اختلال عملکرد روده ناشی از اوپیوئید (OIBD) با یبوست، تخلیه ناکامل، نفخ شکم و رفلاکس معده مشخص میشود. این یکی از مهمترین عوارض جانبی درمان برای درد در سرطان و در مراقبت تسکینی است که منجر به افزایش موربیدیتی و کاهش کیفیت زندگی میشود.
این بهروزرسانی دو مرور کاکرین است. یکی از آنها در سال 2011، شماره 1 روی مسهلها و متیلنالتروکسون برای مدیریت یبوست در افرادی که مراقبتهای تسکیندهنده را دریافت میکردند؛ این در سال 2015 بهروز شده و متیلنالتروکسون را حذف کرد. دیگری در سال 2008، شماره 4 روی آنتاگونیستهای مو – اوپیوئید (MOA) برای OIBD منتشر شد. در این مرور بهروزشده، ما فقط کارآزماییهایی را وارد کردیم که روی MOA (از جمله متیلنالتروکسون) برای OIBD در افراد مبتلا به سرطان و افرادی که درمان تسکینبخش را دریافت میکنند، انجام شده بودند.
ارزیابی اثربخشی و ایمنی MOA در افراد مبتلا به سرطان و افرادی که مراقبت تسکینی دریافت میکنند.
ما پایگاه ثبت مرکزی کارآزماییهای کنترل شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trails)؛ MEDLINE؛ Embase؛ (CINAHL) Cumulative Index to Nursing and Allied Health Litreture و Web of Science را تا آگوست 2017 جستوجو کردیم. ما همچنین پایگاههای ثبت کارآزمایهای بالین و وبسایتهای مقررات را جستوجو کردیم. ما با تولیدکنندههای MOA برای شناسایی اطلاعات بیشتر تماس گرفتیم.
ما کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده (RCTs ؛randomised controlled trails) را وارد کردیم که اثربخشی و ایمنی MOA را برای OIBD در افراد مبتلا به سرطان و افرادی که در مرحله تسکینی بودند، بدون توجه به نوع بیماری نهایی که آنها تجربه کردند، ارزیابی کردند.
دو نویسنده مرور خطر سوگیری (bias) را ارزیابی و دادهها را استخراج کردند. تناسب ترکیب دادهها از کارآزماییها بستگی به همگنی کافی در طول کارآزماییها داشت. نتایج اولیه ما شل شدن مدفوع، تاثیر بر تسکین درد و عوارض جانبی بود. تاثیر بر تسکین درد یک پیامد اولیه بود، زیرا یک عارضه جانبی احتمالی MOAs کاهش در تسکین درد ناشی اوپیوئیدها است. ما شواهد را در مورد این پیامدها با استفاده از سیستم GRADE (نظام درجهبندی کیفیت شواهد و قدرت توصیهها) ارزیابی کردیم.
ما چهار کارآزمایی جدید را برای این بهروزرسانی شناسایی کردیم که تعداد کل را در این مرور به هشت رساند. به طور کلی، 1022 مرد و زن مبتلا به سرطان بدون توجه به سن یا در مرحله درمان تسکینی از هر بیماری در سراسر این کارآزماییها تصادفیسازی شدند. MOAهای ارزیابی شده، naldemedine خوراکی و نالوکسون (به تنهایی یا در ترکیب با اکسیکدون) و متیلنالتروکسون زیر جلدی بودند. کارآزماییها به مقایسه MOA با یک دارونما یا با یک مداخله فعال با دوزهای مختلف یا در ترکیب با داروهای دیگر پرداختند. کارآمازیی naldemedine و دو تا نالوکسون در ترکیب با اکسیکدون در افراد مبتلا به سرطان بدون توجه به مرحله بیماری انجام شد. کارآمازیی نالوکسون بهتنهایی در افرادی بود که مبتلا به سرطان پیشرفته بودند. چهار کارآمازیی از متیلنالتروکسون در مراقبت تسکینی انجام شد که در آن بیشتر شرکتکنندگان مبتلا به سرطان بودند. همه کارآمازییها در معرض خطر سوگیری قرار داشتند؛ چهار مورد در معرض خطر بالایی قرار گرفتند چرا که در هر بازوی درمانی کمتر از 50 شرکتکننده مشارکت داشتند.
در کارآزمایی naldemedine در مقایسه با دارونما در 225 شرکتکننده، شل شدن خودبهخودی مدفوع در طول دو هفته درمان برای گروه مداخله بیشتر بود (خطر نسبی (RR): 1.93؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.36 تا 2.74؛ شواهد با کیفیت متوسط). در مقایسه با دوزهای بالاتر، دوزهای پائینتر شل شدن خودبهخودی کمتری را در مدفوع ایجاد کردند (0.1 میلیگرم در مقابل 0.2 میلیگرم: RR: 0.73؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.55 تا 0.95؛ 0.1 میلیگرم در مقابل 0.4 میلیگرم: RR: 0.69؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.53 تا 0.89؛ شواهد با کیفیت متوسط). شواهدی با کیفیت متوسط وجود داشتند که naldemedine تاثیری بر ترک اوپیوئید ندارد. 5 مورد عارضه جانبی جدی گزارش شد. همه آنها در بیمارانی رخ دادند که naldemedine دریافت کردند (شواهد با کیفیت پائین). افزایشی در بروز دیگر عوارض جانبی (غیر جدی) در گروه naldemedine دیده شد (RR: 1.36؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.04 تا 1.79؛ شواهد با کیفیت متوسط). شایعترین عوارض جانبی، اسهال بودند.
در آنالیز ترکیبی از دو کارآزمایی با 287 شرکتکننده، ما دریافتیم که متیلنالتروکسون در مقایسه با دارونما در طول 24 ساعت، مسهلتر بود (RR: 2.77؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.91 تا 4.04؛ I² = 0%؛ کیفیت شواهد متوسط). در آنالیزهای ترکیبی، ما دریافتیم که متیلنالتروکسون موجب پاسخهای مسهلی بیشتری در طول 2 هفته میشود (RR: 9.98؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 4.98 تا 20.09؛ I² = 0%؛ کیفیت شواهد متوسط). نسبت شرکتکنندگانی که پاسخ لاگزتیو بدون نجات در طول 24 ساعت از دوز نخست داشتند، 59.1% در بازوی متیلنالتروکسون و 19.1% در بازوی دارونما بود. شواهدی با کیفیت متوسط وجود داشت که میزان علایم ترک اوپیوئید تحت تاثیر قرار نگرفت. متیلنالتروکسون احتمال عوارض جانبی را افزایش نداد، آنها در گروه مداخله کمتر بودند (RR: 0.59؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.38 تا 0.93؛ I² = 0%؛ کیفیت شواهد متوسط). تفاوتی در نسبت شرکتکنندگانی که دچار عوارض جانبی شدند، وجود نداشت (RR: 1.17؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.94 تا 1.45؛ I² = 74%؛ کیفیت شواهد پائین). متیلنالتروکسون احتمال درد شکمی و نفخ را افزایش داد.
دو کارآزمایی به دوزهای بالاتر و پائینتر متیلنالتروکسون پرداختند. برای شل شدن زودهنگام مدفوع، شواهدی با کیفیت پائین وجود داشت که تفاوتی میان دوزها از نظر ضددردی و عوارض جانبی وجود نداشت. هر دو کارآزمایی پاسخ لاگزتیو را در طول 24 ساعت از اولین دوز اندازه گرفتند (کارآزمایی اول: RR: 0.82؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.41 تا 1.66؛ کارآزمایی دوم: RR: 1.07؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.81 تا 1.42).
در این بهروزرسانی، نتایج برای naldemedine جدید هستند. شواهدی با کیفیت متوسط وجود دارد که نشان میدهند، naldemedine خوراکی عملکرد روده را طی دو هفته در افراد مبتلا به سرطان و OIBD بهبود میبخشد اما خطر عوارض جانبی را افزایش میدهد. نتایج در مورد نالوکسون و متیلنالتروکسون تغییر نکردهاند. کارآزماییهادر مورد نالوکسون اثر مسهل بودن آن را در 24 ساعت یا بیش از دو هفته ارزیابی نکرد. شواهدی با کیفیت متوسط وجود دارد که متیلنالتروکسون، عملکرد روده را در افرادی که مراقبت تسکینی دریافت میکنند، در کوتاهمدت و بیش از دو هفته بهبود میبخشد و شواهدی با کیفیت پایین نشان میدهد که این امر موجب افزایش عوارض جانبی نمیشود. نیاز به انجام کارآزماییهای بیشتر از جمله ارزیابی بیشتر عوارض جانبی وجود دارد. هیچ یک از کارآزماییهای فعلی تاثیرات را در کودکان ارزیابی نکردند.