بهرسمیت شناختن این موضوع که اختلال اضطراب اجتماعی (SAnD) یک اختلال مزمن و ناتوان کننده است، رو به افزایش است و دادههای حاصل از کارآزماییهای اولیه نشان میدهند که دارو ممکن است در درمان آن موثر باشد. این مرور نظاممند یک بهروزرسانی از یک مطالعه مروری قبلی در مورد دارودرمانی اختلال اضطراب اجتماعی است.
تعیین اثرات دارودرمانی در درمان اختلال اضطراب اجتماعی در بزرگسالان و شناسایی عواملی (روششناسی یا بالینی) که پاسخ به درمان را پیشبینی میکنند.
ما در 17 آگوست 2015 پایگاه ثبت کارآزماییهای کنترلشده اختلالات شایع روانی در کاکرین CCMDCTR، (مطالعات CCMDCTR و منابع CCMDCTR) را جستوجو کردیم. CCMDCTR حاوی گزارشهایی از کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده (RCTs) مرتبط از MEDLINE (1950-) ،Embase (1974-) ،psycINFO (1967-) و CENTRAl (تمام سالها) است. ما فهرست منابع مقالات را برای مطالعات بیشتر اسکن کردیم. ما جستوجو را در آگوست 2017 بهروز کردیم و مطالعات بیشتر را در گروه در حال انتظار طبقهبندی کردیم. این موارد در نسخه بعدی این مرور بهصورت مناسب بازبینی خواهند شد.
ما مطالعات را به RCT دارودرمانی در مقایسه با دارونما در درمان SAnD در بزرگسالان محدود کردیم.
دو نویسنده (TW و JI) برای بهروزرسانی این مرور کارآزماییها را برای واجد شرایط بودن و گنجاندن، ارزیابی کردند. ما از هر کارآزمایی، اطلاعات توصیفی، روششناسی و پیامد را استخراج کردیم، در صورت لزوم برای دستیابی به دادههای گمشده با محققان تماس گرفتیم. ما خلاصهای از آمار را برای متغیرهای پیوسته و دوحالتی (در صورت ارائه) محاسبه کردیم و تجزیهوتحلیلهای زیر گروه و حساسیت را انجام دادیم.
ما در این مرور 66 کارآزمایی RCT (> 24 هفته؛ 11,597 شرکتکننده؛ محدوده سنی 18 تا 70 سال) را وارد کردیم و 63 مورد برای متا آنالیز انتخاب شدند. برای پیامدهای اولیه پاسخ به درمان، ما شواهد بسیار پائینی را از پاسخ به درمان برای مهارکنندههای انتخابی بازجذب سروتونین (SSRI) در مقایسه با دارونما یافتیم (تعداد مطالعات (K) = 24؛ خطر نسبی (RR): 1.65؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.48 تا 1.85؛ N = 4984). در این پیامد همچنین شواهدی از منفعت برای مهارکنندههای مونوآمیناکسیداز (MAOI) (K = 4؛ RR: 2.36؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.48 تا 3.75؛ N = 235)، مهارکنندههای برگشتپذیر مونوآمیناکسیداز A (RIMA) (K = 8؛ RR: 1.83؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.32 تا 2.55؛ N = 1270)، و بنزودیازپینها (K = 2؛ RR: 4.03؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.45 تا 6.65؛ N = 132)، وجود دارد، اگر چه کیفیت شواهد پائین بود. ما همچنین پاسخ بالینی را برای ضد تشنجها با آنالوگهای گاما آمینو بوتیریک اسید (GABA) دریافت کردیم (K = 3؛ RR: 1.60؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.16 تا 2.20؛ N = 532؛ کیفیت شواهد متوسط). SSRIها تنها داروی موثر در کاهش عود براساس شواهد با کیفیت متوسط بود. ما تحملپذیری SSRIها و مهارکننده بازجذب نوراپینفرین و سروتونین (SNRI) ونلافاکسین (venlafaxine) را بر اساس ترک درمان ارزیابی کردیم؛ این دارو در مقایسه با دارونما بالاتر بود (K = 24؛ RR: 2.59؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.97 تا 3.39؛ N = 5131؛ کیفیت شواهد پائین؛ ونلافاکسین: K = 4؛ RR: 3.23؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.15 تا 4.86؛ N = 1213؛ کیفیت شواهد متوسط)، اما میزان مطلق انصراف از مطالعه در هر دو کلاس این داروها در مقایسه با دارونما پائین بود. ما شواهدی را از منفعت برای بقیه داروها در مقایسه با دارونما پیدا نکردیم.
برای پیامد ثانویه شدت علائم SAnD ،SSRI، ونلافاکسین SNRI ،MAOT ،RIMA، بنزودیازپینها، آنتیسایکوتیک اولانزاپین (antipsychotic olanzapine)، و نورآدرنرژیک (noradrenergic) و داروهای ضد افسردگی خاص سروتونرژیک (NassA ؛serotonergic) آتوموکسیتین (atomoxetine) منفعتی در کاهش علائم SAnD داشتند؛ اما اکثر شواهد با کیفیت بسیار پائین بودند. درمان با SSRI و RIMA نیز با کاهش علائم افسردگی همراه بود. SSRIها تنها کلاس دارویی بودند که شواهدی را از کاهش ناتوانی در تعدادی از حوزهها نشان دادند.
ما شاهد پاسخ به درمان طولانیمدت با دارو برای SSRI (کیفیت شواهد پائین)، برای MAOI (کیفیت شواهد بسیار پائین) و برای s (کیفیت شواهد متوسط) بودیم.
ما شواهدی را از اثربخشی درمان برای SSRIها کشف کردیم. اما آن براساس کیفیت شواهد بسیار پائین تا متوسط نتیجهگیری شده است. تحملپذیری SSRIها کمتر از دارونما؛ اما میزان ترک مطلق پائین بود.
در حالیکه تعداد کمی از کارآزماییها اثربخشی درمان را برای بنزودیازپینها، ضدانعقادها، MAOI، و RIMA، گزارش دادند، خوانندگان باید این یافته را در زمینه پتانسیل سوءمصرف یا عوارض جانبی نامطلوب در نظر بگیرند.