کمردرد (LBP) با بارهای (burdens) عظیم شخصی و اجتماعی مرتبط است، بهویژه هنگامی که به مرحله مزمن این اختلال میرسد (درد برای مدت بیش از سه ماه). در واقع، افرادی که به مرحله مزمن میرسند تمایل بیشتری برای نشان دادن یک دوره پایدارتر دارند، و شامل اکثر هزینههای اجتماعی و اقتصادی میشوند. در نتیجه، تأکید بیشتری بر اهمیت مداخله در مراحل اولیه LBP وجود دارد.
با توجه به مدل بیوسایکوسوشیال، LBP شرایطی است که با استناد به تعامل تاثیرات فیزیکی، روانشناختی، و اجتماعی بهتر قابل درک است. این امر منجر به توسعه برنامههای توانبخشی بیوسایکوسوشیال چندرشتهای (MBR) شد که هدف آنها فاکتورهایی از حوزههای مختلفی است که توسط متخصصین مراقبتهای بهداشتی با پیشزمینههای مختلف تجویز میشوند.
این مرور یک بهروزرسانی از مطالعه مروری کاکرین درباره MBR در درمان LBP تحتحاد است، که در سال 2003 منتشر شد. این مطالعه بخشی از مجموعه مطالعات مروری درباره MBR برای درد عضلانی اسکلتی است که توسط گروه پشت و گردن در کاکرین و گروه عضلانیاسکلتی در کاکرین منتشر شد.
بررسی اثربخشی MBR برای LBP تحتحاد (درد در مدت شش تا 12 هفته) در میان بزرگسالان، با تمرکز بر درد، ناتوانی اختصاصی درد، و وضعیت کار.
ما کارآزماییهای مرتبط را به هر زبانی که منتشر شده بودند، به وسیله جستوجو با کمک کامپیوتر در CENTRAL ،MEDLINE ،Embase ،CINAHL ،PsycINFO و دو مرکز ثبت کارآزمایی جستوجو کردیم. نتایج جستوجوی ما تا 13 جولای 2016 موجود است.
ما کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده (RCT) مربوط به بزرگسالان مبتلا به LBP تحتحاد را انتخاب کردیم. ما مطالعاتی را انتخاب کردیم که به بررسی برنامه MBR در مقایسه با هر نوع مداخله کنترلکننده دیگر پرداختند. ما MBR را بهعنوان یک مداخله تعریف کردیم که شامل یک جزء فیزیکی (مانند فارماکولوژیکی، درمان فیزیکی) در ترکیب با یک مولفه/جزء روانشناختی، اجتماعی، یا شغلی (یا هر گونه ترکیبی از آنها) بود. ما همچنین نیاز به مشارکت متخصصان مراقبتهای بهداشتی با حداقل دو زمینه بالینی مختلف با آموزش مناسب برای ارائه جزئی که مسئول آن بودند، داشتیم.
ما از روشهای استاندارد روششناسی مورد انتظار کاکرین استفاده کردیم. به خصوص، استخراج دادهها و ارزیابی خطر وجود سوگیری (bias) توسط دو شرکتکننده بهطور مستقل انجام شد. ما از ابزار کاکرین برای ارزیابی خطر وجود سوگیری و رویکرد GRADE (نظام درجهبندی کیفیت شواهد و قدرت توصیهها) برای ارزیابی کیفیت کلی شواهد برای هر پیامد استفاده کردیم.
ما در مجموع 9 RCT (981 شرکتکننده) را برای این مرور انتخاب کردیم. پنج مطالعه در اروپا و چهار مطالعه در آمریکای شمالی انجام شد. اندازه / حجم نمونهها بین 33 تا 351 بود. میانگین سنی در کارآزماییها بین 32.0 و 43.7 سال بود.
تمام مطالعات انتخابشده به علت فقدان کورسازی در معرض خطر بالای سوگیری عملکرد و خطر بالای سوگیری تشخیص قرار داشتند، و چهار مطالعه از 9 مطالعه حداقل از یک منبع اضافی سوگیری احتمالی رنج میبردند.
در MBR در مقایسه با مراقبتهای معمول برای LBP تحتحاد، افراد دریافتکنندهMBR ، درد کمتر (چهار مطالعه با 336 شرکتکننده؛ SMD: 0.46 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.70 - تا 0.21 - ؛ شواهد با کیفیت متوسط به دلیل خطر وجود سوگیری) و ناتوانی کمتری داشتند (سه مطالعه با 240 شرکتکننده؛ SMD: 0.44 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.87 - تا 0.01 - ؛ شواهد با کیفیت پائین به دلیل خطر وجود سوگیری)،
همچنین در پیگیری 12 ماهه، افزایش احتمال بازگشت به کار؛ (سه مطالعه با 170 شرکتکننده؛ OR: 3.19؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.46 تا 6.98؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین به دلیل خطر وجود سوگیری و عدم دقت)، و تعداد کمتر روزهای بیماری (دو مطالعه با 210 شرکتکننده؛ SMD: 0.38 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.66 - تا 0.10 - ؛ شواهد با کیفیت پائین به دلیل خطر وجود سوگیری و عدم دقت) وجود داشت. اندازههای اثر برای درد و ناتوانی از لحاظ معنیدار بودن بالینی کم بود، در حالیکه اثرات مربوط به پیامد مرتبط با کار در حد متوسط بود.
با این حال، هنگام مقایسه MBR با درمانهای دیگر (یعنی مداخله مختصر با ویژگیهای یک برنامه تحرک سبک و یک برنامه فعالیت درجهبندی شده، بازسازی عملکردی، مداخله بالینی کوتاهمدت از جمله آموزش و مشاوره برای ورزش، و مشاوره روانشناختی)، ما تفاوتی را بین گروهها از لحاظ درد (2 مطالعه با 336 شرکتکننده؛ SMD: 0.14 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.36 - تا 0.07؛ شواهد با کیفیت پائین به دلیل عدم دقت و خطر وجود سوگیری)، ناتوانی عملکردی (2 مطالعه با 345 شرکتکننده؛ SMD: 0.03 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.24 - تا 0.18؛ شواهد با کیفیت پائین به دلیل عدم دقت و خطر وجود سوگیری)، و مدت زمان دور ماندن از کار (2 مطالعه با 158 شرکتکننده؛ SMD: 0.25 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.98 - تا 0.47؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین به دلیل عدم دقت جدی، و تناقض (ناسازگاری) و خطر وجود سوگیری) نیافتیم. بازگشت به کار در هیچیک از مطالعات گزارش نشده بود.
هرچند که ما به دنبال عوارض جانبی در هر دو مقایسه بودیم، هیچیک از مطالعات انتخابشده این پیامد را گزارش نکردند.
بهطور متوسط، افراد مبتلا به LBP تحتحاد که MBR دریافت میکنند بهتر از افرادی که مراقبتهای معمول دریافت میکنند، عمل خواهند کرد؛ اما مشخص نیست که آیا آنها بهتر از افرادی که نوع دیگری را از درمان دریافت میکنند، عمل خواهند کرد یا خیر. با این حال، تحقیقات موجود، اکثرا شواهدی را با کیفیت بسیار پائین ارائه میدهند، بنابراین قبل از اینکه ما بتوانیم ارزش MBP را برای عمل بالینی توصیف کنیم، کارآزماییهای با کیفیت بالای بیشتری مورد نیاز است.