درمان کلاسمدار (CCT ؛circuit class therapy) یک انجمن گروه نظارتی را برای افراد بعد از استروک پیشنهاد میکند تا تمرینات را انجام دهند، و با این کار قادر به افزایش زمان تمرین بدون افزایش کارکنان هستند. این یک بهروزرسانی از مطالعه مروری اصلی منتشر شده در سال 2010 است.
بررسی اثربخشی و ایمنی CCT در تحرک بزرگسالان مبتلا به استروک.
ما ثبت کارآزماییهای گروه استروک در کاکرین (آخرین جستوجو در ژانویه 2017)، CENTRAL (کتابخانه کاکرین the Cochrane Library، شماره 12، 2016)، MEDLINE (از 1950 تا ژانویه 2017)، Embase (از 1980 تا ژانویه 2017)، CINAHL (از 1982 تا ژانویه 2017)، و 14 پایگاه اطلاعاتی الکترونیکی دیگر (تا ژانویه 2017) را جستوجو کردیم. ما همچنین مجموعه مقالات به دست آمده را از کنفرانسهای مربوطه، فهرست منابع، و مقالات منتشر نشده جستوجو کردیم؛ با نویسندگان کارآزماییهای منتشرشده و با کارشناسان دیگر در این زمینه تماس گرفتیم؛ و کارآزماییهای بالینی مرتبط و ثبت تحقیقات را جستوجو کردیم.
کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشدهای (RCT) که افراد بالای 18 سال را، با تشخیص استروک با هرگونه شدت، در هر مرحله، یا در هر شرایط، و دریافت کننده CCT انتخاب کردند.
نویسندگان مطالعه مروری بهطور جداگانه به انتخاب کارآزماییها برای ورود پرداختند، و خطر سوگیری (Bias) را در تمام مطالعات انتخاب شده ارزیابی، و دادهها را استخراج کردند.
ما 17 RCT را شامل 1297 شرکتکننده انتخاب کردیم. شرکتکنندگان بازماندگان از استروک بودند که در جامعه زندگی کرده یا در بیمارستان توانبخشی دریافت میکردند. اکثر شرکتکنندگان میتوانستند 10 متر بدون کمک راه بروند. 10 مطالعه (835 شرکتکننده) با اندازهگیری ظرفیت راه رفتن (اندازهگیری مسافتی که شرکتکننده میتوانست در عرض شش دقیقه طی کند) نشان دادند که CCT برتر از مداخله مقایسهای بود (آزمون راه رفتن شش دقیقهای: میانگین تفاوت (MD) اثر ثابت: 60.86 متر؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 44.55 تا 77.17؛ GRADE: متوسط).
هشت مطالعه (744 شرکتکننده) سرعت راه رفتن را اندازهگیری کردند، و یافتهها دوباره در مقایسه با سایر مداخلات به نفع CCT بود (MD: s/m 0.15؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.10 تا 0.19؛ GRADE: متوسط). هر دوی این اثرات از نظر بالینی معنیدار هستند. ما قادر به ترکیب سایر اندازهگیریها برای نشان دادن اثرات برتر CCT از لحاظ راه رفتن و تعادل بودیم (زمانبندی کردن و راه رفتن: 5 مطالعه؛ 488 شرکتکننده؛ MD: - 3.62 ثانیه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 6.09 - تا 1.16 - ؛ فعالیتهای مقیاس اطمینان تعادل: 2 مطالعه؛ 103 شرکتکننده؛ ؛ MD: 7.76؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.66 تا 14.87).
دو روش دیگر اندازهگیری تعادل ترکیبشده، برای نشان دادن اثرات برتر ناموفق بودند (Berg Blance Scale و Step Test). در تحرک مستقل، که توسط مقیاس تاثیر استروک (Stroke Impact Scale)، Functional Ambulation Classification and the Rivermead Mobility Index اندازهگیری شد، نیز در گروه مداخلات CCT در مقایسه با سایر مداخلات بهبود بیشتری ایجاد شد. طول مدت بستری اثر غیر قابل توجهی را به نفعCCT نشان داد (2 کارآزمایی؛ 217 شرکتکننده؛ ؛ MD: - 16.35 ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 37.69 - تا 4.99). 8 کارآزمایی (815 شرکتکننده) عوارض جانبی (که در طول درمان اتفاق میافتند) را اندازهگیری کردند: اثر غیر معنیداری از خطر بیشتر افتادن در گروه CCT وجود داشت (RD: s/m 0.03؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.02 - تا 0.08؛ GRADE: بسیار پائین). زمان پس از استروک، تفاوتی در پیامدهای مثبت، همچنین در کیفیت یا اندازه کارآزماییها ایجاد نکرد. ناهمگونی بهطور کلی کم بود؛ خطر سوگیری در طول مطالعات و گزارشدهی ضعیف درباره انجام مطالعات در چندین کارآزمایی متغیر بود.
شواهدی با کیفیت متوسط وجود دارد که نشان میدهند CCT در بهبود حرکت افراد پس از استروک موثر است - که ممکن است آنها را به راه رفتن بیشتر، سریعتر، با استقلال بیشتر و اطمینان در تعادل خود قادر سازد. این اثرات ممکن است بعد از استروک بیشتر باشند، و اهمیت بالینی داشته باشند. تحقیقات با کیفیت بالای بیشتری برای تحقیق در مورد کیفیت زندگی، شرکتکنندگان و هزینه-منافع مورد نیاز است، که CCT را با مراقبت استاندارد مقایسه کنند و همچنین تاثیر عواملی را مانند شدت استروک و سن بررسی کنند. خطر بالقوه افزایش سقوط در CCT نیاز به نظارت دارد.