع 2227 زن شناسایی کردیم که پیش از شروع زایمان، تحت زایمان سزارین انتخابی (برنامهریزی شده) قرار گرفتند. از بین این زنان، 1097 زن در طول جراحی تحت دیلاتاسیون دهانه رحم با انگشت اشاره، یا در یک مطالعه با دیلاتور Hegar قرار گرفتند، در حالی که 1130 زن در طول جراحی تحت دیلاتاسیون دهانه رحم قرار نگرفتند.
شواهد با کیفیت پائین یا بسیار پائین نشان میدهند که مشخص نیست دیلاتاسیون دهانه رحم تاثیری بر خونریزی پس از جراحی (مقدار خون از دست رفته تخمین زده شده بیش از 1000 میلیلیتر)، نیاز به ترانسفیوژن خون، و دیگر معیارهای خون از دست رفته، خونریزی بعد از زایمان درون شش هفته، موربیدیتی تبدار (عفونت رحم)، یا توقف یا کندی بازگشت رحم به وضعیت طبیعی (subinvolution) (رحم که پس از زایمان به اندازه عادی خود باز نمیگردد) داشته باشد. هیچ دادهای در مورد ترومای دهانه رحم وجود نداشت.
یک بهبود جزئی را با دیلاتاسیون مکانیکی برای برخی از پیامدها که در پروتکل اصلی ما مشخص نشده بودند، پیدا کردیم، اما شواهد این پیامدها بر اساس یک یا دو مطالعه (میانگین اتلاف خون، ضخامت حفره اندومتر، محصولات باقیمانده لقاح، پیچیده شدن برش رحمی و نرخ بهبود) بنا شده بود. دیلاتاسیون دهانه رحم تاثیر روشنی بر سایر پیامدهای ثانویه ندارد (دوباره در پروتکل اصلی ما مشخص نشده): عفونت زخم، عفونت مجاری ادراری (UTI)، زمان صرف شده برای جراحی، موربیدیتی عفونی و یکپارچگی اسکار رحمی.
این یافتهها چه معنایی دارد؟
این موضوع که دیلاتاسیون دهانه رحم تاثیری بر کاهش مشکلات پس از جراحی پس از زایمان سزارین دارد یا خیر، نامطمئن است. این بدان معنی است که شواهد کافی برای تشویق یا دلسرد کردن استفاده از دیلاتاسیونهای مکانیکی دهانه رحم در زایمان سزارین انتخابی برای کاهش سلامت‐بیماری پس از جراحی وجود ندارد.