هیپرتانسیون یک عامل مهم خطر برای عوارض جانبی قلبیعروقی شامل استروک، انفارکتوس میوکارد، نارسایی قلبی و نارسایی کلیوی است. هدف اصلی درمان کاهش این عوارض است. مرورهای سیستماتیک منفعت اثبات شده درمان آنتیهیپرتانسیون را در کاهش موربیدیتی و مورتالیتی قلبیعروقی نشان دادهاند، اما اکثر شواهد مربوط به افراد 60 ساله و بالاتر است. ما میخواستیم بدانیم که اثرات این درمان در افراد 18 تا 59 ساله چه هستند.
اندازهگیری اثرات داروهای آنتیهیپرتانسیون بر مورتالیتی به هر علت در بزرگسالان 18 تا 59 ساله مبتلا به هیپرتانسیون خفیف تا متوسط اولیه. اندازهگیری اثرات بر مورتالیتی همراه با موربیدیتی قلبیعروقی (از جمله مورتالیتی همراه با موربیدیتی بیماریهای سربروواسکولار و بیماریهای قلبی عروق کرونر)، خروج از مطالعه به علت عوارض جانبی و تخمین اندازه اثر کاهش فشارخون سیستولیک (SBP) و فشارخون دیاستولیک (DBP) طی یک سال.
متخصص اطلاعات گروه هیپرتانسیون در کاکرین پایگاههای اطلاعاتی زیر را برای یافتن کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترل شده تا ژانویه 2017 جستوجو کرد: ثبت تخصصی گروه پرفشاری خون در کاکرین (Cochrane Hypertension Specialised Register)، پایگاه ثبت مرکزی کارآزماییهای کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ Cochrane Central Register of Controlled Trials)، MEDLINE (از 1946)، Embase (از 1974)، پلتفرم بینالمللی ثبت کارآزماییهای بالینی سازمان جهانی بهداشت (World Health Organization International Clinical Trials Registry Platform)، و ClinicalTrials.gov. ما با نویسندگان مقالات مرتبط برای یافتن کارهای منتشر شده و منتشر نشده بیشتر تماس گرفتیم.
کارآزماییهای تصادفیسازی شده با مدت زمان حداقل یک سال که به مقایسه فارماکوتراپی آنتیهیپرتانسیون با یک دارونما یا عدم درمان در بزرگسالان 18 تا 59 سال مبتلا به هیپرتانسیون خفیف تا متوسط اولیه پرداختند که به صورت SBP 140 میلیمتر جیوه یا بیشتر یا DBP 90 میلیمتر جیوه یا بیشتر در خط پایه، یا هر دو، تعریف شد.
پیامدهای ارزیابی شده عبارت بودند از مورتالیتی به هر علت، مورتالیتی به همراه موربیدیتی کلی قلبیعروقی (CVS)، خروج از مطالعه به علت عوارض جانبی، و کاهش در SBP و DBP. برای پیامدهای دوتایی، از خطر نسبی (RR) با 95% فاصله اطمینان (CI) و یک مدل اثر ثابت استفاده کردیم تا پیامدهای حاصل از کارآزماییها را ترکیب کنیم. از آنجایی که ناهمگونی قابلتوجهی وجود داشت، برای پیامدهای پیوسته، از میانگین تفاوت (MD) با 95% CI و یک مدل اثر تصادفی استفاده کردیم.
جمعیت 7 مطالعه انتخاب شده (17327 شرکتکننده) عمدتا بزرگسالان سالم مبتلا به هیپرتانسیون خفیف تا متوسط اولیه بودند. کارآزماییهای شورای پژوهشی پزشکی درباره هیپرتانسیون خفیف (Medical Research Council Trial of Mild Hypertension)، از 14541 فرد (84%) از کل شرکتکنندگان تصادفیسازیشده، با میانگین سنی 50 سال و میانگین فشار خون پایه 160/98 میلیمتر جیوه و میانگین مدت زمان پیگیری پنج ساله تشکیل شد. درمانهای مورد استفاده در این مطالعه عبارت بودند از بندروفلوزید (Bendrofluazide) 10 میلیگرم در روز یا پروپرانولول (Propranolol) 80 تا 240 میلیگرم در روز در صورت لزوم همراه با متیلدوپا (Methyldopa). خطر سوگیری (bias) در این مطالعات در تعدادی از حوزهها بالا یا نامشخص بود و باعث شد که ما کیفیت شواهد را برای تمام پیامدها کاهش دهیم.
بر اساس 5 مطالعه، درمان آنتیهیپرتانسیون در مقایسه با کنترل شده با دارونما یا درمان نشده ممکن است اثر اندکی بر مورتالیتی به هر علت داشته یا تاثیری نداشته باشد (2.4% با کنترل در مقابل 3.2% با درمان؛ شواهد با کیفیت پایین؛ RR: 0.94، 95% CI: 0.77 تا 1.13). بر اساس 4 مطالعه، تاثیر بر بیماریهای قلبی عروق کرونری به دلیل شواهد با کیفیت پایین، نامشخص بود (RR: 0.99، 95% CI: 0.82 تا 1.19). شواهد با کیفیت پایین به دست آمده از 6 مطالعه نشان داد که با توجه به کاهش مورتالیتی و موربیدیتی سربروواسکولار (1.3% با کنترل در مقابل 0.6% با درمان؛ RR: 0.46، 95% CI: 0.34 تا 0.64)، دارودرمانی میتواند طی پنج سال، مورتالیتی و موربیدیتی قلبیعروقی را از 4.1% به 3.2% کاهش دهد (RR: 0.78، 95% CI: 0.67 تا 0.91). شواهد با کیفیت بسیار پایین به دست آمده از سه مطالعه نشان داد که خروج از مطالعه به علت عوارض جانبی با دارو درمانی از 0.7% تا 3.0% بالاتر بود (RR: 4.82، 95% CI: 1.67 تا 13.92). این تأثیرات بر فشار خون بین این مطالعات متفاوت بود و ما مطمئن نیستیم که بهطور متوسط درمان باعث ایجاد چه مقدار از تفاوت میشود.
داروهای آنتیهیپرتانسیون که عمدتا برای درمان بزرگسالان سالم 18 تا 59 ساله مبتلا به هیپرتانسیون خفیف تا متوسط استفاده میشود، به دلیل کاهش مورتالیتی و موربیدیتی سربروواسکولار، اثر مطلق اندکی بر کاهش مورتالیتی و موربیدیتی قلبیعروقی اولیه دارد. مورتالیتی به هر علت و بیماری قلبیعروقی کرونری کاهش نیافت. فقدان شواهد خوب در مورد خروج از مطالعه به دلیل عوارض جانبی وجود دارد. کارآزماییهای آینده در این گروه سنی باید حداقل 10 سال طول بکشد و گروهها و استراتژیهای مختلف داروهای خط اول را مقایسه کنند.