گلوکوم زاویه بسته (Angle‐Closure Glaucoma) اولیه نوعی گلوکوم مرتبط با زاویه اتاق قدامی است که از نظر فیزیکی مسدود شده است. انسداد زاویه اتاق قدامی از تخلیه مایعات (آب زلالیه) در داخل چشم جلوگیری کرده و ممکن است فشار داخل چشم (IOP) را افزایش دهد. افزایش IOP با آسیب عصب بینایی چشم و از دست دادن میدان دید همراه است. لیزر ایریدوتومی (Iridotomy) محیطی (که اغلب به نام «ایریدیوتومی» شناخته میشود) یک روش برای از بین بردن بلوک پاپیلاری (Pupillary Block) است که اجازه میدهد آب زلالیه به طور مستقیم با استفاده از لیزر، از اتاق خلفی به قدامیمنتقل شود تا یک سوراخ در عنبیه ایجاد شود. این روش معمولا برای درمان بیماران مبتلا به گلوکوم زاویه بسته اولیه، بیماران مبتلا به زاویه بسته اولیه (زوایای باریک و بدون علائم نوروپاتی بینایی گلوکوماتوز) و بیماران مشکوک زاویه بسته اولیه (بیماران مبتلا به انسداد برگشتپذیر) مورد استفاده قرار میگیرد. با این حال، اثربخشی ایریدوتومیدر کاهش سرعت پیشرفت علائم از بین رفتن میدان دید، نامعلوم است.
ارزیابی اثرات ایریدوتومیدر مقایسه با عدم بهکارگیری ایریدوتومی برای گلوکوم زاویه بسته اولیه، زاویه بسته اولیه و افراد مشکوک به زاویه بسته اولیه.
ما پایگاه ثبت مرکزی کارآزماییهای کنترل شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trials؛ 2017؛ شماره 9) را جستوجو کردیم که شامل مرکز ثبت کارآزماییهای گروه چشم و بینایی در کاکرین (Cochrane Eyes and Vision Trials Register)؛ MEDLINE Ovid؛ Embase Ovid؛ PubMed؛ LILACS؛ ClinicalTrials.gov؛ و ICTRP بود. تاریخ جستوجو 18 اکتبر 2018 بود.
کارآزماییهای کنترل شده و تصادفیسازی و شبهتصادفیسازی شده که ایریدوتومیرا با بدون ایریدوتومیدر افراد مشکوک به زاویه بسته اولیه، بیماران مبتلا به زاویه بسته اولیه یا بیماران مبتلا به گلوکوم زاویه بسته اولیه در یک یا هر دو چشم مقایسه کردند.
دو نویسنده به طور جداگانه دادههای مربوط به ویژگیهای مطالعه، پیامدهای مطالعه مروری و خطر سوگیری (bias) را در مطالعات انتخاب شده استخراج کردند. ما اختلافات را از طریق بحث حل کردیم.
ما 2 کارآزمایی (2502 چشم از 1251 شرکتکننده) را شناسایی کردیم که استفاده از ایریدوتومی را با عدم استفاده از ایریدوتومی مقایسه کردند. در هر دو کارآزمایی، افراد مشکوک به زاویه اولیه را از آسیا وارد مطالعه کرده و بهطور تصادفی یک چشم هر یک از شرکت کنندگان را به ایریدوتومی و دیگری را به عدم استفاده از ایریدوتومی اختصاص دادند. از آنجا که گزارشهای کامل کارآزمایی، در حال حاضر برای هیچ یک از دو کارآزمایی در دسترس نیست، هیچ دادهای برای ارزیابی اثربخشی ایریدوتومیدر آهسته کردن پیشرفت از بین رفتن میدان دید، تغییر در IOP، نیاز به جراحیهای بیشتر، تعداد داروهای مورد نیاز برای کنترل IOP، تغییر میانگین در بهترین حدت بینایی اصلاحشده (Best‐Corrected Visual Acuity) و کیفیت زندگی در دسترس نیست. بر اساس دادههای گزارش شده در حال حاضر، یک کارآزمایی شواهدی را نشان داد که ایریدوتومی اندازه زاویه را در 18 ماه افزایش میدهد (به میزان 12.70؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 12.06 تا 13.34؛ شامل 1550 چشم؛ شواهد با قطعیت متوسط) و ممکن است با IOP در یک ساعت پس از درمان همراه باشد (خطر نسبی: 24.00؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 7.60 تا 75.83؛ شامل 1468 چشم؛ شواهد با قطعیت کم). به طور کلی خطر سوگیری دو مطالعه، به دلیل عدم دسترسی به یک گزارش کامل کارآزمایی، نامعلوم بود.
مطالعات موجود که مستقیما ایریدوتومیرا با عدم بهکارگیری ایریدوتومیمقایسه کردند، هنوز گزارش کاملی را از کارآزمایی خود منتشر نکردهاند. در حال حاضر ما نمیتوانیم نتیجهگیریهای قابل اعتمادی را بر اساس کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده درباره اینکه آیا ایریدوتومی طی یک سال سرعت از دست دادن میدان دید را در مقایسه با عدم بهکارگیری ایریدوتومیکاهش میدهد یا خیر، به دست آوریم. انتشار کامل نتایج مطالعات ممکن است منافع ایریدوتومی را روشن کند.