گروهدرمانی این امکان را برای افراد فراهم میکند تا تکنیکهای رفتاری را برای ترک سیگار بیاموزند، و حمایت متقابل را برای یکدیگر فراهم کنند.
تعیین تاثیر مداخلات رفتاری ارائهشده در گروه در دستیابی به ترک طولانیمدت سیگار.
ما ثبت تخصصی گروه اعتیاد به دخانیات در کاکرین، را با استفاده از اصطلاحات «رفتاردرمانی»، «درمانشناختی»، «رواندرمانی» یا «گروهدرمانی»، در می 2016 جستوجو کردیم.
کارآزماییهای تصادفیسازی شده که گروهدرمانی را با خود-یاوری، مشاوره فردی، مداخله دیگر یا عدم مداخله مقایسه کردند (شامل مراقبت معمول یا کنترل لیست انتظار). ما همچنین کارآزماییهایی را در نظر گرفتیم که بیش از یک برنامه گروهی را مقایسه کردند. ما کارآزماییهایی را انتخاب کردیم که حداقل دو جلسه گروهی داشتند، و وضعیت کشیدن سیگار را در حداقل شش ماه پس از شروع برنامه پیگیری کردند. ما کارآزماییهایی را که در آنها گروهدرمانی با درمان فعال ارائه شده بود و کارآزماییهای دارای بازوی کنترلشده را با پلاسبو با فارماکوتراپی حذف کردیم، به جز کارآزماییهایی که دارای طراحی فاکتوریل (عاملی) بودند.
دو نویسنده مطالعه مروری دادههای مربوط به شرکتکنندگان، مداخلات ارائه شده به گروهها و کنترل کنندهها، از جمله طول مدت برنامه، شدت و مولفههای اصلی، معیارهای پیامد، روش تصادفیسازی، و تکمیل پیگیری را دو بار استخراج کردند. معیار پیامد اصلی، پرهیز از مصرف سیگار پس از حداقل 6 ماه پیگیری در شرکتکنندگانی بود که در ابتدا سیگاری بودند. ما از تعریف دقیقتر پرهیز در هر کارآزمایی استفاده کردیم، و در جایی که موجود بود میزان اعتباسنجی شده را بهطور شیمیایی استفاده کردیم. ما شرکتکنندگانی را که در پیگیری از دست دادیم به عنوان افراد سیگاری که سیگار کشیدن را ادامه دادند، تجزیهوتحلیل کردیم. ما اثرات را به عنوان خطر نسبی برای ترک بیان کردیم. در جایی که امکان داشت، ما متاآنالیز (meta-analysis) را با استفاده از یک مدل اثر ثابت منتل هنزال (Mantel-Haenszel) انجام دادیم. ما کیفیت شواهد را در هر مطالعه و هر مقایسه، با استفاده از ابزار «خطر سوگیری (Bias)» کاکرین و معیارهای GRADE (نظام درجهبندی کیفیت شواهد و قدرت توصیهها) ارزیابی کردیم.
شصت و شش کارآزمایی معیارهای ورود را به مطالعه برای یک یا چند مقایسه در مطالعه مروری داشتند. سیزده کارآزمایی یک برنامه گروهی را با یک برنامه خود-یاوری مقایسه کردند؛ در ترک با استفاده از برنامه گروهی افزایش وجود داشت (4395 = N؛ خطر نسبی (RR): 1.88؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.52 تا 2.33؛ 0% = I2). ما کیفیت GRADE شواهد را متوسط قضاوت کردیم و به دلیل وجود تعداد اندکی از مطالعات در معرض خطر پائین سوگیری کاهش دادیم. چهارده کارآزمایی یک برنامه گروهی را با حمایت مختصر از طرف ارائهدهنده خدمات بهداشتی مقایسه کردند.
افزایش کمی در میزان ترک وجود داشت (7286 = N؛ RR: 1.22؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.03 تا 1.43؛ 59% = I2). ما کیفیت GRADE شواهد را پائین قضاوت کردیم، به دلیل وجود تناقض علاوه بر خطر سوگیری آن را کاهش دادیم. همچنین شواهد با کیفیت پائین در مورد منفعت یک برنامه گروهی در مقایسه با گروه کنترل بدون مداخله وجود داشت (9 کارآزمایی؛ 1098 = N؛ RR: 2.60؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.80 تا 3.76؛ 55% = I2). ما شواهدی مبنی بر اینکه گروهدرمانی موثرتر از مشاوره فردی با همان شدت است نیافتیم (6 کارآزمایی؛ 980 = N؛ RR: 0.99؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.76 تا 1.28؛ 9% = I2). برنامههایی که اجزایی را برای افزایش مهارتهای شناختی و رفتاری انتخاب کردند، نشان ندادند که موثرتر از برنامههایی با مدت یکسان یا کوتاهتر بدون این اجزا هستند.
گروهدرمانی برای کمک به افراد برای ترک سیگار بهتر از خود-یاوری، و سایر مداخلات با شدت کمتر است. شواهد کافی برای ارزیابی اینکه آیا گروهها موثرتر، یا مقرون بهصرفهتر از مشاوره فردی شدید هستند وجود ندارد. شواهد کافی برای حمایت از استفاده از مولفههای روانشناختی خاص در یک برنامه فراتر از حمایت و مهارتهای آموزشی که بهطور معمول انتخاب میشوند؛ وجود ندارد.