<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?> <COCHRANE_REVIEW_TRANSLATION ID="" LANGUAGE="fa-IR" SL_CONTEXT="" SOURCE_ID="" VERSION_NO="" XML_VERSION="2"> <REVIEW_METADATA DOI="10.1002/14651858.CD007726.pub3" GROUP_ID="" ID="" PUBLICATION_STATUS="" STAGE="R" STATUS="A" TYPE="INT" VERSION_NO=""> <AUTHORS>Ellen Van Leeuwen, Mirko Petrovic, Mieke L van Driel, An IM De Sutter, Robert Vander Stichele, Tom Declercq, Thierry Christiaens</AUTHORS> <ORIGINAL_TITLE>Withdrawal versus continuation of long-term antipsychotic drug use for behavioural and psychological symptoms in older people with dementia</ORIGINAL_TITLE> <ASSESSED_UP_TO_DATE DAY="20" MONTH="05" YEAR="2017"/> <PUBLISHED_ONLINE DAY="" MONTH="07" YEAR="2003"/> <CITATION_LAST_CHANGED ISSUE_NO="" YEAR=""/> </REVIEW_METADATA> <TITLE LABEL="Review Title">توقف درمان در مقابل ادامه درمان طولانی‐مدت با داروهای آنتی‌سایکوتیک در مدیریت درمانی نشانه‌های رفتاری و روانی در افراد مسن مبتلا به دمانس</TITLE> <SUMMARY> <SUMMARY_TITLE LABEL="Summary Title"><h3>توقف یا ادامه استفاده طولانی‐مدت از داروهای آنتی‌سایکوتیک در مدیریت درمانی نشانه‌های رفتاری و روانی در افراد مسن مبتلا به دمانس</h3></SUMMARY_TITLE> <SUMMARY_BODY LABEL="Summary"> <P><p><B>سوال مطالعه مروری</B></p> <p>تاثیرات توقف درمان را با داروهای آنتی‌سایکوتیک در افراد مسن مبتلا به دمانس که به مدت سه ماه یا بیشتر تحت درمان بودند، مورد بررسی قرار دادیم.</p> <p><B>پیشینه</B></p> <p>افراد مبتلا به دمانس ممکن است نوعی از نشانه‌ها و مشکلات رفتاری را از خود نشان دهند که مدیریت آنها برای مراقبان ناراحت کننده و دشوار است. چنین نشانه‌هایی (که اغلب تحت عنوان نشانه‌های عصبی‌روانی (neuropsychiatric symptom) یا NPS توصیف می‌شوند) شامل اضطراب، بی‌تفاوتی، افسردگی، روان‌پریشی (psychosis) (توهم و هذیان)، سرگردانی، تکرار کلمات یا صداها، فریاد زدن، و رفتار به شیوه‌های آژیته یا پرخاشگرانه، یا هر دو، هستند.</p> <p>داروهای آنتی‌سایکوتیک اغلب با هدف کنترل این نشانه‌ها و رفتارها تجویز می‌شوند، اگرچه بیشتر دستورالعمل‌های کنونی پیشنهاد می‌کنند که این داروها باید فقط برای دوره‌های کوتاه‐مدت و برای چالش‌برانگیزترین رفتارها استفاده شوند، چرا که تصور می‌شود این داروها دارای عوارض جانبی بوده (برخی از آنها جدی هستند)، و این که ممکن است بسیاری از مشکلات رفتاری بدون درمان بهبود ‌یابند. با این حال، بسیاری از افراد مبتلا به دمانس به مصرف داروهای آنتی‌سایکوتیک برای مدت زمان طولانی ادامه می‌دهند.</p> <p>این مرور بررسی کرد که امکان دارد مصرف داروهای آنتی‌سایکوتیک را در افراد مسن مبتلا به دمانس و NPS پس از حداقل سه ماه متوقف کرد یا خیر. این یک به‌روزرسانی از مطالعه مروری کاکرین است که در سال 2013 منتشر شد.</p> <p><B>روش‌های جست‌وجو</B></p> <p>تا 11 ژانویه 2018 به دنبال مطالعاتی بودیم که برخی افراد مبتلا به دمانس را که داروهای آنتی‌سایکوتیک مصرف می‌کردند، به‌طور تصادفی برای ادامه این درمان و گروه مقابل را برای توقف مصرف داروها اختصاص دادند. شرکت‌کنندگان مطالعه طی یک دوره زمانی پیگیری شدند تا ببینیم چه روی می‌دهد.</p> <p><B>نتایج</B></p> <p>تعداد 10 مطالعه را با مجموع 632 شرکت‌کننده وارد مرور خود کردیم. در این به‌روزرسانی، یک مطالعه جدید با 19 شرکت‌کننده اضافه شد. اکثر شرکت‌کنندگان در خانه‌های سالمندان زندگی می‌کردند. این مطالعات از نظر شرکت‌کنندگان، روش‌های انجام، و پیامدهای اندازه گیری شده، بسیار متفاوت بودند.</p> <p>از آنجا که مطالعات بسیار متنوع بودند، امکان ترکیب همه داده‌ها به صورت عددی وجود نداشت. شواهدی را با کیفیت پائین پیدا کردیم که افراد مسن مبتلا به دمانس ممکن است بتوانند مصرف طولانی‐مدت داروهای آنتی‌سایکوتیک را بدون تشدید مشکلات رفتاری خود متوقف کنند. با این حال، در برخی از افرادی که سایکوز، آژیتاسیون یا پرخاشگری داشته و با شروع اولیه درمان آنتی‌سایکوتیک به‌طور قابل توجهی بهبود یافتند، متوجه شدیم که قطع مصرف داروها ممکن است خطر بدتر شدن مشکلات رفتاری را در پی داشته باشد. از سوی دیگر، آژیتاسیون پس از قطع مصرف داروها در برخی از شرکت‌کنندگان که NPS آنها در آغاز مطالعات نسبتا خفیف بود، کاهش یافت.</p> <p>شواهد کافی را برای آگاهی از این که توقف مصرف داروهای آنتی‌سایکوتیک تاثیر مفیدی بر کیفیت زندگی، تفکر و به خاطر سپردن، یا توانایی انجام کارهای روزمره بیماران دارند یا خیر، و اینکه خطر حوادث مضر را ‐ مانند زمین خوردن ‐ کاهش می‌دهند یا خیر، به دست نیاوردیم. ما مطمئن نیستیم که توقف مصرف داروهای آنتی‌سایکوتیک منجر به عمر طولانی‌تر بیماران می‌شود یا خیر.</p> <p><B>کیفیت شواهد</B></p> <p>به‌طور کلی، سطح کیفیت شواهد پائین یا بسیار پائین بود. این بدان معناست که اطمینان محدود یا کمی به نتایج داریم، و این احتمال وجود دارد که دیگر تحقیقات مشابه بتوانند نتایج متفاوتی را پیدا کنند. دلایل اصلی این ارزیابی آن بود که مطالعات اندکی با تعداد کم شرکت‌کننده وجود داشتند، و این خطر که نتایج به‌طور کامل گزارش نشده باشند. همه مطالعات وارد شده نتوانستند تعداد کافی شرکت‌کننده را وارد کنند، که این امر تشخیص اثرات توقف مصرف داروهای آنتی‌سایکوتیک را دشوارتر کرد.</p> <p><B>نتیجه‌گیری‌ها</B></p> <p>شواهد محدودی نشان می‌دهد که توقف مصرف طولانی‐مدت داروهای آنتی‌سایکوتیک در افراد مسن مبتلا به دمانس و NPS ممکن است بدون بدتر شدن رفتار آنها امکان‌پذیر باشد. این مداخله ممکن است مزایایی را به ویژه برای افراد مبتلا به NPS خفیف‌تر به همراه داشته باشد. این احتمال وجود دارد که افرادی با نشانه‌های شدیدتر از ادامه درمان سود ببرند، اما برای اطمینان از این موضوع، انجام تحقیقات بیشتر با حضور افراد مبتلا به NPS خفیف‌تر و شدیدتر لازم است. نتیجه‌گیری‌های کلی از آخرین نسخه این مرور تغییر نکرده و تعداد کارآزمایی‌های وارد شده هنوز اندک است.</p></P> </SUMMARY_BODY> </SUMMARY> <ABSTRACT> <ABS_BACKGROUND LABEL="Abstract Background"> <P><p>داروهای آنتی‌سایکوتیک غالبا برای درمان نشانه‌های عصبی‌روانی (neuropsychiatric symptom; NPS) در افراد مبتلا به دمانس مورد استفاده قرار می‌گیرند، اگرچه در مورد اثربخشی استفاده طولانی‐مدت از آنها برای این اندیکاسیون قطعیتی وجود ندارد و این نگرانی احساس می‌شود که ممکن است باعث آسیب شوند، از جمله مورتالیتی بیشتر. هنگامی که استراتژی‌های رفتاری شکست خورند و درمان با داروهای آنتی‌سایکوتیک جایگزین شود، تلاش‌های منظم برای قطع مصرف آنها در دستورالعمل‌ها توصیه شده است. پزشکان، پرستاران و خانواده افراد مسن مبتلا به دمانس از ترس بدتر شدن NPS تمایلی به توقف مصرف داروهای آنتی‌سایکوتیک ندارند.</p> <p>این یک به‌روزرسانی از مطالعه مروری کاکرین است که در سال 2013 منتشر شد.</p></P> </ABS_BACKGROUND> <ABS_OBJECTIVES LABEL="Abstract Objectives"> <P>ارزیابی موفقیت‌آمیز بودن توقف مصرف داروهای آنتی‌سایکوتیک در افراد مسن مبتلا به دمانس و NPS در مراکز مراقبت‌های اولیه یا خانه سالمندان، فهرست کردن استراتژی‌های مختلف برای توقف مصرف داروهای آنتی‌سایکوتیک در شرکت‌کنندگان مسن مبتلا به دمانس و NPS، و اندازه‌گیری تاثیرات توقف مصرف عوامل آنتی‌سایکوتیک بر رفتار شرکت‌کنندگان و ارزیابی بی‌خطری (safety) آن.</P> </ABS_OBJECTIVES> <ABS_SEARCH_STRATEGY LABEL="Abstract Search Strategy"> <P>تا 11 ژانویه 2018، به جست‌وجو در پایگاه ثبت تخصصی گروه دمانس و بهبود شناختی در کاکرین (ALOIS)، <I>کتابخانه کاکرین</I>، MEDLINE؛ Embase؛ PsycINFO؛ CINAHL؛ LILACS؛ پایگاه‌های ثبت کارآزمایی‌های بالینی و منابع علمی خاکستری پرداختیم.</P> </ABS_SEARCH_STRATEGY> <ABS_SELECTION_CRITERIA LABEL="Abstract Selection Criteria"> <P>تمام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای را وارد کردیم که یک استراتژی توقف مصرف داروهای آنتی‌سایکوتیک را با ادامه مصرف آنها در افراد مبتلا به دمانس مقایسه کردند که حداقل به مدت سه ماه تحت درمان با داروهای آنتی‌سایکوتیک قرار داشتند.</P> </ABS_SELECTION_CRITERIA> <ABS_DATA_COLLECTION LABEL="Abstract Data Collection"> <P>از پروسیجرهای روش‌شناسی استاندارد با توجه به <I>کتابچه راهنمای کاکرین برای مرورهای سیستماتیک مداخلات</I> استفاده کردیم. کیفیت شواهد مربوط به هر پیامد با استفاده از رویکرد درجه‌‏بندی توصیه‏، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) ارزیابی شدند.</P> </ABS_DATA_COLLECTION> <ABS_RESULTS LABEL="Abstract Results"> <P><p>ما 10 مطالعه را شامل 632 شرکت‌کننده وارد کردیم. یک کارآزمایی جدید (19 شرکت‌کننده) در این به‌روزرسانی افزوده شد.</p> <p>یک کارآزمایی در در سطح جامعه، هشت مورد در خانه‌های سالمندان و یک مورد در هر دو محیط انجام شدند. مصرف انواع مختلف داروهای آنتی‌سایکوتیک در دوزهای مختلف در مطالعات متوقف شد. هر دو برنامه توقف ناگهانی و تدریجی مصرف داروها مورد استفاده قرار گرفتند. داده‌های گزارش شده عمدتا از مطالعاتی با خطر سوگیری (bias) پائین یا نامشخص به دست آمدند.</p> <p>نه کارآزمایی را با 575 شرکت‌کننده تصادفی‌سازی شده وارد کردیم که از یک پیامد پروکسی برای بررسی موفقیت کلی توقف مصرف داروهای آنتی‌سایکوتیک استفاده کردند. به دلیل وجود ناهمگونی در معیارهای مورد استفاده برای هر پیامد، گردآوری داده‌ها امکان‌پذیر نبود. بر اساس ارزیابی هفت مطالعه، توقف مصرف دارو ممکن است تفاوتی اندک یا عدم تفاوت را بر تکمیل یا عدم تکمیل مطالعه توسط شرکت‏‌کنندگان ایجاد کند (شواهد با کیفیت پائین).</p> <p>دو کارآزمایی فقط شامل شرکت‌کنندگان مبتلا به سایکوز، آژیتاسیون یا پرخاشگری بودند که به درمان آنتی‌سایکوتیک پاسخ دادند. در این دو کارآزمایی، توقف مصرف داروهای آنتی‌سایکوتیک با افزایش خطر ترک زودهنگام مطالعه به دلیل عود نشانه‌ها یا سپری شدن زمان کوتاه‌تر تا عود نشانه‌ها همراه بود.</p> <p>شواهدی را با کیفیت پائین پیدا کردیم که توقف مصرف دارو ممکن است تفاوتی اندک یا عدم تفاوت را در NPS کلی ایجاد کند، که با استفاده از مقیاس‌های مختلف اندازه‌گیری شد (7 کارآزمایی، 519 شرکت‌کننده). شواهدی از آنالیزهای زیر‐گروه در دو کارآزمایی به دست آمد که توقف مصرف دارو ممکن است باعث کاهش آژیتاسیون در شرکت‌کنندگان مبتلا به NPS خفیف‌تر در ابتدای مطالعه شود، اما ممکن است با بدتر شدن NPS در شرکت‌کنندگان مبتلا به NPS شدیدتر در ابتدای مطالعه همراه باشد.</p> <p>هیچ یک از مطالعات نشانه‌های توقف مصرف دارو را ارزیابی نکردند. عوارض جانبی داروهای آنتی‌سایکوتیک (مانند زمین خوردن) به‌طور سیستماتیک ارزیابی نشدند. شواهدی با کیفیت پائین نشان داد که توقف مصرف داروها ممکن است تاثیری اندک یا عدم تاثیر بر عوارض جانبی (5 کارآزمایی، 381 شرکت‌کننده)، کیفیت زندگی (2 کارآزمایی، 119 شرکت‌کننده)، یا عملکرد شناختی (5 کارآزمایی، 365 شرکت‌کننده) داشته باشد.</p> <p>داده‌های کافی وجود نداشت تا تعیین کنیم که توقف مصرف داروهای آنتی‌سایکوتیک تاثیری بر مورتالیتی بیماران داشته یا خیر (شواهد با کیفیت بسیار پائین).</p></P> </ABS_RESULTS> <ABS_CONCLUSIONS LABEL="Abstract Conclusions"> <P><p>شواهدی با کیفیت پائین وجود دارد مبنی بر اینکه مصرف داروهای آنتی‌سایکوتیک می‌توانند در افراد مسن مبتلا به دمانس و NPS که حداقل سه ماه از داروهای آنتی‌سایکوتیک استفاده کرده‌اند، با موفقیت قطع شوند و این مساله ممکن است تاثیری اندک یا عدم تاثیر بر نشانه‌های رفتاری و روانی بیماران داشته باشد. این نتیجه‌گیری با این مشاهده هم‌سو و سازگار است که اکثر عوارض رفتاری دمانس متناوب بوده و اغلب بیش از سه ماه ادامه نمی‌یابند. توقف مصرف دارو ممکن است تاثیری اندک یا عدم تاثیر بر عملکرد شناختی کلی بیمار داشته باشد. قطع مصرف دارو تفاوتی را در عوارض جانبی و کیفیت زندگی بیمار ایجاد نمی‌کند. بر اساس کارآزمایی‌های موجود در این مرور، مطمئن نیستیم که توقف مصرف داروهای آنتی‌سایکوتیک منجر به کاهش مورتالیتی بیماران می‌شود یا خیر.</p> <p>افراد مبتلا به سایکوز، پرخاشگری یا آژیتاسیون که به استفاده طولانی‐مدت از داروهای آنتی‌سایکوتیک پاسخ مثبت دادند، یا افرادی که در ابتدا NPS شدیدتری داشتند، ممکن است از ادامه مصرف این دسته از داروها از نظر رفتاری سود ببرند. قطع مصرف دارو می‌تواند آژیتاسیون را در افراد مبتلا به NPS خفیف در ابتدای مطالعه کاهش دهد. با این حال، این نتیجه‌گیری‌ها بر اساس تعداد اندک مطالعات یا زیر ‐گروه‌های کوچک بوده و به شواهد بیشتری در مورد مزایا و مضرات مرتبط با توقف مصرف داروی آنتی‌سایکوتیک در افراد مبتلا به دمانس و NPS خفیف و شدید نیاز است.</p> <p>نتیجه‌گیری‌های کلی مرور از سال 2013 تغییر نکرده و تعداد کارآزمایی‌های موجود اندک باقی می‌مانند.</p></P> </ABS_CONCLUSIONS> </ABSTRACT> <TRANSLATION_NOTES LABEL="Translation Notes"> <P>ترجمه شده توسط مرکز همکار کاکرین ایران</P> </TRANSLATION_NOTES> </COCHRANE_REVIEW_TRANSLATION>