ما 10 مطالعه را با 623 شرکتکننده (900 گوش) انتخاب کردیم. مداخلات شامل درمانهایی با پایه روغنی (تریاتانولآمین پلیپپتید (triethanolamine polypeptide)، روغن بادام، بنزوکائین (benzocaine)، کلروبوتانول (chlorobutanol))، درمانهایی با پایه آبی (دوکوزات سدیم (docusate sodium)، کربامید پروکساید، فنازون (phenazone)، کولین سالیسیلات (choline salicylate)، پروکساید اوره (urea peroxide)، پتاسیم کربنات)، سایر مقایسهگرهای فعال (مانند سالین یا آب بهتنهایی) و عدم درمان بودند. نه مورد از مطالعات، بیش از 15 سال طول کشیدند.
خطر سوگیری (bias) کلی در طول 10 مطالعه وارد شده، پائین یا نامشخص بود.
پیامد اولیه: نسبت بیماران (یا گوشها) با پاکسازی کامل موم گوش
شش مطالعه (360 مطالعه؛ 491 گوش)، دادههای کمّی ارائه کرده و در متاآنالیز ما گنجانده شدند.
درمان فعال در مقابل عدم درمان
فقط یک مطالعه این مقایسه را مورد توجه قرار داد. نسبتی از گوشها با پاکسازی کامل موم گوش پس از پنج روز درمان در گروه درمان فعال (22%) در مقایسه با گروه عدم درمان (5%) بالاتر بود (خطر نسبی (RR): 4.09؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.00 تا 16.80؛ یک مطالعه؛117 گوش؛ NNTB = 8) (شواهد با کیفیت پائین).
درمان فعال در برابر آب یا سالین
ما هیچ شواهدی را از تفاوت در نسبتی از بیماران (یا گوشها) با پاکسازی کامل موم گوش هنگام مقایسه گروه درمان فعال با گروه آب یا سالین نیافتیم (RR: 1.47؛ 95% CI؛ 0.79 تا 2.75؛ سه مطالعه؛ 213 شرکتکننده؛ 257 گوش) (شواهد با کیفیت پائین). دو مطالعه از قطرهها به مدت پنج روز استفاده کردند، اما یک مطالعه فقط قطرهها را برای 15 دقیقه تجویز کرد. زمانی که این مطالعه را از تجزیهوتحلیل حساسیت خارج کردیم، نتیجه را تغییر نداد.
آب یا سالین در مقابل عدم درمان
این مقایسه فقط در یک مطالعه که در بالا ذکر شد، انجام شد (درمان فعال در برابر عدم درمان) و هیچ شواهدی را از تفاوت در نسبتی از گوشهای با پاکسازی کامل موم در مقایسه آب یا سالین با عدم درمان پس از پنج روز وجود نداشت (RR: 4.00؛ 95% CI؛ 0.91 تا 17.62؛ یک مطالعه؛ 76 گوش) (شواهد با کیفیت پائین).
درمان فعال A در مقابل درمان فعال B
مطالعات تکی زیادی، مقایسههای سر‐به‐سر (head‐to‐head) را بین دو درمان فعال ارزیابی کردند. ما هیچ شواهدی را از برتری یکی در مقابل دیگری نیافتیم.
تجزیهوتحلیل زیرگروه درمانهای فعال با پایه روغنی در مقابل درمانهای فعال با پایه غیر‐روغنی
ما شواهدی را از اختلاف در این پیامد در مقایسه درمانهای با پایه روغنی با درمانهای فعال با پایه غیر‐روغنی پیدا نکردیم.
پیامد اولیه: عوارض جانبی: ناراحتی، التهاب یا درد
فقط هفت مطالعه برای سنجش این پیامد برنامهریزی و آن را گزارش کردند. فقط دو مورد (141 شرکتکننده؛176 گوش) دادههای قابل استفادهای را ارائه دادند. شواهدی از تفاوت چشمگیر در تعداد عوارض جانبی بین انواع قطرههای گوشی در این دو مطالعه وجود نداشت. ما پنج مطالعه باقیمانده را به صورت روایتگونه (narrative) خلاصه کردیم. همه رخدادها خفیف بوده و در کمتر از 30 شرکتکننده میان هفت مطالعه گزارش شدند (شواهد با کیفیت پائین).
پیامدهای ثانویه
سه مطالعه، عوارض جانبی «دیگر» را گزارش کردند (تعداد مطالعات برنامهریزیشده برای گزارش این موضوع، نامشخص است). اطلاعات موجود محدود بوده و شامل گزارشهای گاهبهگاه از سرگیجه، بوی نامطبوع، وزوز گوش و کاهش شنوایی بود. اختلاف معناداری بین گروهها گزارش نشد. هیچ مورد اورژانسی یا عوارض جانبی جدی در هیچکدام از 10 مطالعه ذکر نشد.
اطلاعات بسیار محدودی درباره پیامدهای ثانویه باقیمانده ما وجود داشت یا اطلاعاتی به دست نیامد.
اگرچه هدف تعدادی از مطالعات، ارزیابی این موضوع بود که یک نوع سرومنولیتیک مؤثرتر از دیگری است یا خیر، هیچ شواهدی با کیفیت بالا وجود ندارد که یک نتیجهگیری قاطع را امکانپذیر سازد و این پاسخ نامشخص باقی میماند.
یک مطالعه تکی نشان میدهد که ریختن قطرههای گوشی به مدت پنج روز میتواند منجر به احتمال بیشتر پاکسازی کامل موم نسبت به عدم درمان شود. با این حال، نمیتوانیم نتیجه بگیریم که یک نوع درمان فعال، مؤثرتر از دیگری است و هیچ شواهدی از تفاوت در اثربخشی بین درمانهای فعال با پایه روغنی و با پایه آبی وجود نداشت.
شواهدی که نشان دهد استفاده از سالین یا آب بهتنهایی بهتر یا بدتر از سرومنولیتیکهای تولیدشده تجاری است، وجود ندارد. همچنین هیچ شواهدی حاکی از بهتر بودن استفاده از سالین یا آب بهتنهایی نسبت به عدم درمان در دست نیست.