تالاسمی یک کمخونی ارثی ناشی از خونسازی ناکارآمد است. بهطور خاص، افراد مبتلا به تالاسمی ماژور، با اضافه بار ثانویه آهن در نتیجه انتقال گلبولهای قرمز خون روبهرو هستند. برای پیشگیری از بروز عوارض طولانیمدت استفاده از درمان شلاتهکننده آهن ضروری است.
هر دو داروی دفروکسامین (deferoxamine) و دفریپرون (deferiprone) موثر هستند؛ با این حال، یک مطالعه مروری برای اثربخشی و ایمنی دفراسیروکس شلاتر جدید خوراکی در افراد مبتلا به تالاسمی مورد نیاز است.
ارزیابی اثربخشی و ایمنی دفراسیروکس خوراکی در افراد مبتلا به تالاسمی و اضافهبار آهن.
ما پایگاه ثبت کارآزماییهای هموگلوبینوپاتیهای گروه اختلالات فیبروز کیستیک و اختلالات ژنتیکی را در 12 آگوست 2016 جستوجو کردیم.
ما همچنین MEDLINE ،Embase، کتابخانه کاکرین، Previews Biosis ،Web Core Collection و سه پایگاه ثبت کارآزماییها را جستوجو کردیم: ClinicalTrials.gov، پلتفرم بینالمللی ثبت کارآزماییهای بالینی سازمان جهانی بهداشت، و پورتال داخلی ثبت کارآزماییهای بالینی آلمان، 6 و 7 آگوست 2015.
کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده که به مقایسه دفراسیروکس با عدم درمان یا دارونما یا با یک شلاته کننده دیگر آهن بپردازند.
دو نویسنده بهطور مستقل ریسک سوگیری را ارزیابی و دادهها را استخراج کردند. ما برای دریافت اطلاعات بیشتر با نویسندگان مطالعه تماس گرفتیم.
شانزده مطالعه شامل1807 شرکتکننده اختصاص داده شده بهطور تصادفی (با دامنه 23 تا 586 شرکتکننده) گنجانده شدند. دوازده مطالعه دو بازویی، دفراسیروکس را با دارونما (دو مطالعه) یا دفرکسامین (هفت مطالعه) یا دفریپرون (یک مطالعه) یا ترکیب دفراسیروکس و دفرکسامین با دفرکسامین به تنهایی (یک مطالعه) مقایسه کرده بودند. در یک مطالعه، ترکیب دفراسیروکس و دفریپرون با ترکیب دفریپرون در ترکیب با دفرکسیامین مقایسه شده بود. سه مطالعه سه بازویی، دفراسیروکس را با دفرکسامین و دفریپرون (دو مطالعه) یا ترکیب دفراسیروکس و دفریپرون با دفریپرون و دفراسیروکس بهتنهایی مقایسه کرده بود. یک مطالعه چهار بازویی، دو دوز مختلف را از دفراسیروکس برای تطبیق با گروههای دارونما مقایسه کرده بود.
دو مطالعه (یک مطالعه فارماکوکینتیک و یک مطالعه با افزایش دوز) دفراسیروکس را با دارونما (n = 47) در افراد تالاسمیک وابسته به انتقال مقایسه کرده، و نشان دادند که دفراسیروکس منجر به دفع دقیق آهن میشود. در این مطالعات، ایمنی قابل قبول بود و انجام مطالعات بیشتر در فاز II و فاز III ضروری است.
نه مطالعه (1251 شرکتکننده) اطلاعاتی را برای مقایسه دفراسیروکس با درمان استاندارد با دفرکسامین ارائه داده بودند. دادهها نشانگر این بود که میزان تاثیر مشابهی با توجه به نسبت دوزهای مقایسه شده دفراسیروکس و دفراکسامین، قابل دسترسی است. در مطالعۀ فاز III، اثربخشی مشابه یا برتر برای نشانگرهای متوسط فریتین و غلظت آهن کبدی (LIC) فقط در زیرگروه با اضافه بار بسیار زیاد آهن با میانگین نسبت1 میلیگرم دفراسیروکس به 1.8 میلیگرم دفروکسامین با میانگین دوز 28.2 میلی گرم در روز و 51.6 میلی گرم در روز ممکن بود. تاثیرات تجمیعی در نسبتهای مختلف دوز، عبارتند از: فریتین سرم، میانگین تفاوت (MD): 454.42 نانوگرم در میلیلیتر (95% فاصله اطمینان (CI): 337.13 تا 571.71) (شواهد با کیفیت متوسط)؛ LIC ارزیابیشده با بیوپسی یا SQUID؛ MD: 2.37 میلیگرم آهن بر گرم وزن خشک؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.68 تا 3.07) (شواهد با کیفیت متوسط) و تجزیهوتحلیل پاسخ دهنده، LIC 1 تا < 7 میلیگرم آهن بر گرم وزن خشک، خطر نسبی (RR): 0.80 (95% فاصله اطمینان (CI): 0.69 تا 0.92) (شواهد با کیفیت متوسط).
ناهمگونی قابل ملاحظه مشاهدهشده میتواند با نسبتهای مختلف دوزها توضیح داده شود. دادههای مربوط به مرگومیر (شواهد با کیفیت پائین) و در مورد ایمنی در دوزهای احتمالی مورد نیاز برای درمان موثر شلاته کردن محدود است. رضایتمندی بیماران با دفراسیروکس در مقایسه با افرادی که قبلا درمان دفراکسامین دریافت کرده بودند، بهتر بود، RR: 2.20 (95% فاصله اطمینان (CI): 1.89 تا 2.57) (شواهد با کیفیت متوسط). میزان قطع مصرف برای هر دو دارو مشابه بود (شواهد با کیفیت پائین)
برای مقایسههای باقیمانده در افراد مبتلا به تالاسمی وابسته به انتقال خون، کیفیت شواهد برای پیامدهای ارزیابیشده پائین و بسیار پائین بود، که عمدتا به دلیل تعداد بسیار کم شرکتکنندگان بود. چهار مطالعه (205 شرکتکننده) دفراسیروکس را با دفریپرون مقایسه کرده بودند. یکی از آنها (41 شرکتکننده) گزارش کرد که تعداد بیشتری از شرکتکنندگان در گروه دفریپرون دچار آرترالژی شدند؛ اما با توجه به تعداد زیاد انواع مختلف عوارض جانبی گزارش شده و مقایسه این نتیجهگیری غیر قطعی است. یک مطالعه (96 شرکتکننده)، دفراسیروکس را همراه با دفرپیرین با دفریپرون با دفرکسامین مقایسه کرده بود. شرکتکنندگان دریافتکننده شلاتهکنندههای آهن خوراکی ترکیبی نسبت به افرادی که تحت درمان با دفریپرون و دفرکسامین قرار داشتند، بهبود بیشتری داشتند؛ اما هیچیک از شرکتکنندگان مطالعه را ترک نکردند. در مقایسه دفراسیروکس با ترکیب دفراسیروکس و دفریپرون و دفریپرون در مقایسه با ترکیب دفراسیروکس و دفریپرون (یک مطالعه 40 شرکتکننده) و دفراسیروکس و دفروکسامین در مقایسه با دفروکسامین به تنهایی (1 مطالعه؛ 94 شرکتکننده)، فقط چند پیامد مرتبط با بیمار گزارش شد و تفاوت معنیداری مشاهده نشد.
یک مطالعه (166 شرکتکننده) شامل افراد مبتلا به تالاسمی غیر وابسته به انتقال خون، دو دوز مختلف را از دفراسیروکس با دارونما مقایسه کرده بود. درمان دفراسیروکس موجب کاهش سطح سرمی فریتین، MD: 306.74 - نانوگرم در میلی لیتر (95% فاصله اطمینان (CI): 398.23 - تا 215.94 - ) (شواهد با کیفیت متوسط) و LIC؛ MD: 3.27 - میلیگرم به آهن وزن خشک (95% فاصله اطمینان (CI): 4.44 - تا 2.09 - ) (شواهد با کیفیت متوسط) شد، در حالیکه تعداد شرکتکنندگانی که دچار عوارض جانبی شدند و میزان قطع مصرف (شواهد با کیفیت پائین) در هر دو گروه مشابه بود. هیچ شرکتکنندهای فوت نکرده بود، اما اطلاعات مربوط به مرگومیر به دلیل دوره پیگیری فقط یک ساله (شواهد با کیفیت متوسط) محدود بود.
دفراسیروکس یک گزینه مهم درمان برای افرادی است که دارای تالاسمی و اضافهبار اضافی آهن هستند. براساس دادههای موجود، بهنظر نمیرسد دفراسیروکس نسبت به دفرکسامین در نسبت دوز معمول تجویز 1 میلیگرم دفراسیروکس به 2 میلیگرم دفروکسامین، ارجحیتی داشته باشد. با این حال، بهنظر میرسد کارایی مشابه با توجه به دوز و نسبت دفراسیروکس به دفرکسامین قابل دسترسی است. این که آیا این به معنای کارآیی مشابه خواهد بود و به معنای مزایای مشابه در بلندمدت ترجمه خواهد شد، همانطور که برای دفرکسامین نشان داده شده؛ نیاز به تایید دارد. دادههای حاصل از کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده روی مسمومیتهای نادر و ایمنی درازمدت هنوز محدود هستند. با این حال، پس از مباحث مفصل در مورد مزایا و خطرات بالقوه دفراسیروکس میتواند بهعنوان خط اول درمان برای افرادی که اولویت قویتری برای دفراسیروکس نشان میدهند، ارائه شود و ممکن است یک روش درمان مناسب باشد برای افرادی که عدم تحمل یا بهبود خفیف با دفروکسامین نشان میدهند.