کانسر مثانه غیرتهاجمی به عضله (NMIBC)، با وجود درمانهای موضعی، عموما رزکسیون ترانساورترال (TUR) همراه با درمانهای کمکی، میزان بالایی از عود و پیشرفت دارد. نشان داده شده که باسیل کالمت – گرین داخل مثانهای ((BCG باعث کاهش عود و پیشرفت در افراد مبتلا به NMIBC پس از TUR میشود، با این حال بسیاری از افراد به درمان پاسخ نمیدهند، یا در فاصله کمی پس از آن دچار عود میشوند، یا نمیتوانند آن را تحمل کنند. احتمال بالقوه سینرژی فعالیت آنتیتومورال اینترفرون (IFN) آلفا ((α و BCG در بیمارانی که دچار عدم تحمل یا عدم پاسخدهی به دوز استاندارد BCG هستند، منطق استفاده از این درمان ترکیبی است.
برای ارزیابی اثرات تزریق داخل مثانهای BCG به اضافه IFN-α نسبت به BCG به تنهایی برای درمان کانسر مثانه غیرتهاجمی به عضله.
ما ثبت مرکزی کارآزماییهای کنترل شده کاکرین (CENTRAL) (شماره 8، 2016)،MEDLINE (OvidSP) (1964 تا 2016)،(OvidSP) Embase (1974 تا 2016)، ClinicalTrials.gov، پلتفرم بینالمللی ثبت کارآزماییهای بالینی سازمان جهانی بهداشت (WHO ICTRP) را جستوجو کردیم و همچنین فهرست منابع مقالات بازیابی شده را بررسی کرده و در خلاصه مقالات کنفرانسهای مرتبط سه سال گذشته جستوجوی دستی هم انجام دادیم. ما محدودیت زبان اعمال نکردیم. تاریخ آخرین جستوجو در تمام پایگاههای دادهها 25 آگوست 2016 بود.
ما کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترل شده (RCTs) و کارآزماییهای شبهتصادفی را انتخاب کردیم که BCG را به همراه IFN-α نسبت به BCG بهتنهایی در بزرگسالان هر دو جنس با تایید بافتشناسی Ta و T1 سرطان مثانه سطحی، با یا بدون کارسینوم در محل، درمانشده با TUR مورد بررسی قرار داده بودند.
دو نویسنده بررسی به طور مستقل صلاحیت مطالعات را ارزیابی کردند، دادهها را استخراج و خطر تورش را در کارآزماییهای گنجانده شده سنجیدند. ما از Review Manager 5 برای ترکیب دادهها و از مدل تحلیل تصادفی برای متاآنالیزها استفاده کردیم. برای پیآمدهای از پیش مشخص شده، زمانی که قادر به دریافت اطلاعات زمان رویداد (به عنوان مثال، زمان عود) نبودیم، ما پیآمدهای دوجانبه (مانند عود) را بررسی کردیم. ما کیفیت شواهد را برای مقایسههای اصلی با استفاده از روش GRADE ارزیابی کردیم.
ما در این بررسی پنج RCT را که در مجموع شامل 1231 شرکتکننده با NMIBC میشدند، در بررسی گنجاندیم. با توجه به گزارشهای ضعیف، خطر تورش در مطالعات گنجانده شده اغلب نامشخص بود. ما مطالعات را با دو مقایسه اصلی ارزیابی کردیم: تزریق داخل مثانهای BCG به همراه IFN-α در مقایسه با تزریق داخل مثانهای BCG به تنهایی (چهار RCT) و BCG درون مثانهای متناوب همراه با IFN-α در مقابل BCG داخل مثانهای به تنهایی (یک RCT).
BCG داخل مثانهای به همراه IFN-α در مقابل BCG داخل مثانهای بهتنهایی (چهار RCT): ما هیچ تفاوت واضحی را بین BCG به همراه IFN-α و BCG به تنهایی برای عود (متوسط خطر نسبی (RR): 0.76، 95% فاصله اطمینان (CI): 0.44 تا 1.32؛ 4 RCTs؛ 925 شرکتکننده؛ شواهد با کیفیت بسیار پایین) یا پیشرفت (میانگینRR: 0.26، 95% CI: 0.04 تا 1.87؛ 2 RCT؛ 219 شرکتکننده؛ شواهد با کیفیت پایین) مشاهده نکردیم. RCT های گنجانده شده پیآمد اصلی دیگر این بررسی، قطع درمان به علت عوارض جانبی، را گزارش نکرده بودند. با توجه به پیآمدهای ثانویه، هیچ تفاوت واضحی در مرگومیر ناشی از بیماری مشاهده نشد (RR: 0.38، 95% CI: 0.05 تا 3.05، 1 RCT، 99 شرکت کننده، شواهد با کیفیت بسیار پایین). دو RCT که گزارشهای متناقضی را برای عوارض جانبی گزارش داده بودند، به علت تغییر تعاریف، امکان تجمیع ندارند. هیچ دادهای از RCT های گنجانده شده در مورد زمان مرگ یا کیفیت زندگی خاص بیماری وجود نداشت
BCG درون مثانهای متناوب همراه با IFN-α در مقابل BCG داخل مثانهای بهتنهایی (یک RCT): ما شاهد زمان کمتر عود در شرکتکنندگان با BCG متناوب همراه با IFN-α در مقایسه با BCG به تنهایی بودیم (نسبت خطر (HR): 2.86، 95% CI: 1.98 تا 4.13، 1 RCT، 205 شرکتکننده؛ شواهد با کیفیت پایین) اما هیچ تفاوت واضحی در زمان پیشرفت (HR: 2.39، 95% CI: 0.92 تا 6.21، 1 RCT، 205 شرکت کننده؛ شواهد با کیفیت پایین) و قطع درمان به علت عوارض جانبی (RR: 2.97، 95% CI: 0.31 تا 28.09، 1 RCT، 205 نفر؛ شواهد با کیفیت پایین) وجود نداشت. با توجه به نتایج ثانویه، اختلاف واضحی بین BCG متناوب بههمراه IFN-α و BCG بهتنهایی برای مرگ ناشی از این بیماری خاص (HR: 2.74، 95% CI: 0.73 تا 10.28، 1 RCT، 205 شرکتکننده، شواهد با کیفیت پایین)، زمان مرگ (بقای کلی) (HR: 1.00، 95% CI: 0.68 تا 1.47، 1 RCT، 205 شرکتکننده، شواهد با کیفیت پایین)، یا عوارض جانبی سیستمیک یا موضعی (RR: 1.65، 95% CI: 0.41 تا 6.73، 1 RCT، 205 شرکتکننده، شواهد با کیفیت پایین) وجود نداشت. هیچ دادهای در خصوص کیفیت زندگی خاص این بیماری وجود نداشت.
ما شواهدی را با کیفیت پایین تا بسیار پایین یافتیم که پیشنهاد میدهند هیچ تفاوت واضحی در عود یا پیشرفت با BCG به همراه IFN-α در مقایسه با BCG به تنهایی، برای افراد مبتلا به NMIBC وجود ندارد؛ هیچ اطلاعاتی برای مشخص کردن اثر قطع درمان به علت عوارض جانبی وجود نداشت. شواهد با کیفیت پایین نشان میدهد که BCG متناوب همراه با IFN-α در مقایسه با BCG به تنهایی میتواند زمان عود را افزایش دهد، با این حال شواهد با کیفیت پایین همچنین نشان میدهد تفاوت مشخصی برای زمان پیشرفت یا قطع درمان به علت عوارض جانبی، وجود ندارد.
کارآزماییهای بیشتر با کیفیت بالا، با قدرت کافی و با استفاده از رژیمهای تزریق و دوزهای BCG و IFN-α استاندارد، با پیآمدهای گزارش شده در زیر گروههای طبقهبندی شده توسط بیمار و خصوصیات تومور، و متمرکز بر پیآمدهای طولانیمدت نه فقط متمرکز بر عود، بلکه همچنین بر پیشرفت، قطع با توجه به عوارض جانبی، و مرگومیر، ممکن است به روشن شدن استراتژی درمان ایدهآل و ارائه یک نتیجه قاطعتر کمک کنند.