استروک هنگامی رخ میدهد که رسیدن خون به بخشی از مغز متوقف شود. فعالیتهای روزمره زندگی (ADL) فعالیتهای روزمره مربوط به منزل هستند که افراد برای حفظ سلامت و تندرستی خود انجام میدهند. ADLها عبارتند از توانایی: خوردن و نوشیدن بدون کمک، حرکت کردن، رفتن به توالت، انجام وظایف بهداشت شخصی، لباس پوشیدن بدون کمک، و مراقبت از خود. استروک باعث محدودیتهای عملکردی مرتبط با وجود نقص میشود که ممکن است مشکلاتی را برای شرکتکنندگان در رابطه باADLهای بدون نظارت، هدایت، یا کمک فیزیکی ایجاد کند.
برای بزرگسالان مبتلا به استروک، هدف از کاردرمانی بهبود توانایی آنها در انجام فعالیتهای روزمره زندگی است. استراتژیهای استفاده شده توسط کاردرمانگران عبارت هستند از ارزیابی، درمان، تکنیکهای انطباقی، تکنولوژی کمکی، و سازگاریهای محیطی. این یک بهروزرسانی از مطالعه مروری کاکرین است که نخستین بار در سال 2006 منتشر شد.
ارزیابی اثرات مداخلات کاردرمانی بر توانایی عملکرد بزرگسالان مبتلا به استروک در حوزه فعالیتهای روزمره زندگی، در مقایسه با عدم مداخله یا مراقبت / تمرین استاندارد.
برای این بهروزرسانی، ما ثبت کارآزماییهای گروه استروک در کاکرین (آخرین جستوجو 30 ژانویه 2017)، ثبت کارآزماییهای کنترل شده کاکرین (کتابخانه کاکرین The Cochrane Library، ژانویه 2017)، MEDLINE (از 1946 تا 5 ژانویه 2017)، Embase (از 1974 تا 5 ژانویه 2017)، CINAHL (از 1937 تا ژانویه 2017)، PsycINFO (از 1806 تا 2 نوامبر 2016)، AMED (از 1985 تا 1 نوامبر 2016)، و Web of Science (از 1900 تا 6 ژانویه 2017) را جستوجو کردیم. ما همچنین منابع علمی منتشرنشده و ثبت کارآزماییهای بالینی را جستوجو کردیم.
ما کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده مربوط به یک مداخله کاردرمانی را شناسایی کردیم (در مقایسه با عدم مداخله یا مراقبت / تمرین استاندارد) که در آن افراد مبتلا به استروک فعالیتهای روزانه زندگی را انجام میدادند، یا اینکه عملکرد فعالیتهای روزمره زندگی بر مداخله کاردرمانی متمرکز بود.
دو نویسنده مطالعه مروری بهطور مستقل از هم کارآزماییها را انتخاب، خطر سوگیری (bias) را ارزیابی، و دادهها را برای پیامدهای از پیش تعیین شده استخراج کردند. پیامدهای اولیه نسبت شرکتکنندگانی بود که بدتر شده یا در فعالیتهای شخصی روزمره زندگی یا در عملکرد فعالیتهای روزانه زندگی در پایان پیگیری وابسته بودند.
ما در این بهروزرسانی 9 مطالعه را با 994 شرکتکننده انتخاب کردیم. کاردرمانی با هدف فعالیتهای روزمره زندگی پس از استروک، نمرات عملکرد را افزایش داد (میانگین تفاوت استاندارد شده (SMD): 0.17؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.03 تا 0.31؛ 0.02 = P؛ 7 مطالعه؛ 749 شرکتکننده؛ شواهد با کیفیت پائین) و خطر پیامد ضعیف را کاهش داد (مرگ، بدتر شدن یا وابستگی در فعالیتهای شخصی زندگی روزمره) (نسبت شانس (OR): 0.71؛ 95% فاصله اطمینان (CI)؛ 0.52 تا 0.96؛ 0.03 = P؛ 5 مطالعه؛ 771 شرکتکننده؛ شواهد با کیفیت پائین). همچنین ما دریافتیم افرادی که کاردرمانی دریافت کردند در انجام فعالیتهای گسترده روزمره زندگی مستقلتر بودند (OR: 0.22؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.07 تا 0.37؛ 0.005 = P؛ 5 مطالعه؛ 665 شرکتکننده؛ شواهد با کیفیت پائین).
کاردرمانی بر مورتالیتی (OR: 1.02؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.65 تا 1.61؛ 0.93 = P؛ 8 مطالعه؛ 950 شرکتکننده)، یا ترکیب شانس مرگ و نهادینه شدن (OR: 0.89؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.60 تا 1.32؛ 0.55 = P؛ 4 مطالعه؛ 671 شرکتکننده)، یا مرگ و وابستگی (OR: 0.89؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.64 تا 1.23؛ 0.47 = P؛ 4 کارآزمایی؛ 659 شرکتکننده) تأثیری نداشت. کاردرمانی نمرات خلقوخو یا دیسترس را بهبود نبخشید (OR: 0.08؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.09 - تا 0.26؛ 0.35 = P؛ 4 مطالعه؛ 519 شرکتکننده؛ شواهد با کیفیت پائین). دادههای کافی برای تعیین اثرات کاردرمانی بر کیفیت زندگی مرتبط با سلامت وجود نداشت. ما هیچ مطالعهای را درباره رضایت مراقبین قبل از مشارکت در مطالعه نیافتیم و در نتیجه پیامد مرتبط با مراقب در مطالعه مروری ما وجود نداشت. دادههای کافی برای تعیین رضایتمندی شرکتکنندگان و مراقبین از خدمات وجود نداشت.
کیفیت شواهد با استفاده از GRADE (نظام درجهبندی کیفیت شواهد و قدرت توصیهها)، پائین بود. محدودیت اصلی تعداد مطالعات در معرض خطر نامشخص سوگیری انتخاب و خطر اجتناب ناپذیر بالای سوگیری عملکرد و سوگیری تشخیص بود، چرا که هم شرکتکنندگان و هم کاردرمانگران نمیتوانستند نسبت به مداخله کورسازی شوند. علاوه بر این، دادههای کمی راجع به پیامدهای مطلوب ما وجود داشت و با توجه به این دلایل ما کیفیت این شواهد را کاهش دادیم.
ما شواهدی با کیفیت پائین یافتیم که نشان داد کاردرمانی با هدف قرار دادن فعالیتهای روزمره زندگی پس از استروک میتواند عملکرد را در فعالیتهای روزمره زندگی بهبود بخشد و خطر بدتر شدن این تواناییها را کاهش دهد. از آنجایی که مطالعات انتخاب شده معایب روششناختی داشتند، این تحقیق نشانه قابل اطمینان بودن اثرات احتمالی کاردرمانی را در بزرگسالان مبتلا به استروک ارائه نکرد.