این یک بهروزرسانی از مرور اصلی کاکرین است که در شماره4، 2011 منتشر شد.
اختلال بیشفعالی و کمبود توجه (ADHD ؛Attention deficit hyperactivity disorder) جزو شایعترین اختلالات روانپزشکی همزمان است که اختلالات تیک را پیچیده میکند. داروهایی که معمولا برای درمان علائم ADHD استفاده میشوند عبارتند از محرکهایی مانند متیلفنیدیت (methylphenidate) و آمفتامین (amphetamine)؛ غیرمحرکهایی مانند اتوموکسیتین (atomoxetine)؛ داروهای ضدافسردگی سهحلقهای (tricyclic antidepressants)؛ و آگونیستهای آلفا (alpha agonists). آگونیستهای آلفا برای درمان تیک نیز استفاده میشود. با توجه به اثر علائم ADHD بر کودک مبتلا به اختلال تیک، درمان ADHD اغلب از اولویت بیشتری نسبت به مدیریت دارویی تیک برخوردار است. با این حال، چندین دهه، پزشکان برای درمان کودکان مبتلا به ADHD و تیکها، به دلیل ترس از بدتر شدن تیک خود، مایل به استفاده از محرکها بودند.
ارزیابی اثرات درمانهای فارماکولوژیک برای ADHD در کودکان مبتلا به اختلالات همزمان تیک در علائم ADHD و Tics.
ما در سپتامبر 2017، به جستوجوی CENTRAL؛ MEDLINE؛ Embase و 12 پایگاه اطلاعاتی دیگر پرداختیم. ما 2 مرکز ثبت کارآزمایی را نیز جستوجو کرده و برای مطالعات در حال انجام و منتشر نشده با متخصصین در این زمینه تماس گرفتیم.
ما کارآزماییهای تصادفیسازی، دوسو کور، کنترل شده مربوط به هر درمان فارماکولوژیکی را برای ADHD که بویژه در کودکان مبتلا به اختلالات همزمان تیک استفاده میشد، انتخاب کردیم. ما طرحهای مطالعه گروه - موازی و متقاطع را انتخاب کردیم.
ما از روشهای استاندارد روششناسی کاکرین استفاده کردیم، که در آن دو نویسنده مرور بهطور مستقل از هم مطالعات را انتخاب کردند، دادهها را با استفاده از فرمهای استاندارد شده استخراج کرده، خطر سوگیری (bias) را ارزیابی کردند، و کیفیت کلی شواهد را با استفاده از رویکرد GRADE (نظام درجهبندی قدرت توصیهها و کیفیت شواهد) طبقهبندی کردند.
ما در این مرور 8 کارآزمایی تصادفیسازی و کنترلشده (چهار کارآزمایی از نوع کارآزماییهای متقاطع بودند) را با 510 شرکتکننده (443 پسر و 67 دختر) انتخاب کردیم. شرکتکنندگان در این مطالعات، کودکان مبتلا به ADHD و اختلال مزمن تیک بودند. تمام مطالعات در ایالات متحده امریکا انجام گرفت و دوره پیگیری بین 3 تا 22 هفته متغیر بودند. 5 مطالعه از 8 مطالعه از سازمانهای خیریه، یا سازمانهای دولتی، یا هر دو حمایت مالی دریافت کردند. یک مطالعه توسط تولید کننده دارو تامین مالی شد. 2 مطالعه دیگر منبع مالی را مشخص نکردند. خطر سوگیری مطالعات انتخاب شده برای کورسازی پایین؛ برای تولید توالی تصادفی، پنهانسازی تخصیص و سوگیری فرسایشی پایین یا نامشخص؛ و برای گزارشدهی پیامد انتخابی پایین یا بالا بود. ما به دلیل ناهمگونی بالینی قابلتوجه و مشکلات مربوط به واحد تجزیهوتحلیل قادر به ترکیب هیچ یک از مطالعات در متاآنالیز (meta-analysis) نبودیم.
چندین کارآزمایی، عوامل متعددی را مورد ارزیابی قرار دادند. داروهای ارزیابی شده عبارت بودند از: متیلفنیدیت، کلونیدین (clonidine)، دسیپرامین (desipramine)، دکستروآمفتامین (dextroamphetamine)، گوانفاسین (guanfacine)، اتوموکستین (atomoxetine)، و دپرنیل (deprenyl). در درمان ADHD در کودکان مبتلا به تیک، برای متیلفنیدیت، اتوموکستین و کلونیدین شواهدی با کیفیت پایین و برای دسیپرامین، دکستروآمفتامین، گوانفاسین و دپرنیل شواهدی با کیفیت بسیار پایین وجود داشت. تمام مطالعات، به استثنای مطالعه استفاده کننده از دپرنیل، بهبود را در نشانههای ADHD گزارش کردند.
علائم تیک در کودکان درمانشده با گوانفاسین، دسیپرامین، متیلفنیدات، کلونیدین و ترکیبی از متیلفنیدیت و کلونیدین نیز بهبود یافت. در یک مطالعه، تیک سبب محدود شدن افزایش بیشتر دوز متیلفنیدیت شد. در یک مطالعه به نظر میرسد که دکستروآمفتامین تیک را بدتر میکند، اگرچه طول مدت این مطالعه محدود به سه هفته شد. سرکوب اشتها یا کاهش وزن با متیلفنیدیت، دکستروآمفتامین، اتوموکستین و دسیپرامین همراه بود. بیخوابی با متیلفنیدیت و دکستروآمفتامین و تسکین با کلونیدین مرتبط بود.
به دنبال جستوجوی بهروز شده مطالعات بالقوه مرتبط، ما هیچ مطالعه جدیدی نیافتیم که با معیارهای ورود ما مطابقت داشته باشند و بنابراین نتیجهگیریهای ما تغییر نکرده است.
به نظر میرسد که متیلفنیدیت، کلونیدین، گوانفاسین، دسیپرامین و اتوموکستین علایم ADHD را در کودکان مبتلا به تیک کاهش میدهند، گرچه کیفیت شواهد موجود پایین و بسیار پایین بود. اگرچه نشان داده شده که محرکها، تیک را در بسیاری از افراد مبتلا به اختلالات تیک بدتر میکنند، بااینحال، ممکن است در موارد فردی تیک را تشدید کنند. در این موارد، درمان با آگونیستهای آلفا (alpha agonists) یا اتوموکستین ممکن است یک جایگزین باشند. اگرچه شواهدی وجود دارد که نشان میدهد دسیپرامین ممکن است تیک و ADHD را در کودکان بهبود ببخشد، نگرانیهای ایمنی احتمالا استفاده از آن را در این جمعیت همچنان محدود خواهد کرد.