اختلال در بسته شدن (malocclusion) کلاس II گروه 2 (class II division 2) دهان، با دندانهای فوقانی جلویی که به عقب کشیده میشوند (به سمت سقف دهان کشیده شدهاند) و اووربایت (overbite) (اووربایت عمیق) افزایش یافته شناخته میشود، میتواند باعث مشکلات دهانی شده و همچنین ممکن است بر ظاهر افراد تاثیر بگذارد.
این مشکل را میتوان با استفاده از بریسهای دندانی مخصوص (ابزار فانکشنال) که دندانهای فوقانی جلویی را حرکت میدهند و رشد فک بالا یا پایین یا هر دو را تغییر میدهند، اصلاح کرد. اکثر بریسهای قابل اتصال فانکشنال متحرک هستند و این روش درمانی اغلب نیازی به کشیدن هیچ یک از دندانهای دائمی ندارد. برای اطمینان از بهترین نتیجه، ممکن است درمان بیشتر با بریسهای ثابت لازم باشد.
یک رویکرد جایگزین این است که با حرکت دادن دندانهای مولر به عقب، فضایی را برای اصلاح دندانهای جلویی ایجاد کنیم. این کار با اعمال نیرو به دندانها از پشت سر با استفاده از یک بریس سر (هدگیر headgear) و انتقال این نیرو به بخشی از یک بریس دندانی ثابت یا متحرک که به دندانهای عقب متصل است، انجام میشود. این درمان ممکن است با یا بدون کشیدن دندان دائمی انجام شود.
اگر امکان استفاده از headgear وجود نداشته باشد، دندانهای عقبی ممکن است با بندهای متصل به یک بار ثابت در پشت سقف دهان یا در تماس با جلوی سقف دهان در جای خود نگه داشته شوند. این درمان معمولا نیاز به دو دندان دائمی دارد که باید کشیده شوند (از هر طرف یک دندان).
تعیین اینکه آیا درمان ارتودنسی که در آن نیاز به کشیدن هیچ یک از دندانهای دائمی نیست، نتیجهای را ارائه میکند که تفاوتی با عدم استفاده از درمانهای ارتودنسی یا درمان ارتودنسی با کشیدن دندانهای دائمی در کودکان مبتلا به اختلال در بسته شدن کلاس II گروه 2 دهان نداشته باشد.
متخصص اطلاعات پایگاه سلامت دهان در کاکرین پایگاههای اطلاعاتی زیر را جستوجو کرد: پایگاه ثبت کارآزماییهای گروه سلامت دهان در کاکرین (تا 13 نوامبر 2017)، پایگاه ثبت مرکزی کارآزماییهای کنترل شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trails) (کتابخانه کاکرین، شماره 10، 2017)؛ MEDLINE Ovid (از 1946 تا 13 نوامبر 2017) و Embase Ovid (از 1980 تا 13 نوامبر 2017). برای شناسایی هر کارآزمایی منتشر نشده یا در حال انجام، پایگاه ثبت کارآزماییهای در حال انجام موسسه ملی سلامت ایالات متحده (ClinicalTrials.gov) و پلتفرم بینالمللی ثبت کارآزماییهای بالینی سازمان جهانی بهداشت (apps.who.int/trialsearch) جستوجو شد. ما همچنین با محققان بینالمللی که ممکن بود در هر کارآزمایی بالینی مربوط به کلاس II گروه 2 حضور داشته باشند تماس گرفتیم.
کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترل شده (RCTs ؛randomised controlled trails) و کارآزماییهای بالینی کنترل شده (CCTs) مربوط به درمانهای ارتودنسی جهت اصلاح دندانهای deep bite و عقبرفتگی دندانهای فوقانی جلویی در کودکان.
دو نویسنده مطالعه مروری بهطور مستقل نتایج جستوجو را برای یافتن مطالعات واجد شرایط غربالگری کردند، و دادهها را استخراج و خطر سوگیری (bias) کارآزماییهای انتخاب شده را ارزیابی کردند. ما استفاده از متاآنالیز اثرات تصادفی (random-effects meta-analysis) را برای موارد زیر برنامهریزی کردیم؛ نشان دادن برآورد اثر بر اساس میانگین تفاوت برای پیامدهای پیوسته و خطر نسبی برای پیامدهای دوتایی، با 95% فاصله اطمینان (CI) و بررسی هر گونه ناهمگونی بالینی یا متدولوژیکی.
ما هیچ RCT یا CCT را شناسایی نکردیم که درمان اختلال را در بسته شدن کلاس II گروه 2 دهان در کودکان ارزیابی کند.
شواهدی از کارآزماییهای بالینی وجود ندارند که هر نوعی از درمان اورتودنسی را برای اصلاح اختلال در بسته شدن کلاس II گروه 2 دهان در کودکان را توصیه یا رد کند. این وضعیت بعید است که تغییر کند، زیرا طراحی و انجام کارآزماییها برای ارزیابی بهترین مدیریت اختلال در بسته شدن کلاس II گروه 2 دهان چالشبرانگیز هستند، چرا که شیوع این وضعیت پائین است و مشکلاتی در ورود افراد به مطالعات و مسائل اخلاقی با تصادفیسازی کردن وجود دارد.