این مرور شامل 15 مطالعه بود (هشت RCT و هفت شبه‐RCT).
ویژگیهای مطالعه
کارآزماییها شامل 649 شرکتکننده از هر دو جنسیت با محدوده سنی پنج تا 12 ساله میشدند.
شرکتکنندگان اهل استرالیا، کانادا، چین، سوئد، تایوان و انگلستان بودند.
کارآزماییها در محیط بیمارستانی، کلینیک، آزمایشگاه، یا مرکز وابسته به دانشگاه، در مراکز اجتماعی (community centres)، در خانه یا مدرسه، یا هر دو در خانه و مدرسه به اجرا درآمده بودند.
طول دوره اکثر مداخلات مهارتگرا کوتاه‐مدت (کمتر از شش ماه)، و تعداد کل جلسات بین پنج تا 50 جلسه بود. طول دوره هر جلسه بین 30 تا 90 دقیقه و فراوانی برگزاری جلسات یک مرتبه تا هفت مرتبه در هفته متغیر بودند.
ما خطر سوگیری مطالعات را از متوسط تا بالا ارزیابی کردیم. دستیابی به برخی اجزا (از جمله کورسازی پرسنل اداری یا شرکتکنندگان) غیر‐ممکن بود.
نتایج کلیدی: پیامدهای اولیه
متاآنالیز دو RCT و چهار شبه‐RCT نشان داد که مداخلات مهارتگرا برای بهبود عملکرد حرکتی نسبت به عدم مداخله ارجحیت دارد (تفاوت میانگین (MD): 3.63‐؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 5.88‐ تا 1.39‐؛ P: 0.002؛ I2 = %43؛ 6 کارآزمایی؛ 169 کودک؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).
یک متاآنالیز از دو کارآزمایی بالینی هیچ تاثیری از مداخلات مهارتگرا برای بهبود عملکرد حرکتی در مقایسه با عدم مداخله نشان نداد (MD: ‐2.34؛ 95% CI؛ 7.50‐ تا 2.83؛ P: 0.38؛ I2 = %42؛ 2 کارآزمایی؛ 51 کودک؛ شواهد با کیفیت پائین).
دو مطالعه هیچ گونه عوارض یا حوادث جانبی گزارش نکردند. از طریق مکاتبات شخصی، نویسندگان نه مطالعه اظهار کردند که هیچ صدمهای رخ نداده است.
نتایج کلیدی: پیامدهای ثانویه
به دلیل تعداد محدود مطالعات با دادههای کامل و همسو و سازگار، قادر به انجام متاآنالیز در مورد اقدامات ثانویه یا تجزیهوتحلیل زیرگروه در مورد سن، جنس، شدت DCD و شدت مداخله نبودیم.