درمان با کورتیکواستروئید، درمان «استاندارد طلایی» برای دیستروفی عضلانی دوشن (DMD) در نظر گرفته میشود؛ اما، همچنین، این دارو باعث اوستئوپروز میشود و بنابراین خطر شکستگی مهرهها را افزایش میدهد. مراقبت خوب از بیماران DMD نیازمند جلوگیری از وقوع این عوارض جانبی است. درمانهایی که برای افزایش تراکم معدنی استخوان استفاده میشوند شامل موارد زیر است: بیسفسفوناتها و ویتامین D و مکملهای کلسیمی، و در نوجوانان با تاخیر بلوغ، تستوسترون. مدیریت سلامت استخوان بخش مهمی از مراقبت طولانیمدت برای بیماران DMD است.
بررسی اثرات مداخلات برای پیشگیری یا درمان استئوپورز در کودکان و بزرگسالان مبتلا به DMD که تحت درمان طولانیمدت با کورتیکواستروئیدها هستند؛ بررسی اثرات این مداخلات بر فراوانی شکستگی مهرهای و شکستگیهای استخوانهای دراز، و بر کیفیت زندگی، و بررسی عوارض جانبی.
برای این مطالعه مروری در 12 سپتامبر 2016، به جهت شناسایی کارآزماییهای بالقوه مناسب پایگاههای اطلاعاتی زیر را جستوجو کردیم: مرکز ثبت تخصصی کارآزماییهای عصیعضلانی در کاکرین، CENTRAL ،MEDLINE ،Embase، و CINAHL PLUS. همچنین، مجموعه مقالات Web of Science ISI (2001 تا سپتامبر 2016) و 3 مرکز ثبت کارآزمایی بالینی را برای شناسایی مطالعات منتشرنشده و در حال انجام جستوجو کردیم. با نویسندگان مطالعات گردآوری شده در این مطالعه مروری برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد مطالعات منتشرنشده یا در حال انجام تماس گرفتیم.
کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده (RCT) و شبهRCT را گردآوری کردیم که شامل هر نوع مداخله سلامت استخوان برای استئوپورز حاصل از کورتیکواستروئیدها و شکستگیها در کودکان، نوجوانان، و بزرگسالان با تشخیص قطعی DMD هستند. این مداخلات ممکن است شامل بیسفسفوناتها، مکملهای ویتامین D، مکملهای کلسیم، کلسیم تغذیهای، تستوسترون، و فعالیتهای تحملکننده وزن باشند.
دو نویسنده مطالعه مروری مستقلا گزارشها را بررسی و مطالعات بالقوه را به پیروی از روششناسی استاندارد کاکرین انتخاب کردند. برای کسب اطلاعات بیشتر به جهت شفافسازی مطالعات منتشرشده، منتشر نشده و در حال انجام با نویسندگان مطالعات تماس گرفتیم.
18 مطالعه بالقوه را شناسایی کردیم که مناسب معیارهای انتخاب این مطالعه مروری هستند. از این 18 مطالعه، 2 مطالعه در حال حاضر فقط بهصورت چکیده هستند. اطلاعات خیلی کمی برای نشان دادن همه نتایج یا بررسی کافی خطر سوگیری (bias) وجود دارد. شرکتکنندهها کودکان زمینگیر شده و نشده مبتلا به DMD با سن 5 تا 15 سال بودند. این مداخلات شامل ریزدرونات (risedronate) در مقابل عدم درمان در یک کارآزمایی (با 13 شرکتکننده) و لرزش کل بدن (whole-body vibration) در مقابل یک دستگاه کاذب در یک کارآزمایی دیگر (با 21 شرکتکننده) بود. هر دو مطالعه تراکم معدنی استخوان با درمانهای فعال بهبود یافت و در گروههای کنترل هیچ بهبودی مشاهده نشد، اما چکیدهها شرایط گروه کنترل و درمانی را مقایسه نکرده بود. همه کودکان درمان لرزش کل بدن را تحمل کردند. هیچ مطالعهای اطلاعاتی درباره عوارض جانبی گزارش نکرد. 2 مطالعه در حال انجام است: یک با بررسی لرزش کل بدن، و دیگری با بررسی زولدرونیکاسید (zoledronic acid).
هیچ شواهد با کیفیت بالایی از RCTها برای راهنمایی استفاده از درمانهایی به جهت جلوگیری یا درمان استئوپورز حاصل از کورتیکواستروئید و کاهش خطر شکستگی در اطفال و برزگسالان مبتلا به DMD وجود ندارد؛ فقط نتایج محدودی از 2 کارآزمایی که بهصورت چکیده منتشر شدهاند، وجود داشت. منتظر گزارشهای رسمی کارآزماییها هستیم. یافتههای حاصل از 2 مطالعه در حال انجام و 2 کارآزمایی، که فقط بهصورت چکیدهاند، در نسخههای بهروزشده این مطالعه مروری اهمیت دارند.