هپارینهای دارای وزن مولکولی کم (LMWH) و هپارینوئیدها، ضد انعقادهایی هستند که ممکن است اثرات آنتیترومبوتیک قویتری نسبت به هپارین استاندارد تجزیهنشده (UFH) داشته باشند؛ اما خطر عوارض خونریزی کمتری دارد. این مطالعه یک بهروزرسانی از مطالعه مروری اصلی کاکرین درباره این داروهاست است که برای اولین بار در سال 2001 منتشر و در سال 2008 بهروز شد.
تعیین اینکه آیا درمان آنتیترومبوتیک با LMWH یا هپارینوئیدها نسبت به UFH با کاهش میزان افرادی که فوت میکنند یا برای فعالیتها در زندگی روزمره وابسته هستند، مرتبط است یه خیر.
ما ثبت کارآزماییهای گروه استروک در کاکرین (آخرین جستوجو در فوریه 2017)، پایگاه ثبت مرکزی کارآزماییهای کنترل شده کاکرین Cochrane Central Register of Controlled Trials (CENTRAL: کتابخانه کاکرین The Cochrane Library شماره 1، 2017)، MEDLINE (از 1966 تا فوریه 2017)، و Embase (از 1980 تا فوریه 2017) را جستوجو کردیم. ما همچنین ثبت کارآزماییها را تا فوریه 2017 جستوجو کردیم: ClinicalTrials.gov، ثبت کارآزماییهای بالینی EU، ثبت کارآزماییهای گروه استروک، ISRCTN Registry و پلتفرم بینالمللی ثبت کارآزماییهای بالینی سازمان جهانی بهداشت World Health Organization (WHO) International Clinical Trials Registry Platform.
کارآزماییهای تصادفیسازی شده مخدوشنشده که به مقایسه LMWH یا هپارینوئید با UFH استاندارد در افراد مبتلا به استروک ایسکمی حاد پرداختند که در آنها شرکتکنندگان طی 14 روز از شروع استروک وارد مطالعه شدند.
دو نویسنده مطالعه مروری بهطور جداگانه مطالعات را برای ورود به مطالعه انتخاب کردند، خطر سوگیری (Bias) و کیفیت کارآزماییها را ارزیابی، دادهها را استخراج و تجزیهوتحلیل کردند. اختلافها با بحث حل شد.
ما 9 کارآزمایی را شامل 3137 شرکتکننده انتخاب کردیم. ما برای این مطالعه مروری، هیچ کارآزمایی جدیدی را شناسایی نکردیم. هیچکدام از مطالعات دادههای مربوط به پیامد اصلی را با جزئیات کافی که مناسب جهت تجزیهوتحلیل برای مطالعه مروری باشد، ارائه ندادند. بهطور کلی، در مطالعات انتخابشده، خطر سوگیری متوسط بود. در مقایسه با UFH، هیچ شواهدی مبنی بر تاثیر LMWH یا هپارینوئیدها بر مرگ از همه علل در طول دوره درمان وجود نداشت (96/1616 تخصیص داده شده به LMWH/هپارینوئیدها در برابر 78/1486 مطالعه تخصیص داده شده به UFH؛ نسبت شانس (OR): 1.06؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.78 تا 1.47؛ 8 کارآزمایی؛ 3102 شرکتکننده؛ شواهد با کیفیت پائین). LMWH یا هپارینوئید در مقایسه با UFH، با کاهش معنیداری در ترومبوز وریدی عمقی (DVT) همراه بود (OR: 0.55؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.44 تا 0.70؛ 7 کارآزمایی؛ 2585 شرکتکننده؛ شواهد با کیفیت پائین). با این حال، تعداد رویدادهای مهم بالینی مانند آمبولی ریوی (PE) و هموراژ اینتراکرانیال بسیار کمتر از آن بود که بتوان برآورد قابل اعتمادی از اثرات ارائه کرد.
بهنظر میرسد درمان با LMWH یا هپارینوئید پس از استروک ایسکمیک حاد میزان DVT را در مقایسه با UFH استاندارد کاهش میدهد؛ اما دادههای بسیار کمی برای ارائه اطلاعات قابل اطمینان در مورد اثرات آن بر سایر پیامدهای مهم، از جمله پیامد عملکرد، مرگ و هموراژ اینتراکرانیال وجود دارد.